S2 Rozdział 38: Czas decyzji

   Świątynia była zbudowana z niebieskich kryształowych bloków i zdawała się ciągnąć bez końca ku górze. Tuż nad szerokim wejściem umieszczono gigantyczny marmurowy gargulec przedstawiający łeb smoka, który według słów kapitana służył dla postrachu.

– Uważajcie, by się nie poślizgnąć – rzucił jeszcze przed wejściem.

   Zaraz po przekroczeniu progu zrobiło mi się gorąco, choć zarówno wokół ścieżko jak i ze sklepienia wystawały kryształy, tworząca fantazyjne figury. Niektóre z nich błyszczały niczym gwiazdki w ciemnych kątach jaskini. Ścieżka była wąska i serio śliska, ale póki co żadna z nas nie zrobiła orła, który mógłby się skończyć na wybitych zębach.

– Niesamowite – westchnęła Ulvida, a jej głos odbił się echem.

– Przypomina nieco jaskinie w naszej Vestroii – dodał Garra z lekką tęsknotą.

   Shiena pacnęła go palcem na znak otuchy, po czym nagle znieruchomiała, spojrzała w dół i wydała zduszony okrzyk. Wszystkie jak na komendę spuściłyśmy wzrok. Poczułam, jak lekko kręci mi się w głowie. Stałyśmy na jeziorze, a pomimo to moje trampki nie były mokre. Jedynie odchodziły od nich lekkie fale za każdym krokiem. Fizykiem byłam tragiczny, to już chyba każdy wiedział, ale takie coś było chyba niemożliwe i łamało wszelkie prawa.

– Matulo, zamieniłam się w Mojżesza – uznała Akane, robiąc duże oczy i oglądając się z każdej strony.

– To był Jezus, Aki – poprawiła ją Jane, która już zaakceptowała chodzenie po wodzie jako normalność.

– Każdy o czystym sercu może przejść przez to jezioro. To jedno z zabezpieczeń Kuli – wyjaśnił Elright.

   Haruka i Jane pokiwały głowami, a ja się odwróciłam się do Aki, by wymienić pełne niedowierzania spojrzenia. Zgoda, że Shiena i Jane to były kochane i dobre kobietki, ale my? Jak nas Szatan zobaczy po śmierci, to się chyba załamie, więc jakie ta Kula miała kategorie? Chyba, że to działało na zasadzie – nie chcesz zrobić krzywdy Neathii ani ruszyć Kuli, to spoko nie utoniesz. Hmm, tak to byłoby logiczne.

   Jane pociągnęła mnie za rękę, bo nawet nie spostrzegłam, kiedy ruszyliśmy dalej. Droga przez jezioro była w miarę krótka, a gdy wkroczyłyśmy gęsiego do sanktuarium z kulą, to pierwsze, co nas uderzyło była energia. Gorąca, niemal parząca, ale jednocześnie przyjemna niczym miękki kocyk.  Tęczowe światło rozlewało się na całe pomieszczenie, odbijając od kryształowych gór.

   Sama Kula była ogromnych rozmiarów, a w jej środku znajdowało się coś na kształt kwiatu, gdzie każdy płatek był koloru jednej z domen. Znajdowała się na najwyższej błękitnej kolumnie i prowadziły do niej białe kręte schody, ale żadna z nas nie kwapiła się na taką wspinaczkę. Energia Kuli wibrowała w każdej cząstce sanktuarium i to w zupełności wystarczało.

   Siła Kuli była wyczuwalna już z dołu, więc jakby sięgnąć, do tego co znajduje się w głębi... Wzdrygnęłam się, zdając sobie w pełni sprawę, co tak ciągnęło Barodiusa do niej. Jeśli zdołałby wyciągnąć, to co czaiło się w głębi tych gorących struktur...

– Myślisz, że zabranie jej rozwiąże sprawę? – rozbrzmiał w mojej głowie damski głos. W pierwszej sekundzie już myślałam, że to Reiko, ale potem zorientowałam się, że to był ktoś inny. Zerknęłam na Kulę. Zdawało mi się, że błysnęła. Zmarszczyłam brwi, ale nic więcej się nie wydarzyło. Głos już się nie odezwał.

– To zbieramy się? – spytała Jane, która kończyła obejście wokół kolumny. – Nie wiem jak was, ale mnie zaczyna boleć głowa.

   Rzeczywiście, moja też lekko pulsowała. Ruszyłyśmy do wyjścia, a kapitan Elright za nami. Już czułam na twarzy otrzeźwiający chłód bijący od jeziora, gdy coś ciepłego liznęło mnie po nadgarstku.

– Myślisz?

   Stanęłam gwałtownie i zerknęłam przez ramię. Kula znów błysnęła. Ruszając ustami, spytałam „ o kogo chodzi?”, jednak milczała.

– Jess, wszystko w porządku? – spytał Fludim.

– Taaa – mruknęłam i zaczęłam iść. Odwróciłam głowę ku wyjściu z jaskini. – Można tak powiedzieć.

   W sumie Kula nie musiała mi odpowiadać, bo już wiedziałam, o kogo chodziło.

   Heather.

****

   Uliczne latarnie powoli zaczynały się zapalać, rzucając pomarańczowe smugi na chodnik, kiedy Vena szybkim krokiem zmierzała do restauracji. Włosy upięte w kucyka obijały się jej o plecy, a torba zawieszona na ramieniu kiwała się rytmicznie w lewo i prawo. Z ust kobiety co chwile wychodziły obłoki pary, które rozpływały się w mroźnym powietrzu.

   Co prawda Kenji powiedział jej, żeby szła się bawić bez żadnych wyrzutów sumienia, bo on spokojnie zajmie się restauracją. Mimo to Vena chciała jak najszybciej tam wrócić, zaraz po tym jak rozstała się z kumpelami. Odrzuciła ofertę podwózki, bo wiedziała, że jej przyjaciółki jeszcze długo kręciłyby się po Velarii, zanim odstawiłyby ją pod dom. Nie bała się o restaurację, Kenji doskonale umiał nią zarządzać i radzić sobie z trudnymi gośćmi. Ponadto mieli wspaniały zespół kucharzy, menadżerów i kelnerów, a klienci zazwyczaj byli uprzejmi i dobrze wychowani.

   Nie, Vena zwyczajnie martwiła się o Kenjiego. Teoretycznie zachowywał się tak jak zawsze czyli tryskał humorem, jednak łapała go na wpatrywaniu się dal z zatroskaną miną. Absolutnie się temu nie dziwiła, przecież nie dalej jak miesiąc temu dowiedział się, że jego siostra żyje! A teraz Jessie przebywała na planecie, gdzie toczyła się wojna i oby wróciła cała i zdrowa.

   Zatrzymała się przed pasami i przycisnęła łokciem guzik sygnalizacji. Czekając na zmianę światła, mimowolnie podniosła oczy i spojrzała ku wzniesieniu, gdzie pomiędzy wieżowcami wystawała jasna wieża pałacu. W świetle dnia zdołałaby dostrzec łopoczącą szmaragdową flagę. Kiedyś byłby na niej wyszyty herb Elevenorów...

   Przeszłość Kenjiego była czymś, o czym nie rozmawiali często. Minęła ponad dekada od historycznego pożaru, jednak rany pozostawały ciągle świeże i wystarczył jeden nieuważny ruch, by szwy się zerwały i popłynęła krew. Poznali się kiedy mieli po siedemnaście lat, ale dopiero po dwóch latach Kenji zdecydował się otworzyć przed nią.

– Vena, zielone – mruknęła sennie Sombra, która ułożyła się wygodnie w zagięciu jej szyi.

   Skinęła głową w podziękowaniu i podciągnęła lekko szalik, by bardziej otulić bakugana ciepłym materiałem. Po czym jej myśli znów wróciły do Kenjiego. Nigdy nie umiała zapomnieć momentu, gdy zamiast wesołego i pełnego optymizmu mężczyzny ujrzała zrozpaczonego chłopaka jednocześnie szarpanego przez furię. I ten strach w jego oczach. Zatrzęsła się bynajmniej od chłodu.

   Czasami śniły mu się koszmary. Rzucał się wtedy po łóżku, zimny niczym trup i mamrotał niezrozumiałe urywki zdań. Teraz od miesiąca był spokój i Vena liczyła, że tak zostanie na zawsze. Chciała tylko, by Kenji był szczęśliwy. I by miał rodzinę...

   Widząc znajomy napis, otrząsnęła się z wspomnień. Nie było się po co zadręczać przeszłością. Sięgnęła do kieszeni kurtki i wyciągnęła klucz od wejścia do personelu. Przeszła szerokim holem, witając się z dwiema menadżerkami sali dla Vip-ów. Im bliżej znajdowała się kuchnia, tym intensywniej czuła zapach przypraw, a temperatura rosła. Odwiesiła kurtkę w szatni znajdującej się po prawej, po czym weszła do środka.

   Oczekiwała się ujrzeć Kenjiego przechadzającego się miedzy kucharzami i sprawdzającego, jak sobie radzą lub samemu przyrządzające jakieś danie. Tak jednak nie było. Kucharze uwijali się jak zawsze, aromat potraw mieszał się w powietrzu, tłuszcz skwierczał, para buchała jej w twarz, ale atmosfera była nerwowa. Przełknęła ślinę i wtedy spostrzegła Rei stojącą koło którędy kelnerzy wynosili zamówienia. Lawirując, by nikomu nie przeszkodzić, dopadła Volan.

– Rei, co tu robisz? Gdzie Kenji? Coś się... – urwała, kiedy dziewczyna uciszyła ją gestem i podbródkiem wskazała na drzwi ewakuacyjne z kuchni, które były uchylone.

   Vena ściągnęła brwi i podeszła do nich, zerkając na tyle, na ile to było możliwe. W niewyraźnym świetle ujrzała swojego narzeczonego i Ethana Grita.

****

   Dzień Kenjiego zaczął się spokojnie. Pojechał wraz z jednym menadżerów sal do sklepów, by uzupełnić zapasy, po czym wyprawił Venę na imprezę z jej przyjaciółkami. Dziewczyna była oporna, jednak on nie miał zamiaru pozwolić, by wiecznie siedziała z nim w restauracji. Zasługiwała przecież na rozrywkę. Jeszcze kiedy całował ją na pożegnanie, to rzuciła mu swoje zatroskane spojrzenie. Zignorował je jednak, życzył dobrej zabawy i zamknął za nią drzwi.

   Doskonale wiedział, że Vena nie da się nabrać na jego pozornie wspaniały humor. Znała go zbyt dobrze. Jednak to nie znaczyło, że powinna się nim zajmować niczym troskliwa opiekunka pięciolatkiem. Westchnął, ściągając koszulę przez głowę i spojrzał w lustro. Poprzeczna blizna, dawno już zagojona, biegła od mostka w kierunku lewego biodra. Jedyna jego pamiątka z pożaru.

   Czasami ciągle odnosił wrażenie, że żył w świecie snu. Jego młodsza siostra powróciła po niemal jedenastu latach. Ta, która miała moc i wymazała się z jego pamięci. Ta, która przez kilka miesięcy wraz z Ruchem Oporu walczyła z Zenoheldem. Ta sama mała siostra, która zawsze wołała go i Cassandrę na pomoc, gdy coś stłukła lub zgubiła się w pałacowych korytarzach.

   A teraz była na obcej planecie. I nie wysłała mu żadnej wiadomości od rana, a dobiegała już wieczór! Co jeśli, coś jej się stało? W końcu nie było z nią Spectry ani Gusa, więc kto by go poinformował, gdyby była ranna? Albo porwana przez tych Gundalian? Martwił się. Cholernie. Marzył, żeby nigdy tam nie poleciała i mogli spędzić więcej czasu razem, próbując odbudować swoją relację. Ale zdawał sobie sprawę, że to byłoby z jego strony egoistyczne. Jessie robiła to dla osób, których kochała, które były przy niej, gdy on jeszcze żył w przekonaniu, że nie miał młodszej siostry.

– Kenji, przestań – delikatnie upomniał go Blast. Spojrzał na niego nieprzytomnie. – Znów to robisz – westchnął bakugan.

   Chłopak zamrugał intensywnie, próbując się ocknąć z transu. Zauważył w odbiciu, że znów wodził palcem po kształcie blizny. Pokręcił głową i sięgnął po koszulę.

– Sorki – mruknął. – Myślałem, co z Jess.

– Napiszę. Zawsze pisze – odparł Blast stanowczo.

   Miał rację. Jessie zawsze potwierdzała, że „cudem nie zdechła”, choćby pisała to o trzeciej w nocy. I zaczynała mu opisywać cały dzień, co się dowiedziała, jak bardzo nie dogaduje się z Fabią.

   Chciał wiedzieć o niej jak najwięcej. Dziura dziesięciu lat nie była łatwa do załatania i choć Jess opowiedziała mu sporą część swojego życia, to brakowało jeszcze wielu elementów. W tym dwa palące pytania cisnęły mu się na język.

– Jak myślisz, czemu Jessie jest z Ferminem? – palnął, zapinając guziki koszuli oprócz ostatniego na górze.

    Blast spojrzał na niego jak na wariata. Cóż, to nie był ich zwyczajowy temat rozmów. Zwłaszcza, że Kenji zaklinał się, że nie będzie się wtrącał do związku siostry. Lecz nie umiał całkowicie wyciszyć tej braterskiej podejrzliwości wobec chłopaków. Zwłaszcza, że to był Keith czyli dawny Spectra Phantom. Każdy o nim słyszał i to nie do końca pochlebne rzeczy.

– Eee...bo jest przystojny? – zaryzykował bakugan. – Albo dobrze pachnie...

   Kenji taktownie stłumił parsknięcie i zamiast tego psiknął się wodą kolońską i poczochrał włosy. Niestety jego drogi bakugan nadawał się do takich tematów niczym wół do karety. A może kierował się zmysłami bakuganów? W sumie nie miał pojęcia, jak wyglądało ich życie miłosne.

– To pewnie też, ale wydaje mi się, że coś jeszcze – mruknął i złapał bakugana, wychodząc z łazienki. – No nic, dowiemy się, gdy Jess wróci.

   By wyciszyć myśli rzucił się w wir pracy. Doglądał działań kucharzy, czasami zerkał, co działo się na poszczególnym piętrze i chwilę poświęcił na rozmowę z dwoma głównymi szefami kuchni na temat nadchodzących świąt. Potem ruszył na umówione spotkanie z prawnikiem, które odbywało się z w jednej z czterech sali dla Vipów w wschodniej części restauracji.

   Półtorej godziny i trzy kieliszki wina później zszedł do sali w dużo lepszym nastroju. Już chciał zakasać rękawy i pomóc w przygotowaniu deserów, gdy ktoś poklepał go w ramię. Obrócił się i stanął oko w oko z Reinare Volan. Jej obecność nie zaskoczyła nikogo, była ich bliską przyjaciółką i często przychodziła tutaj z Klausem coś zjeść.

– Hej, Rei, co tu robisz? – spytał, ściągając brwi na widok niewesołej miny dziewczyny.

– Przyszłam z Klausem i cicho bądź – ostrzegła od razu, widząc błysk w jego oku. – I doznałam przyjemności siedzenia w pobliżu kochanego Ethana Grita.

– Mówił ci coś?

   Pokręciła głową.

– Pfy, tylko się ładnie przywitał, bo jest z rodziną i swoją narzeczoną. Rzecz w tym, że on cię szukał.

   Zmarszczka pomiędzy brwiami Kenjiego się pogłębiła. Czemu Ethan go szukał? Znali się to fakt, ale to nie było nic głębszego. Zresztą sam przekazywał Radzie, że popiera całym sercem ustawę o zmianie formy rządów. Więc czego mógł chcieć?

– Ach, Kenji! – Dobiegł go głos Alexa – głównego kelnera. – Jeden z gości chciał z tobą rozmówić, ale mówiłem mu, że masz dziś spotkanie.

– Wiem już, Alex, ale dziękuje za informację – Poklepał go po ramieniu i wymienił spojrzenia z Rei, nim wyszedł na salę.

   Rodzina Grit siedziała przy jednym ze stolików na środku. Kenji uprzejmie powitał rodziców oraz Sonyę czyli uroczą narzeczoną Ethana. Lekko zaskoczył go widok Miry Fermin oraz Ace’a, ale nie okazał tego po sobie. Nie jego sprawa, czemu się tak spotkali.

– Podobno chciałeś czegoś ode mnie – zwrócił się do Ethana.

   Sekretarz w odpowiedzi strzelił mu swoim popisowym uśmiechem i wstał.

– Nie powinno się omawiać takich spraw przy wszystkich, wybaczcie nam na chwilę – zwrócił się do kobiet i kiwnął nieznacznie głową w bok. Kenji bezbłędnie odczytał sygnał.

   Ignorując ukradkowe spojrzenia personelu, wyszli przez drzwi ewakuacyjne. Kenji owinął się ramionami, czując przenikliwy ziąb.

– To co było takie pilne? – spytał, licząc na szybką rozmowę.

– Twoja siostra została oficjalnie wykreślona z listy dziedziców tronu – odparł tamten.

   Teraz Kenji uniósł brew. Przecież Jess mówiła, że już dawno zrzekła się praw do korony.

– I co z tego?

   Ethan zerknął na niego, wpychając dłonie do kieszeni marynarki.

– Ty w niej ciągle jesteś.

   Kenji otworzył usta, ale zaraz je zamknął, za to poczuł mocne bicie serca. Owszem poparł zmianę rządów, ale nigdy nie zrzekł się praw. Odetchnął głęboko.

– Jakie to ma znaczenie? – Wzruszył ramionami. – Mogę się ich zrzec choćby zaraz.

   Ethan podszedł do niego i spojrzał mu prosto w oczy.

– Dlaczego?

– Co?

– Czemu chcesz odrzucić taką okazję? Możesz rządzić Vestalią.

– Nie interesuje mnie korona.

   Grit odsunął się i prychnął. Pogardliwie. Kenji poczuł, jak powoli wzbiera się w nim złość, ale ją uciszył.

– Boisz się aż tak? Wolisz ciche życie w swojej restauracyjce zamiast władzy? Mógłbyś osiągnąć tak wiele, Kenji. Zenoheld nie żyje – Rozłożył ręcę. – Myślałem, że masz więcej rozsądku od swojej siostry, która jak dzikus biega po obcej planecie i wykorzystuje swoje powiązania, by robić co chce.

    Czerwona mgiełka z wolna poczęła pokrywać umysł Kenjiego. Lecz Ethan tego nie spostrzegł i ciągnął dalej.

– Jesteś inteligenty, więc bez trudu mógłbyś reprezentować dalej swoją rodzinę. A nie żyć tak o – Omiótł wzrokiem wszystko dookoła. – I z kimś z wyższych sf...

   Nie dokończył zdania, gdy jego głowa uderzyła o twardy beton ściany. Z trudem wciągnął powietrze, czując ucisk ręki na gardle. Tępy ból zaczął się rozchodzić po jego skroniach. Kenji wpatrywał się w niego spokojnymi oczyma zimnymi niczym grudki lodu.

– Zmarnowałeś mój czas – przemówił szatyn niskim głosem przepełnionym groźbą. – Nie obchodzi mnie twoja opinia o mnie czy mojej restauracji. Nie dbam kim jesteś. Ale jeszcze raz obrazisz Venelanę ze jej pochodzenie – Wzmocnił nieznacznie uścisk. – albo moją siostrę za jej sposób życia, to pożałujesz, że w ogóle posiadasz głos. Kim ty niby jesteś Grit, żeby kogoś osądzać, hm?

– Kenji! Za mocno go ściskasz! – Vena złapała go za ramię.

   Chłopak szybko puścił szyję Ethana, który osunął się po ścianie, kaszląc głośno. Kenji nie czuł żadnego wstydu. Nienawidził takich ludzi.

– Sonya zasłużyła na kogoś lepszego – powiedział jeszcze, nim objął Venę ramieniem i pociągnął z powrotem do ciepłego wnętrza.

****

   Nurzak może i był głupcem, jeśli chodziło o fakt, że nie chciał podążać za planem Barodiusa dotyczącego zdobycia Kuli. Ciągle wierzył w stare przesądy, przez które Gundalia traciła przez tak wiele lat. Jednak jeśli chodziło o intrygi dworskie, to niestety miał od niej dużo większe doświadczenie. W końcu służył jeszcze dla ojca cesarza Barodiusa. Dlatego Kazarina wiedziała, że musi działać z najwyższą ostrożnością, inaczej jej plan posypie się w sekundę.

   Mogła jedynie dziękować dawnym bogom, kiedy poprzedniego wieczoru sam do niej podszedł. Nie wiedziała, czy podkusił go do tego jej godny pożałowania stan. W końcu Barodius – sama nienawidził wszelkich porażek, a ona nie miała już powoli na kogo je zwalać. Mimo wszystko pierwszy kontakt z Nurzakiem został nawiązany, a pozorny plan przewrotu w pałacu rozpoczęty.

   Teraz musiała spokojnie dalej prowadzić grę. Jeśli wszystko dobrze wyjdzie, to nie dość, że pozbędzie się tego starucha, to jeszcze wygryzie Gilla i stanie się prawą ręką cesarza. Serce aż jej zatrzepotało na tą myśl. Zwłaszcza, że teraz wraz z Gillem zmierzała na Neathię. I choć Kazarina z całych sił popierała plany cesarza, to liczyła, że tym razem wojownik zawiedzie.

****

   Dan czując przyjemny ciężar dobrego śniadania w żołądku, powoli szedł do pokoju. Jako że dziań był póki co wyjątkowo spokojny, to czemu by nie zregenerować trochę sił na krótkiej drzemce, zanim pójdzie na patrol? Niestety jego wspaniały plan został zniszczony, gdy został złapany za nadgarstek.

– Co chce..O Jess! – wykrzyknął, widząc dziewczynę.

    Zdarzało mu się zapomnieć, że ona oraz Akane, Haruka i Jane dalej nosiły zwykłe ziemskie ciuchy, dlatego podświadomie już każdego nie ubranego na biało brał za przeciwnika.

– Ciebie też miło widzieć, Dan – uśmiechnęła się. – Ne, Danny, powiedz mi...

– Hmm? – Nachylił się, słysząc, jak Jess ścisza głos.

– Czy jak byłeś z Kulą, to ona coś do ciebie mówiła?

– Nie – Potrząsnął głową.

– Kurwa – zaklęła Jessie, odgarniając włosy z twarzy. – Bo do mnie tak.

– Zauważyłeś, że ty często słyszysz różne głosy?

   Spojrzała na niego spode łba, na co wyszczerzył zęby. Westchnęła, lekko się uśmiechając.

– W sumie nie gadała nic takiego. Tylko, że zabranie Heather nie wystarczy.

   Dan od razu się nastroszył. Po ostatnich wydarzeniach Heather kojarzyła mu się tylko z najgorszym.

– Czyli że co?

   Jess wyjrzała przez okno, mrużąc powieki przez poranne słońce.

– Czyli, że chyba powinnam włączyć się do walki – Rozwarła dłoń, nad którą zatańczyła fioletowa smuga. – Rada wyraziła zgodę, Gundalia jest nieprzewidywalna. Zresztą – uniosła kącik ust. – Heather to Darkus. A kto lepiej zwalczy ciemność niż inna ciemność?

   Akurat w tej chwili rozbrzmiał alarm. Statki Gundalian nadciągnęły.

  

 Ta ostatnia scena to miała być dłuższa, ale ten rozdział ma już prawie 3 tys słów, więc o skróciłam ładnie XDD Ogólnie znów odwlekam akcję, ale Kenji i Vena też zasługują na uwagę, okej xDD Jak mówi ostrzeżenie, kanonu akcji z anime tu za bardzo nie ma, sorry not sorry *rozkłada ręce* Jak się bawicie na koronaferiach? Bo ja się w końcu powieszę XDD

Ps. Błędów w chuj, ale poprawię jutro po historii na kamerkach, więc je zignorujcie XDD

Odmeldowuje się!