Rozdział 19: To się nie mogło dobrze skończyć.

– Rusz się ty głupi liściu. – warknęłam.

   Stałam w ogrodzie i próbowałam mocą podnieść listek. Ani drgnął. No serio?! A ostatnio udało mi się przesunąć nieco szafkę z książkami. Gdzie tu logika?!

– Mam jakieś zaklęcie powiedzieć, czy co? – jęknęłam i gdy machnęłam od niechcenia ręką, liść uniósł się do góry, po czym zawirował. Pokręciłam palcem. Kolejny obrót. Zacisnęłam dłoń. Zwinął się.

– Wow. – wyrwało się komuś. Zerknęłam do tyłu. Dan.

– Nie wiedziałem, że tak umiesz. – zmierzył listek uważnym wzrokiem.

   Poczułam ból w ramionach, więc opuściłam ręce.

– Też nie wiedziałam. – przyznałam. – Manipulacja rzeczami. Na tym tak zależy Vexosom?

– To przydatna umiejętność. – uznał szatyn.

   W myślach zgodziłam się z nim. Ale po co ona Vexosom? Oprócz tego jeszcze nadludzka siła. Nieźle mnie matka natura obdarzyła, nie powiem.

– Widziałeś Fludima? – spytałam.

– Nie. – Dan pokręcił głową. – Pokłóciliście się?

– Trochę.

– O co?

– Nieważne. – westchnęłam. – Ubzdurał coś sobie i tyle.

   Zapadła niezręczna cisza. Czubkiem buta grzebałam w ziemi, a szatyn nad czymś dumał.

– Mam genialny pomysł! – wrzasnął nagle.

– Jaki?

– Urządźmy sobie nooooc – zawiesił głos. – horrorów!

– Dobry pomysł! – ucieszyłam się.

   Zadowoleni popędziliśmy do zamku, poinformować o naszym planie innych.

W środku czekała na nas mała niespodzianka.

– Shun! – nie zważając, że ninja raczej nie lubi takich czułości, rzuciłam się na niego.

– Cześć, Jess. – delikatnie mnie uściskał i odsunął od siebie.

– I co się dzieje w Nowej Vestroi? – spytała Mira.

– Ten nowy kontroler jest dobrze chroniony przez barierę. – odparł Kazami. – Nie udało mi się go pozbyć.

– Nie można go przeciążyć? – odezwał się Marucho.

– Nie.

– To jakim mamy plan? – spytał Ace z nogami na stoliku, za co Klaus zgromił go wzrokiem.

– Na razie odpocznijmy i zbierzmy jak najwięcej informacji. – uznała Mira. – Priorytetem jest ochrona domen.

– Ciekawi mnie, jak szybko Vexosi nas wywęszą. – mruknął Dan. – Właśnie! – strzelił sobie ręką w czoło. – Dzisiaj urządzamy sobie noc horrorów!

– Co to są te horrory? – zdziwił się Baron. – Mistrzu Danie?

– To takie straszne filmy. – wytłumaczyłam.

– Co w tym fajnego? – Ace uniósł brew.

– Dowiesz się, jak z nami obejrzysz.

– Niezbyt mnie to kusi.

– Pękasz, stary? – prowokował go Dan.

   Zaczęli się sprzeczać. Mira plasnęła się ręką w czoło. Marucho i Shun westchnęli, a Baron próbował ich uspokoić, co mu oczywiście nie wyszło.

– Klaus masz jakieś horrory? – zwróciłam się do chłopaka.

– Oczywiście. Chcesz obejrzeć?

– A daleko to stąd? Bo po wczorajszym dalej bolą mnie nogi. – uśmiechnęłam się.

– Nie martw się. Bliziutko.

   Czemu mam dziwne wrażenie, że to jego „bliziutko” to jakiś kilometr?

****

   Mylene nieźle zirytowana po raz setny przeglądała radary. Żaden nie wykrył statku Spectry. Gdzie on się ukrył?! Przelecieli milion wymiarów i ani śladu byłego Vexosa!

– Zamknij się. – warknęła do Shadowa, który śpiewał i tańczył przed panelem kontrolnym.
– Psujesz zabawę. – jęknął Prove. – Spectruś ci uciekł, co? – wywalił jęzor.

   Dziewczyna policzyła w myślach do dziesięciu i nieco ochłonęła. Jednak gdy Shadow roześmiał się, nie wytrzymała i rzuciła w niego gantletem.

– Auu! – Vexos złapał się za nos. – Jędza z ciebie, Mylene!

– Chcę złapać Spectrę. – powiedziała zimnym tonem. – Nie waż mi się przeszkadzać. –szybkim krokiem wyszła z pomieszczenia.

   Shadow popukał się w czoło. Od dawna sądził, że dziewczyna ma świra na punkcie Spectry. W końcu on był liderem, a nie Mylene. A ona teraz chce się za to zemścić. Bez sensu. Z nosa pociekła mu krew.

– No co za baba! – jęknął i poszedł w kierunku łazienki.

****

   Gus sprawdzał uważnie radar. Żadnych Vexosów w pobliżu. Westchnął z ulgą i  wrócił do kuchni by dokończyć gotować.

   Spectra siedział w pokoju kontrolnym i cały czas patrzył się na jeden punkt przed sobą. Gus martwił się o niego. Normalnie blondyn by się tak nie zachowywał. Powinien siedzieć w laboratorium albo trenować z Heliosem. To było niepokojące. Martwił się ucieczką jednej dziewczyny? Przecież prędzej czy później wpadnie w ich ręce!

   Poczuł ukłucie zazdrości. Mistrz przez cały pobyt Jessicy praktycznie go ignorował. Ciągle tylko latał za nią. A teraz co? Też ma go gdzieś! Nie podobało mu się to. W końcu byli przyjaciółmi, nie? Chociaż...Natychmiast wyrzucił ta myśl z głowy. Nie jest żadnym sługą!

– Gus, jak najskuteczniej kogoś zniszczyć psychicznie? – spytał nagle Spectra.

– Yy... – Grav zastanowił się przez chwilę. – chyba pozbawienie tej osoby wszystkiego na czym jej zależy. – powiedział.

   Uśmiech, który pojawił się na twarz blondyna nieco go przeraził. Był ostry, arogancki i psychopatyczny.

– Tak, to dobry pomysł. Pozbawić wszystkiego. – szepnął. – Czas zacząć działać. – wstał i ruszył do laboratorium.

   Gus jednocześnie poczuł ulgę i niepokój. Jego mistrz zmienił się.

****

   Jednak to serio było blisko! Pokój z video był oczywiście ogromny jak na bogatego dziedzica przystało. Obecnie stałam na drabinie i starając się zachować równowagę, przeglądałam płyty.

– Jessica!

   Zrobiłam krok w tył i to był błąd. Drabina zachybotała, ja straciłam równowagę i zleciałam. Obiłam sobie boleśnie plecy, gdy uderzyłam o szczebel. Ace, bo to on wrzasnął, biegał pode mną, próbując znaleźć miejsce, w którę spadnę.

   Poczułam, jak coś owija się wokół moich ramion i nóg. Powstrzymało upadek i spokojnie zniosło mnie na posadzkę. Gdy stanęłam na nogach, rozejrzałam się. Pusto.

– To też część twojej mocy? – spytał Grit, opuszczając ręce.

– Najwyraźniej. Teraz ty włazisz na drabinę! – zarządziłam.

– Czemu niby?!

– Bo przez ciebie z niej spadłam i... – urwałam, kiedy chłopak gwałtownie pociągnął mnie do przodu.

   Regał z płytami nie runął, ale milion z nich poleciało na ziemię, tworząc górę.

– No nie! – złapałam się za głowę. – Jak ja teraz znajdę film?!

– Wybierz inny. – westchnął Ace.

– Nie! Ten był straszny.

   Mój upór kiedyś wpędzi mnie do grobu. Zrobiłam małe wejście w górce i wczołgałam się w nie. Góra ku mojemu zdumieniu nie zapadła się.

– Ace chodź tu! Starczy dla ciebie miejsca. – krzyknęłam. – Bo powiem Mirze, że ją kochasz!

Grit mamrocząc coś, że jestem idiotką wlazł do tunelu.

– A teraz szukamy. Tytuł to ,,Zdołasz uciec?”. – oświadczyłam, po czym na czworaka poszłam dalej.

– Hej, co robicie? – zawołał Baron. – Eee Ace? Mistrzyni Jessico? – spojrzał na górkę zdziwiony.

– Jesteśmy górnikami i szukamy skarbów! – krzyknęłam z głębi korytarza.

– Skarby?! – ucieszył się. – Idę do was.

– Tylko ostrożnie, nie chcę by te płyty zwaliły mi się na głowę. – mruknął Ace.

   Lentoy był już połową ciała w środku, gdy kichnął potężnie.

– Lawina! – zapiszczałam kompletnie bez sensu i osłoniłam się rękami. – Wykrakałeś!

– Kretynie! Auu moja głowa! – zawył szarooki.

– Przepraszam. – jęknął Baron. – Niechcący.

   Byliśmy uwięzieni pod stosem płyt. Jakimś cudem wyrwałam rękę i odrzucałam okładki na bok.

– Może za rok się odgrzebiemy.

– Baron, zgnij tu, wiesz?! – syknął Ace.

– Ej, to było wredne! – oburzył się najmłodszy z naszej trójki.

– Trudno. MAM SINIAKI NA KAŻDYM KAWAŁKU CIAŁA! – wydarł się Swemco.

– Możesz tak nie krzyczeć? – Klaus szybkim ruchem uwolnił mnie spod płyt.

– A co mam robić? Skakać z radości? – spytał chłopak z przekąsem.

   Kiedy Klaus uwolnił nas (Ace niechętnie, ale jednak), Baron zaczął uciekać przed wściekłym szarookim, ja wzięłam kilka płyt i zadowolona poszłam zorganizować miejsce na nockę.

– Myślisz, że ten ekran nam starczy? – spytał Dan.

   Podniosłam głowę znad głośników i spojrzałam na niego z politowaniem. Wiecie dlaczego? Bo to były dwa ekrany kinowe połączone w jeden!

– Nie, wiesz, może pojedźmy do sklepu po większy. – mruknęłam. – Szkoda, że to jest ogromne!

– Ja się tylko pytam, wyluzuj. – wyszczerzył się i dołożył poduszkę do legowiska.

   Stanęłam na kanapie i oceniłam pracę szatyna. Trzy miękkie koce, które miały pod sobą dwa materace, kilkanaście poduszek i stolik na przekąski.

– Idealnie! – klasnęłam  w dłonie. – To będzie świetna nocka.

– Oj, będzie, będzie. – przyznał Dan z dziwnym błyskiem w oku.

Kilka godzin później

– Jaka morda! – razem z Danem i Marucho zaczęłam się śmiać z komentarza Ace. – No co?

   Moją odpowiedź zagłuszyły wrzask Miry. Jakaś zjawa na ekranie wyszczerzyła swoje ostre ząbki, a w jej pustych oczodołach pojawiły się czerwone punkciki. Baron schował twarz w poduszkę.

– Całkiem fajne są te horrory. – szepnęła do mnie ruda, gdy się uspokoiła.

– Wiem. – oparłam głowę o kanapę.

– Zróbmy konkurs! – zaproponował Dan w czasie zmieniania płyty.

– Jaki? – spytał Marucho.

– Kto najdłużej nie wrzaśnie! – krzyknął szatyn.

– Dobra. – powiedział Ace.- Już wygrałem.

– Jasneee, a kto chował głowę w koc, gdy tamtej dziewczynie odrąbano łeb?

– Ty?

– Ja? Chyba śnisz!

– I tak dobrze wiemy, że ja wygram. – odezwał się niespodziewanie Shun.

– Jak użyjesz swojego ninjowego poker face, to masz racje. – stwierdził Dan. – To niesprawiedliwe!

– Czyli twierdzisz, że przegrasz? – prowokowałam go.

–  Ja? Nigdy w życiu! – wepchnął sobie do ust popcorn. – Oglądamy!

   Zaśmiałam się cicho i sięgnęłam po fantę.

– Shun, chcesz trochę? – spytałam ze złośliwym uśmiechem.

   Kazami spiorunował mnie wzrokiem i odwrócił wzrok na ekran.

Ten film był jak dla mnie mistrzowski. Dobrze wyważona akcja, niepokojąca muzyczka i ogólny klimat.

– AAAAAAA! – wrzasnęła  Mira, gdy na z głośników dobiegł złowieszczy chichot.

Niedługo po niej odpadł Baron, a później Marucho. Została mocarna czwórka! Ja, Ace, Dan i Shun!

– Starcie tytanów. – szepnęła Mira.

   Uśmiechnęłam się z wyższością i sięgnęłam po miskę z popcornem.

   Nagle telewizor się wyłączył.

– Ej, który idiota usiadł na pilocie? – spytał Ace.

   W tych ciemnościach nie było widać własnej ręki, ale i tak rzuciliśmy się na poszukiwania pilota.

– Jess? – chyba Mira leżała pode mną. – Uspokójcie się! Niech ktoś włączy światło! – zarządziła.

– Nie działa. – powiedział Baron.

– Korki poszły. – stwierdziłam

   Zegar wybił pierwszą w nocy.

– Boję się. – jęknął Baron.

– Oj, nie przesadzaj. – mruknął Dan. – Pewnie Vexosi zaatakowali elektrownię.

   Nagle usłyszeliśmy wyraźne stuknięcie w okolicach telewizora.

– Co to? – szepnęła lekko przestraszona Mira.

– Pewnie miska z popcornem. – powiedziałam ze spokojem.

– Komórka! – Dan klepnął się w czoło, bo było słychać plaśnięcie. – Poświecę nam komórką! – poklepał legowisko wokół siebie. – Mam! Rozładowany...

– Toś nam pomógł. – mruknął Ace.

– Chodźmy naprawić korki albo po jakieś świeczki. – uznał Shun.

Klamka od drzwi zatrzeszczała. Runo przysunęła się do mnie. Na korytarzu rozległ się wrzask.

– Jak w tym horrorze o duchu chłopca. – jęknął Marucho.

– T-to pewnie wiatr. – Dan powoli tracił pewność siebie.

– Jasne i co jeszcze?! – warknął Ace.

– Ciii. – syknął Shun.

   Kroki. Wyraźne kroki zmierzające w naszym kierunku. Mira przytuliła się do poduszki, a Baron do mnie.

   Uderzenie i jęk.

– DUUUCH! – wrzasnął Dan i pociągnął Runo. – Raaatuj się kto możeeeeeeee!

– Kuso, debilu uspokój się! – jęknęłam.

– Pha, przegrałeś! – powiedział Ace.

– Kogo to teraz obchodzi?! – warknął szatyn. – Na korytarzu jest duch!

– A może to służba? – zasugerował Shun.

– O pierwszej w nocy?!

– Wszystko jest możliwe.

   Ich dalszą dyskusję przerwał śmiech. Rechot właściwie. Dołączały do niego szepty i kolejne śmiechy. Dreszcze przebiegły mi po plecach.

– Uciekamy! – zarządził Dan.

   Mira, Marucho, Ace i Baron natychmiast go posłuchali. Tylko ja i Shun pozostaliśmy niewzruszeni.

– Ja idę spać. – mruknęłam i zakryłam się kocem. – Jak zobaczę ducha, to wam powiem! – krzyknęłam za uciekającymi.

– O ile cię wcześniej nie zabije! – zawołał Ace na pożegnanie.

– Idź za nimi. – szepnęłam do Shuna. – Jeszcze się pozabijają w tych ciemnościach.

– Na pewno chcesz zostać sama?

– Spoko nie boję się duchów. – uśmiechnęłam się.

   Kazami wybiegł z pokoju, a ja padłam na poduszki. Nie boję się. Zamknęłam oczy. Przeraźlwy jęk przy moim uchu. Zerwałam się i rozejrzałam. Pusto. Warknęłam pod nosem.

– Jessicoooo. – zawył ktoś.

– Kto tu jest?! – wzięłam miskę do obrony i stanęłam na równe nogi. – Pokaż się.

   Usłyszałam taki dźwięk, jakby ktoś ciągnął coś długiego po ziemi. Przygotowałam się do ciosu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: I w takim momencie powinnam przerwać xD

Jessie: ANGEL! Wracaj do akcji!

Ja: Już, już. Chciałam wkurzyć czytelników xD ciekawe czy mi się uda ^^

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

– Fludim?! – wrzasnęłam, widząc mojego bakugana.

– Cześć, Jessie. – powiedział zmieszany.

   W jego nóżkę był zaplątany metka od płaszcza. Stąd dźwięk ciągnięcia.

– To ty tak jęknąłeś? – spytałam.

– Tak. Uderzyłem w ścianę.

– Matko, wiesz, że przestraszyłeś piątkę ludzi? – uwolniłam go od płaszcza i pocałowałam delikatnie. – A śmiechy?

– Wylądowałem na jakimś głośniku. Musiałem nacisnąć guzik, bo włączyły się te nieprzyjemne dźwięku.

   Czyli wyszło, że moim przyjaciele uciekli przed....bakuganem. Heh, nie moge się doczekać ich min jak im o tym powiem.

– Czekaj! A krzyk? – zorientowałam się.

– Jakaś służąca zobaczyła mnie i tak wrzasnęła, że chyba ogłuchłem na jedno ucho – mruknął Fludim, siadając na moim ramieniu. – Potem usiadłem na takim małym głośniku i z niego zaczął wydobywać się śmiech.

– To wszystko wyjaśnione! Pewnie ten debil, Dan chciał nas przestraszyć tymi śmiechami, a sam przed nimi zwiał. – zaśmiałam się.

– Idziemy ich szukać?

– Oczywiście.

   Raźnie ruszyłam do przodu, potknęłam się i sturlałam przez połowę schodów. To było wejście godne mojej osoby....Wstałam i po omacku poszłam szukać tych pajaców.

– Dan! Shun! Mira! Ace! – wywrzaskiwałam ich imiona, mając gdzieś, że pobudzę cały zamek.

   Usłyszałam chrobot zza drzwiami. Pociągnęłam za klamkę i zdążyłam zauważyć patelnię, lecącą na spotkanie z moją twarzą. Nie zdołałam jej uniknąć i po chwili z nosa pociekła mi krew.

– A masz ty potworze...Jessica?! – Mira ze zdziwioną miną patrzyła na mnie.

– Nie, krwawa Mary. – powiedziałam z ironią.

– Przepraszam. – Opuściła patelnię i lekko się zasmuciła.

– Nieważne. – machnęłam ręką. – Tym waszym ,,duchem” – w tym momencie przewróciłam oczami. – był Fludim. – wskazałam na bakugana.

– Co?! – wytrzeszczyli oczy.

   Pokrótce wyjaśniłam im sytuację. Dan oberwał od Miry, a ja dostałam woreczek z lodem, po który pofatygował się Ace. Kiedy wreszcie położyliśmy się na naszym legowisku, ja i Mira zaczęły się głośno śmiać. Po chwili dołączyli do nas chłopcy.

– Z czego my się śmiejemy? – wydusiłam

– Chyba z samych siebie. – odparła Mira.

– Nigdy więcej nocy horrorów, bo się jeszcze pozabijamy – stwierdziliśmy zgodnie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Bardziej komediowy rozdział, który kompletnie nie popchnął akcji do przodu, ale trudno xD

Jessie: I spóźniony.

Ja: No bez przesady. 2 dni.

Jessie: A wczoraj tak panikowałaś.

Ja: Bo mi taczki zabrali, złodzieje jedni -.-

Shadow: Byyłem tu! Byyłem tu!

Ja: I tak zdechniesz na koniec xD

Shadow: Ranisz me serce.

Ja: Szkoda, że go nie masz.

Spectra: Wychodzę tu na psychola.

Wszyscy: Bo nim jesteś.

Spectra: -_-

Jessie: Brutalne acz prawdziwe.

Spectra: Jakbym ja powiedział coś prawdziwego o tobie, to byś ryczała -.-

Jessie: Hah, wmawiaj sobie maszkaronie.

Ja: Dobra, kończymy to, wysuszę włosy i wojujemy z nagłówkami.

Baron: O nie ;-;

Ja: Mówiłeś coś? -.-

Baron: Samolot *.*

Ja: Tak myślałam. My się odmeldowujemy ^^ 

 Ja: Moja śliczna Akane *.*

Jessie: A ja? ;-;

Ja&Akane: Ty jesteś najpiękniejsza ^^

Jessie: ^^