Rozdział 18: Kłótnie z bakuganem i kolejny plan Vexosów.

   Księżyc. Biała tarcza na ciemnym tle zwanym niebem. Piszą o nim poeci, często oświetla drogę podczas nocnych wędrówek i jest towarzyszem nocnych marków. Czemu nie może się tym zajmować, tylko świeci mi w twarz?!

   Ziewnęłam po raz setny. Mimo zasuniętych zasłon oraz spania na brzuchu i tak srebrne strumyki światła świeciły mi w oczy.

   Powodem drugim mojej bezsenności był natłok myśli. O czym myślałam? O wszystkim.

O tym cholernym farcie, przez który latam między wymiarami, rodzinie, mocy, Vexosach, Wojownikach, Akane i.... Keithie. (Dan nie odzywaj się, dobrze?!)

– Jessie, śpisz? – usłyszałam senny głos Fludima.

   Nie odpowiedziałam, więc westchnął i wrócił do snu. Nie chciałam go martwić moimi domysłami, ale czułam się zagrożona. Jestem w końcu na terytorium wroga! Jednak nie chodziło tylko o to. Ktoś nienawidził mnie. Z całego serca. Czułam to. Ciekawe kto to. Spectra? Zenoheld? Czy może ktoś kompletnie inny?

  Ukłucie.

   Znowu nadciąga wizja?

   Powieki nagle stały się bardzo ciężkie.

            Dziewczynka w zielonej sukni długiej do ziemi biegnie przez płonące korytarze.

– Mamo!– krzyczy.

   Odpowiada jej głucha cisza i trzask płomieni.

  Jest sama. Nikt jej nie pomoże w tej pożodze. Wszyscy pobiegli ratować własne życie. Bo kogo może obchodzić mała dziewczynka?

   Jednak ona biegnie dalej. Wierzy, że odnajdzie matkę.

   W tym samym momencie rozlega się przeraźliwy wrzask.
– Nie... – dziewczynka wbija palce we włosy i dłońmi zakrywa twarz. – Przestań...

– Gdzie ona jest?! – wrzeszczy męski głos. – Już nikt ci nie pomoże, młoda damo! Więc przyprowadź swoją siostrę i matkę!

   Odpowiada mu śmiech kompletnie pozbawiony wesołości. Jest pusty i ponury.

– Nigdy. – to głos Cassandry. – Czemu to robisz?

– Nie zabiję nikogo więcej z twojej rodziny, obiecuję. – ton mężczyzny jest przepełniony pewnością siebie. – Chcę tylko ożenić się z Melody.

– Mama nigdy się na to nie zgodzi. – odpowiada Cassandra.

– Zrobi wszystko dla ciebie i reszty bachorów.

– Ty... – syczy dziewczyna.

– Dostanę wszystko, czego zechcę! – po tych słowach mężczyzna zaczyna się śmiać. – Zniszczę każdego! Posiądę najpotężniejszą moc!

   Z policzka dziewczynki spływają łzy. Szybko je ściera.

– Tato, obiecałam ci. Lecz jak mam ochronić resztę? – szepcze.

   Scena zakrywa się mgłą.

    Blondynka w błękitnej sukni stoi w kałuży krwi, która barwi jej szatę i buty. Ta jednak nie zwraca na to uwagę, tylko wbija puste spojrzenie załzawionych oczu przed siebie. W końcu klęka i zamyka oczy mężczyźnie, który jest przebity mieczem.

– Kochanie. – mówi cicho, po czym wstaje. – Dlaczego? – głos jej drży. – Co my takiego zrobiliśmy?!

– Melody – z korytarza słychać szczęk klingi. – Melody!

   Kobieta rzuca ostatnie spojrzenie na ukochanego i ucieka.

   Gdy otworzyłam oczy, już świtało. Znów widziałam Cassandrę i tę blondynkę. Czemu nie mogę zrozumieć, o czym są te wizję? I w jaki sposób są związane ze mną?

– Wszystko jest w twoim umyśle. Odpowiedzi na twe pytania. – ten głos. Cichy i smutny!

–  Ej, kim jesteś? – nie odpowiedział. – Nie odchodź!

– Jessie czemu gadasz sama ze sobą? – Fludim spojrzał na mnie jak na wariatkę.

– Wizje. Kolejne chore obrazy w tym pałacu. – usiadłam po turecku i mnie olśniło. – Pałac Vexosów!

– Co? – bakugan wskoczył mi na ramię.

– Te wizje mam tylko, gdy jestem na Vestalii, nie? To może ten pałac z wizji jest tym Vexosów!

– Wydaje mi się, że już kiedyś to mówiłaś.

– Serio? – zdziwiłam się. – Nie przypominam sobie. Zresztą, nieważne!

   Czyli musiałabym dostać do ich pałacu. Phy niby starczy, że się pokażę na ulicy i już mnie tam zgarną, ale to musi być misja incognito. Powinnam tam trafić na jakieś ślady tej Cassandry.

   A co jeśli to fałszywy trop? Pułapka?

   Moje rozmyślania przerwało gwałtowne wtargnięcie Dana, Miry i Marucho!

– Jessie! – Kuso rzucił się na mnie i prawie udusił. – Słyszałem, jak pięknie sprałaś Spectrę!
– Cześć, Dan. – gdy mnie puścił, uściskałam Mirę i blondynka.

– Dobrze cię widzieć. – ruda uśmiechnęła się.

– Gdzie Shun? – spytałam, widząc brak czarnowłosego.

– W Nowej Vestroii próbuje zniszczyć kontroler. – powiedział Dan. Zmarszczyłam brwi. – To ten System Zniszczenia Bakuganów. – wytłumaczył.

– Właśnie! Coś udało mu się zdziałać?

– Nie mamy z nim kontaktu, ale powinien za niedługo wrócić.

– To co robimy? – przeciągnęłam się.

– Może najpierw się przebierzesz? – zasugerowała Mira.

   Bo to wcale nieprawda, że stałam przed nimi w koszuli do połowy uda. Wygoniłam chłopaków, wzięłam jakieś ciuchy i zamknęłam się w łazience.

– Po co nas wygoniłaś, skoro ubrałaś się w łazience? – spytał z wyrzutem Dan, kiedy już ubrana szłam z nimi na śniadanie.

– Przyzwyczajenie. – mruknęłam.

– Aaa, pewnie Spectrę musiałaś wyganiać, co? – uśmiechnął się przebiegle.

– Kuso! – pociągnęłam go za ucho.

– Auuu! Matko, ale ty jesteś czerwona!

– Naprawdę?! – dotknęłam policzków. Nie były ciepłe. – Oszust!

– Hee co ja widzę? Mała Jessica zakochała się w Spectrze! – szatyn wyszczerzył zęby. Walnęłam go łokciem w brzuch.

– Nieprawda!

– Prawda!

– Nie!

– Tak!

– Naprawdę zakochałaś się w moim bracie? – spytała Mira z nietęgą miną.

   W odpowiedzi postukałam się w czoło.

– Nie znoszę go. Bez obrazy, ale to serio okrutna osoba.

– Ach, tak. – bąknęła. – Rozumiem.

   Zapadła niezręczna cisza. Brawo ja! Nie ma to jak dołować Mirę, nazywając Spectrę okrutnym! Inna sprawa, że mam rację.

– Jestem głodny! – Dan rozluźnił sytuację swoim wrzaskiem i ciągle domagając się posiłku, ruszył do jadalni.

****

– Dan, czy ty masz żołądek bez dna? – spytała przerażona Mira na widok piętrzących się talerzy wokół Kuso.

– Nie, a co?

– Bo tak trochę zjadłeś połowę zapasów w tym zamku. – odparł Ace ze swoim złośliwym uśmieszkiem.

– Oj tam, oj tam. Mężczyźni muszą dużo jeść!

– No właśnie. Mężczyźni. – podkreślił Grit.

   Dan zamrugał kilka razy. Dotarł do niego sens tych słów.

– Coś ty powiedział, przegrywie?!

– Umyj uszy, jak nie słyszałeś.

– Słyszałem, ale daje ci szansę na odwołanie tego!

– Nie rozśmieszaj mnie, głodomorze!

– Pha, już przedszkolaki lepiej wyzywają!

– Ach tak?! Stawaj do walki! – Ace wyciągnął ganlet.

– Z przyjemnością!

– ZAMKNĄĆ SIĘ! – wrzasnęła Mira, po czym odkaszlnęła. – Musimy omówić ważne sprawy, a nie walczyć! – zgromiła chłopaków wzrokiem.

– Ale walka jest ważną kwestią! – zaprotestował Baron.

   Spojrzenie liderki dobitnie mu powiedziało, że ma siedzieć cicho.

– Więc – rozpoczęła Mira. – Jessica powróciła cała i zdrowa. – tu obdarzyła mnie uśmiechem. – Mogłabyś nam powiedzieć czego konkretnie chcieli Vexosi i Spectra?

– Vexosi i Spectra mają ten sam cel: moja moc. – wzięłam łyk herbaty. – Vexosom jest potrzebna do uruchomienia Systemu Zniszczenia bez energii domen. Natomiast Spectra chce jej do przejęcia władzy oraz – spojrzałam na Dana. – do zdobycia rdzenia Vestroii.

– To wszystko?

– Hydron powiedział mi, że  – powinnam im to mówić? – jeśli nie oddam im mocy przed tym, jak zdobędą energię domen, to mnie zabiją. – Wojownicy wytrzeszczyli oczy. – Lub zostanę jego narzeczoną.

– S-słucham? – Dan zerwał się z krzesła. – Masz być albo trupem, albo narzeczoną jakiegoś frajera?! – skinęłam głową. – Nie ma mowy! – trzasnął pięścią w stół.

– To okrutne. – stwierdziła Mira. – Traktują cię jak jakiś przedmiot.

– Wiem. – westchnęłam.

– A co powiedział Spectra? – spytał Ace z wyjątkowo poważną miną.

– Powiedział, że – wbiłam wzrok w blat. – czekajcie, bo to dość skomplikowane. Zacznę od tego, że udawałam amnezję, chociaż to ma małe znaczenie oprócz faktu, że próbował mi wmówić, że jestem z ulicy. – mina Dana i Barona pokazywała, że próbują nadążyć za historią, ale niezbyt im to idzie. – W każdym razie groził, że skrzywdzi moich bliskich, jeśli nie będę mu posłuszna. Zrozumieliście?

– Mniej więcej. – powiedział Marucho.

– Musisz bardzo uważać. – Mira rozejrzała się uważnie. – Może na Ziemi byłabyś bezpieczniejsza?

– Nie wiem. W końcu oni myślą, że wrócę do domu, prawda?

– Racja. – przytaknęła.

– Musimy myśleć jak Vexosi. – uznał Dan.

– No, Kuso ty masz podobne IQ jak oni. Mów, co mamy robić! – powiedział oczywiście Ace.

– Ej! – oburzył się szatyn i już by doszło do następnej kłótni, gdy nie wtrącił się Klaus.

– Jessica pomieszka u mnie. Mam dobry system obronny. Vexosi tak łatwo się tu nie dostaną.

– Dobrze. Ale co ze Spectrą? – spytałam. – On nie odpuści. – zacisnęłam ręce. – Powiedział mi to.

– On jest tylko z Gusem. Nas jest..yyyy...ośmiu! – policzył Dan.

   Niby ma rację. Jednak ciągle czułam niepokój. Z Vexosami sobie poradzę, bo to idioci. Spectra jest inny. Zimny, okrutny i przebiegły. Nie cofnie się przed niczym. Chociaż czasami zachowywał się milej i był całkiem fajnym towarzyszem. Co się z nim takie dzieje, że tak zmienia charakter? Ma alter ego czy po prostu gra? A może nie umie się zdecydować, która z jego stron jest prawdziwa?

Czemu się tym przejmuję?!

– Bo ci na nim zależy. – szepnął Fludim. – Chociaż nie umiesz się do tego przyznać, bo sama nie wiesz, czemu tak jest.

– Nieprawda! – syknęłam, ignorując Wojowników. – On jest moim wrogiem.

– Naprawdę tak myślisz? – bakugan pokręcił głową. – Czasami z niechęci rodzi się miłość.

– Fludim! – krzyknęłam.

– Coś się stało? – spytał Baron zaskoczony moim wybuchem.

– Nie. Wszystko w jak najlepszym porządku. – wycedziłam.

– Ach, rozumiem.

   Palnęłam się dłonią w czoło. Zapomniałam, że Vestalianie rzadko łapali sarkazm (oprócz Ace’a).

   Obróciłam się na pięcie i ciągle kłócąc się z bakuganem, poszłam na dziedziniec.

– Nie kocham Spectry! Wbij to sobie do głowy!

– Spectry nie. Keith’a tak.

– Fludim!

– Słucham?

– Nie denerwuj mnie!

– Przecież nic takiego nie robię!

– Nie kłóć się ze mną!

– A ty ze mną!

   Strzeliłam focha i usiadłam na ławce pod drzewem. Fludim poleciał prawdopodobnie do zamku.

   Zakochałam się?! To, że nie chcę widzieć jak fajny chłopak znika, nie znaczy, że go kocham! (Znaczy! Dop. Dana)

   Zresztą mam ważniejsze sprawy na głowie! Umiem mniej więcej wywoływać moc, ale nie jestem w stanie za długo jej używać. Muszę trenować.

****

– Mam dość! – Zenoheld trzasnął pięścią w podłokietnik. – Gdzie jest ta dziewucha? Gdzie?! – ryknął do Vexosów.

– N-nie wiemy, panie. – Mylene zabrała głos. – To wszystko wina Spectry! – dodała w nadziei, że król przekieruje swój gniew na Phantoma.

– Spectra, tak? – władca zmarszczył brwi. – Nie dość, że zdrajca to jeszcze nam przeszkadza!

   Vexosi odetchnęli z ulgą. Uniknęli królewskiej furii. Na razie.

– Musimy się go pozbyć. – kontynuował Zenoheld. – Tylko jak go znaleźć?

– Mogę coś powiedzieć? – spytała Mylene, chcąc zabłysnąć swoją wiedzą.

– Mów.

– Możemy się rozdzielimy? Ja i Shadow zajmiemy się poszukiwaniem Spectry, Volt  i Hydron, Wojownikami, a Lync, dziewczyną. – zaproponowała Vexoska.

– Czy to rozsądne wysyłać tylko Volana po tę dziewczynę? – spytał król, patrząc z powątpiewaniem na Lynca.

– Jeśli jest sama, to sobie poradzi. – rzekła Mylene. – A jeśli jest z Wojownikami lub Spectrą, to będzie nas więcej. – uśmiechnęła się zimno.

– Brawo, Mylene. – pochwalił ją Zenoheld. – Potrafisz pokazać swój intelekt.

– Dziękuje, panie.

– Ustalone! Natychmiast wyruszajcie!

   Wszyscy Vexosi oprócz Hydrona wyszli z sali.

– Mogę o coś zapytać? – Spojrzał na ojca.

– Słucham. – mruknął tamten.

– Czy jeśli Jessica odda nam naszą moc, to zostanie moją narzeczoną?

– Nie wiem. Z tego co słyszałem, pochodzi z bogatej rodziny, ale czy to odpowiednia partia dla ciebie?

– Więc jeśli nie zostanie narzeczoną, to co się z nią stanie?

– Może ją zabijemy. – Hydron wzdrygnął się na te słowa. – Chociaż nie. Lepiej będzie uczynić ją tą narzeczoną. – Zenohled nagle się zasępił. – Ona mi kogoś przypomina.

– Kogo?

– Kogoś bardzo odległego. – zamrugał. – Ruszaj do teleportów! – krzyknął.

   Hydron z triumfalną miną wyszedł z sali.

– Czyli jednak będzie moją narzeczoną. – uśmiechnął się pod nosem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Coraz groźniej się robi, ale i tak nie zabraknie głupich wyczynów Jessie i reszty ekipy.

Shadow: Znów mnie nie ma ;-;

Ja: *pisk szczęścia*

Jessie: Dostała mangę i już jest w siódmym niebie.

Ja: Jutro szkoła ;-; nieeeeeeeeee! Keith pociesz mnie U.U

Keith: *klepie Autorkę po głowie*

Dan: Kessie się rozwija :D

Jessie: Za chwilę głowa ci się rozwinie -.-

Fludim: Poczekaj na komentarze Dana o pierścionku.

Jessie: Ja mam na niego focha >.< i na Shadowa!

Shadow: Co ja zrobiłem?

Jessie: Nie ty! Shadow Elz!

Shadow: Ten przystojny?

Keith: Nie powiedziałbym.

Shadow: A ty siedź cicho, tapirowany durniu! Łamiesz Jess serce.

Jessie: Nikt mi niczego nie łamie! Runoo powiedz coś ;-;

Runo: *strzela Shadowa patelnią po łbie*

Shadow: Serio potrzebuję adwokata ;-;

Ja: Ten rozdział jest taki przegadany xD. Jessie potrzebuję chwili wytchnięcia i wiecie musi pomyśleć o swoich uczuciach do *unika tostera* Keitha.

Jessie: ANGEL!

Ja: Hyhyhyhy

Ja: Wracając do omawiania notki to hmmm, kurde zapomniałam.

Jessie: A to mi niespodzianka.

Ja: No nic. To tyle ^^

Aaaa bo sobie przypomniałam! Ktoś kojarzy pierwszą piosenkę w tym amv? Bo nie mam Shazama (za mało pamięci w telefonie -.-) a bardzo chcę znać tytuł ^^