S2 Rozdział 9: Nowe sekrety

   Reiko przeglądała kopie drzewa genealogicznego rodu Elevenor, gdy drzwi od biblioteki rozsunęły się i do środka wszedł Spectra w towarzystwie chłopaka o ciemnej karnacji i białych włosach. Kobieta już chciała otworzyć usta, lecz Keith ją wyprzedził i powiedział, wskazując na nią dłonią:

– To moja sekretarka, Reiko – Zerknął na nią.

   Nie miała zielonego pojęcia, o co chodzi, ale wyczytała ze spojrzenia blondyna, że to coś ważnego, więc bez chwili wahania przystąpiła do grania swojej roli.

– Witam – przywitała się, uśmiechając lekko.

– Reiko, to Ren – Fermin tym razem zaprezentował tajemniczego przybysza. – Jest Gundalianinem i mówi, że przyszedł prosić nas o pomoc – kiedy wymawiał te słowa, kącik ust lekko mu drgnął, dzięki czemu zrozumiała, że chłopak zwyczajnie sobie kpi.

– Dzień dobry – powiedział Ren, kłaniając się.

   Wstała od biurka, wrzuciła dokument do szuflady i klasnęła w dłonie.

– Rozumiem, że to dłuższa sprawa, więc może zaparzę kawę? Albo herbatę, co pan woli? – zwróciła się do Rena.

– Wszystko jedno, proszę pani.

–  Dobrze, proszę sobie nie przeszkadzać, wrócę za kilka minut.

   Wyszła z biblioteki i pokierowała się do aneksu kuchennego, który znajdował się dokładnie naprzeciwko. Wyciągnęła z szafki dwie filiżanki, talerzyki oraz słoik kawy i wlała wodę do czajnika. Postawiła go na grzałce i oparła się o wyspę kuchenną, marszcząc brwi.

   Co tu się dzieje? Skąd wziął się tu Gundalianin? Kiedyś słyszała o tej planecie od Tytana, który mówił coś pogardliwie o „Bakuganach Ciemności” mieszkających tam. Wątpiła, żeby Gundalianie również wiedzieli wiele o Vestalii, więc skąd ten chłopak się tu wziął?

   Wsypała do filiżanek kilka łyżeczek kawy, po czym zalała je wrzątkiem i zamieszała.

   Kiedy wróciła do biblioteki, Spectra oraz Ren siedzieli przy okrągłym stoliku na czerwonych fotelach z wysokim oparciem. Postawiła przed nimi napoje, ciągle się uśmiechając.

– Dziękuje – Fermin ujął ucho filiżanki. – Reiko, czy Jessica kontaktowała się z tobą lub była tu dziś?

– Huh? Nie, ostatni raz rozmawiałyśmy trzy dni temu. Stało się coś?

– Po prostu byłem ciekawy – odezwał się Ren.

   Wyczuła, że głos delikatnie mu drży, co dowodziło tego, że był zdenerwowany. Dodatkowo pytał o Jessie, a Spectra udawał chyba przewodniczącego Rady, co oznaczało tylko jedno.

   Ten chłopak coś ukrywał.

   Zabrała tackę i wróciła do biurka, otwierając przypadkową księgę. Udawała, że z zainteresowaniem ja czyta, jednocześnie strzygąc uszy i obserwując Rena kątem oka. Czuła od niego coś dziwnego, jakąś tajemniczą energię. Co to mogło być?

– Skoro obecność Reiko ci nie przeszkadza, to możesz mi ze szczegółami opowiedzieć, co cię tu sprowadza – powiedział uprzejmym tonem Spectra, odkładając filiżankę i opierając policzek o nadgarstek.

– Sprawa jest bardzo prosta. Moja rodzinna planeta została napadnięta przez wrogie plemię Neathian, którzy...

  Reiko przestała go słuchać i otworzyła szeroko oczy. Neathian? Mieszkańcy planety światła, jedna z najłagodniejszych ras? Coś tu nie grało i to stanowczo.

– Jaka była przyczyna napaści? – spytał Keith.

– Niestety nie wiem. Nigdy wcześniej nie weszliśmy z nimi w żaden konflikt ani spór – Ren pokręcił głową. – Prawdopodobnie chodzi im o nowe ziemie.

   Keith gdyby mógł, już dawno temu parsknąłby śmiechem. Niewiele słyszał zarówno o Gundalii jak i Neathii, ale według jego informacji cała sytuacja powinna być odwrotna. Pomijając fakt, że jakieś półgodziny temu Jess przez komunikator z triumfem oznajmiła, że miała rację i Ren kłamie.

   Na policzku chłopaka widniał już ledwo widoczny odcisk ręki. Ciekawe, to Jessie mu tak przyłożyła?

– Jeśli dobrze zrozumiałem, to chcesz by Vestalia wsparła Gundalię w wojnie – Podniósł znów filiżankę, wykrzywiając nieco wargi. – Nie mam nic przeciwko, o ile dostarczysz mi solidne dowody.

– Dowody? – Renowi nie do końca udało się ukryć niedowierzanie. – Mam ci pokazać ruiny miast czy może ranne bakugany? – zakpił, zaciskając mocniej palce na materiale spodni.

– Co chcesz, byleby było prawdziwe.

– Nie ufasz mi.

– Chyba nie myślałeś, że wyślę oddziały żołnierzy na obcą planetę na podstawie kilku słów nastolatka? – westchnął Spectra, którego powoli irytowała ignorancja Rena. – A tak swoją drogą jestem trochę zdziwiony, że Neathianie, którzy uchodzą  za bardzo łagodnych, nagle was zaatakowali.

   Widział, jak twarz Rena powoli tężeje, a w oczach tlą się ukrywane do tej pory iskierki złości. Pewnie gdyby nie przyszedł tutaj zdenerwowany, całe to przedstawienie lepiej mu wyszło, ale to nawet lepiej. Nudził go.

– Twierdzisz, że kłamię?

– Niczego takiego nie powiedziałem – rozłożył ręce, uśmiechając się drwiąco. – Ty tak mówisz.

   Gundalianin na chwilę zamilkł, próbując się uspokoić. Po chwili ramiona zaczęły mu się trząść, jakby tłumił śmiech.

– Jessie tu była, nie? – Podniósł głowę. – A nawet jeśli nie, to wam powiedziała.

– Cóż – Spectra dopił kawę. – jeśli próbujesz kogoś owinąć sobie wokół palca, to naucz się przynajmniej kłamać – powiedział lodowato uprzejmym tonem.

– Czyli jesteście kolejnymi obrońcami Neathii?

– A co nas obchodzi wasza wojna? – prychnął Keith, unosząc brew. – Róbcie sobie, co chcecie, ale nie radziłbym nas w to wciągać. Chyba chcesz mieć jeszcze gdzie wracać?

   Ren zmierzył go nienawistnym spojrzeniem, po czym obrócił się na pięcie i zniknął w jasnym świetle.

   Reiko westchnęła i odłożyła księgę. Cała ta sytuacja mało jej się podobała.

   A szczególnie, że dziwna siła wokół chłopaka z każdą chwilą stawała się coraz silniejsza i mroczniejsza.

– Hee, nie sądziłem, że jakiś jeszcze żyje – usłyszała głos Tytana. – Takie miernoty powinny już dawno zdechnąć.

– O kim mówisz? – szepnęła, śledząc wzrokiem Spectrę, który wychodził z biblioteki.

– O Bakuganie Ciemności.

****

   Po ucieczce Rena Wojownicy – z wyjątkiem Marucho, który nie chciał tego słuchać i gdzieś zwiał – uznali, że muszą dowiedzieć się, jaka jest prawda, więc tłumnie ruszyliśmy do pokoju obrad. Niestety Mira i Baron musieli mnie opuścić, bo Fermin chciała sprawdzić, czy naprawdę Ren popędził na Vestalię, natomiast Leltoya wzywały sprawy rodzinne.

   Na szczęście Fabia przestała się zacinać oraz gadać od czapy i ładnie opowiedziała nam prawdziwą wersję wydarzeń.

– Moja siostra – królowa Serena – rozkazała mi wysłać sygnał SOS na wszystkich światów w równoległych wymiarach. Ta melodia, którą zawierały dane, była moim sygnałem alarmowym – dodała na zakończenie historii.

– Wow, jesteś prawdziwą księżniczką – Jake wybałuszył oczy.

– Już druga w naszej karierze – wtrącił Dan, szczerząc się w moją stronę, na co pokazałam mu język.

– Eh? Jesteś księżniczką? – Fabia zerknęła na mnie zdziwiona.

– Vestaliańską! – zawołał Dan.

– Tylko na papierze – machnęłam ręką, drugą trzepiąc Kuso w łeb. Niech teraz spróbuje nawiązać ze mną jakiś sojusz lub inne cholerstwo, a przysięgam, że zejdę ze śmiechu i zadźgam Dana łopatą.

– Rozumiem – uśmiechnęła się lekko i spuściła wzrok. Uratowana!

   Przynajmniej na razie...

– Tylko co zrobimy z Renem? – spytał Shun. – Przez to, że mu zaufaliśmy, w Bakuprzestrzeni roi się od jego ludzi, a Marucho dalej nie wierzy w słowa Fabii.

– Kanalia... – wymamrotał Dan, zaciskając pięści. – Wykorzystał nas...

   Tą jakże dramatyczną chwilę przerwało powiadomienie, że na arenie C pojawił się Marucho. Wojownicy plus Fabia  jak jeden mąż podnieśli się i popędzili do teleportu, a ja zgrabnie się wywinęłam, po czym przeniosłam z powrotem do domu.

****

   Akane akurat wrzucała sobę do garnka, kiedy jej młodsza siostra Sayuri wpadła, prawie przywalając głową w lodówkę, do kuchni. Odgarnęła jasnobrązowe włosy z twarzy i podała jej telefon, z którego leciała najnowsza piosenka Jasona Derulo.

– Mama dzwoni, nee-chan – oznajmiła i szybko się ulotniła, by nie przeszkadzać w rozmowie.

– Co jest, mami? – spytała, kiedy odebrała. – Jeśli chodzi o obiad, to wszystko mam pod kontrolą i za chwilę będzie.

– Niee, akurat o to się nie martwię – usłyszała spokojny głos mamy.

– Coś się stało w pracy? – zaniepokoiła się Aki. Matka była cenionym notariuszem i jedyną osobą, która póki co utrzymywała rodzinę, więc jeśli miała jakieś problemy, to...

– Nie! Jejku, Aki, spokojnie, nic się nie dzieje – mama roześmiała się krótko. – Chciałam ci tylko powiedzieć, że on jest śmiertelnie chory.

– On? – powtórzyła i na chwilę zamilkła. Uśmiechnęła się radośnie. – Naprawdę? Jesteś pewna, mami?

– Tak. Dostałam telefon ze szpitala.

– Muszę koniecznie powiedzieć dziewczynom, ucieszą się – stwierdziła, przewracając kawałeczki kurczaka na drugą stronę. – Mami, jesteś w szpitalu?

– Nie, nie chcę z nim rozmawiać.

– I słusznie.

– Ale nie mów o tym Sayuri, dobrze? Nie chcę jej dręczyć tym tematem.

– Spoko, spoko, taki śmieć nie jest wart jej uwagi.

– Akane – wyczuła w głosie matki lekką naganę.

– Och, no dobrze. On nie jest wart jej uwagi – wywróciła oczami. Mama naprawdę mogła sobie to podarować, czemu nie może nazywać rzeczy po imieniu?

– Muszę już kończyć, do zobaczenia później, kochanie.

– Papa, mami – Akane kliknęła czerwoną słuchawkę i wybuchnęła radosnym śmiechem.

– Co jest, nee-chan? – Sayuri po raz kolejny weszła do kuchni i usiadła przy stole.

   Akane pokręciła głową i przytuliła ją mocno.

– Jestem po prostu bardzo szczęśliwa, Sayuri – wymruczała i zmierzwiła jej włosy.

– Czemu?

– Bo jedno z moich marzeń się spełniło.

****

   Zajrzałam do biblioteki, ale i tam nie zastałam Keitha. Człowiek – kameleon, żeby go szlag trafił. Oczywiście telefonu też nie odbierze, bo po co!

– Laboratorium? – zasugerował Fludim.

– Ehh, byłam już w głównym, nie chcę mi się pętać po tych wszystkich halach – westchnęłam. – No nic, dorwę Mirę, jak skończy zajęcia – wzruszyłam ramionami.

   Postanowiłam poczekać sobie w bibliotece, umilając czas jakąś fajną lekturą. Weszłam między wysokie regały, szukając czegoś interesującego. W świetle słońca, które wpadało tu przez łukowe okna umieszczone przy suficie, rozbłysły złote litery układające się w tytuł „Strażnicy Vestalii”. Zmarszczyłam brwi i poczułam, jakby jakaś klapka w moim mózgu drgnęła. Kojarzyłam skądś te słowa.

   Przyciągnęłam sobie drabinkę, wdrapałam się po szczeblach i wyciągnęłam książkę, która okazała się opasłym tomiskiem pokrytym taką kołdrą kurzu, że zaczęłam niekontrolowanie kichać i prawie zleciałam na dół. Dla własnego bezpieczeństwa czym prędzej zeszłam na podłogę.

– Słowo „Strażnicy” coś mi mówi – mruknęłam do Fludima i podrapałam po głowie. – Mama chyba tak mnie kiedyś nazwała... – zamyśliłam się, wpatrując w złote litery.

   Do umysłu wdarł mi się na moment Kenji otoczony płonącymi lampionami. Wyciągnął rękę, uśmiechając się lekko. Nagle jego sylwetkę wygięło w kształt zygzaka, czemu towarzyszył nieprzyjemny szum podobny do tego telewizyjnego, tylko o wiele głośniejszy.

   Wzdrygnęłam się, a po plecach przebiegł mi dreszcz. Co to było?

– Czy mam przyjemność z panienką Jessicą Elevenor–Knight? – cudem nie wyrzuciłam książki w powietrze, słysząc tuż za sobą czyjś głos.

Jednak coś napisałam...tsaa xD Pogadanka Ren vs Spectra chyba mi nie wyszła ;x, jak znam życie, to zastanawiacie, o co chodzi z Aki xD Bo ogólnie mogę już odjechać od serialu i zająć się tym, co da się pisać ^^

Ta, podsumowanie bez sensu, ale trudno xD

Odmeldowuje się!