Rozdział 72: Ogień

Ekhem, ekhem, poniższy rozdział, dedykuje Elz, która twierdziła, że mi się uda. No, raczej mi się Elz nie udało, ale cóż...

Dlaczego ja to napisałam?! ;-;

No nic, odmeldowuje się i kryję do szafy ze wstydu.

Enjoy!    

„Pozbywając się uczuć, zyskujesz siłę i niszczysz siebie.”

   Kochałam wodę. Zarówno zimna jak i ciepłą! Była najdoskonalszym żywiołem i aż żałowałam, że nie miałam domeny Aquosa.

   Zapewne teraz wszyscy zastanawiają się, czemu, do diabła, zachwycałam się wodą. Już śpieszę z odpowiedzią. Po tym jak poobrywałam w pałacu, krążyłam przez DWA dni po ostatnim fragmencie, Tytan pobawił się moim ciałem, zostałam prawie wysłana z powrotem na tamten świat przez zbiorowy atak radości wojowników, gorąca kąpiel z bąbelkami była najcudowniejszą rzeczą we Wszechświecie. Zwłaszcza, że gdy byłam duszona (tulona) przez Dana i Akane naraz, dostałam niezłych dreszczy, bo Tytan koniecznie musiał pętać się w Bakuprzestrzeni w cienkiej koszuli nocnej! A to niby ja byłam idiotką!

– Hej, Fludim, co tak właściwie robi tu Jane? – spytałam bakugana, który pływał w zielonym pojemniczku na kostki mydła.

– Nie wiadomo. Powiedziała, że miała źle przeczucia i dlatego przyjechała.

– Ta to ma wyczucie czasu – westchnęłam, nabierając piany na dłonie. Dmuchnęłam w nią i biały puch poleciał ku górze.

– Jessie?

– Hm? – mruknęłam, opierając się wygodniej o krawędź wanny.

– Co teraz będzie?

– Jak to co? Kończymy z Zenkiem! – Plasnęłam energicznie dłonią o powierzchnię wody, aż trochę wylało się na pastelowe kafelki.

– Nie chodziło mi o to – westchnął. – Miałem na myśli, co zrobimy z..no wiesz...twoją pamięcią i tym wszystkich.

   Przymrużyłam oczy. Fludim poruszył ważny temat. Może i pozbyłam się Tytana oraz odzyskałam wspomnienia, ale to wszystko jedynie bardziej komplikuje. Będę musiała wyjaśnić rodzicom, że nigdy nie byłam ich prawdziwą córką i Mick’a siostrą. Dodatkowo jeśli serio pousuwałam wszystkim Vestalianom wspomnienia o sobie, a teraz je odzyskają, to...Wzięłam głęboki wdech i zanurzyłam się. Wolałam nawet o tym nie myśleć.

– Zobaczymy, co będzie, Fludim – stwierdziłam, gdy się wynurzyłam. – Póki co możemy zostać zmieceni przez psychicznego dziada i tym się martwmy!

– Dobrze, dobrze, pani kapitan – mruknął.

   Po wewnętrznej walce ze sobą, wreszcie wyszłam z wanny i zawinęłam mokre włosy w ręcznik. Przetarłam zaparowane lustro jedną dłonią, a drugą smarowałam balsamem ramiona. Syknęłam przez zęby, kiedy dotknęłam całkiem świeżej rany koło łopatki. Stanęłam tyłem do lustra i uważnie zlustrowałam wzrokiem plecy. Kilka cieniutkich blizn i z trzy zadrapania. Nieźle jak na walkę z dwoma bakuganami.

   Weszłam do pokoju – obecnie pustego, bo Aki spała w lokum Jane, a Reiko cholera wzięła jakąś godzinę temu – i pierwszym, co rzuciło mi się  w oczy, był płaszcz Spectry. A co on u mnie robił? Otóż pan Phantom aka maszkaron zarzucił mi go na ramiona, kiedy dostałam takich dreszczy, że zęby zaczęły uderzać o siebie. Ta, ja też byłam zdumiona, że zrobił coś takiego, a nie, przykładowo, zabił wzrokiem czy wygłosił swoje kazanie. Choć pewnie jeszcze to zrobi, tylko czeka na okazję...

   Zrzuciłam ręcznik i zanurzyłam się w szafie, szukając jakiegoś dobrego wdzianka. Teoretycznie była już jakaś trzecia w nocy i wykończeni Wojownicy poszli spać, ale ja miałam mnóstwo energii po tych dwóch dniach „snu”.

– Może być? – spytałam Fludima, przeglądając się w lustrze.

– Jest trzecia w nocy, a ty się bawisz w przebieranki? – standardowo bakugan zaczął marudzić, za co oberwał ode mnie poduszką. – EJ! Co ci się znowu nie podoba?!

– Siedź cicho, bo wszystkich pobudzisz! – fuknęłam i sprawdziłam, jak leżą na mnie czarne rurki z dziurami.

– Strojnisia się znalazła – prychnął, gdy wydostał się spod poduszki.

– Mam cię utopić w zlewie? – zagroziłam, opierając dłonie o biodra.

   Biliśmy się chwilę na wzrok, aż maruda skapitulowała i ze słowami „Jestem zmęczony. ŻEGNAM” zwinął się w kulkę. Machnęłam na niego ręką i zajęłam się tym nieszczęsnym płaszczem. W gruncie rzeczy mogę go nie oddawać, bo jest ciepły i całkiem ładny, ale Spectrze raczej się to nie spodoba (pomińmy fakt, że jemu się nic nie podoba), więc trzeba zwrócić. Jak zrobię to jutro, dostanę takie kazanie, że mi się żyć odechce, a jeśli teraz, hmm, pewnie śpi, a wpółprzytomny Spectra będzie lepszy od przytomnego! Zadowolona z swoich niesamowitych odkryć wyszłam na korytarz.

   Oczywiście hol był pogrążony w ciemności, przez co po paru krokach wpadłam w jakąś komodę. Złapałam w ostatniej chwili wazon, złorzecząc pod nosem. Nie ma szans, bym doszła w jednym kawałku bez światła. Tylko gdzie tu jest włącznik?!

   Wyjątkowo cieszyłam się, że nie wzięłam Fludima, bo gdyby zobaczył, jak klepie ściany, szukając pstryczka, szybko wysłałby mnie do domu bez klamek. W końcu trafiłam i korytarz zalało kochane światło pochodzące z kinkietów. Teraz bez problemów udało mi się trafić na schody i wejść na drugie piętro. Pokój Spectry był chyba gdzieś koło kuchni, więc ruszyłam w prawo, po drodze zapalając lampy.

   Nagle niczym wystrzał z armaty rozległ się przeciągły, ogłuszający ryk. Zastygłam w miejscu i skierowałam oczy wielkie jak pięć złotych na drzwi. Co to było? Chrapanie?! Na paluszkach podeszłam do  drzwi i uchyliłam je. Światło padło na Dana rozwalonego na łóżku z otwartymi ustami, z których ciekła strużka śliny.

– Jak niemowlę – mruknęłam, wzdychając i szybko zamknęłam drzwi, nim po raz kolejny zachrapał.
   Poszłam dalej i stanęłam przed przedostatnim pokojem. Złapałam za klamkę, wzięłam płaszcz w jedną rękę i pociągnęłam uchwyt w dół.

– Maszkaronie, masz tu swój płaszcz! – krzyknęłam i uderzyłam nosem w drzwi, bo z rozpędu chciałam wejść. – Au! – jęknęłam. Nosz kurde zamknięte!

– Mogę wiedzieć, co ty wyprawiasz? – Obróciłam się i ujrzałam zaspanego Gusa, którego loki były powykręcane we wszystkie strony świata. Kusiło mnie by zrobić mu zdjęcie, ale jeszcze Grav dostanie wścieklizny i zacznie mnie gonić po całym budynku.

– Chciałam oddać płaszcz, ale – Zastanowiłam się, patrząc na czarne pióra. – ty to zrobisz! – Rzuciłam nim w niego i uciekłam. – Dzięki wielkie, kochany! – zawołałam przez ramię.

   Nie dosłyszałam, jak tym razem mnie zwyzywał. Dobiegłam do schodów i zatrzymałam się gwałtownie na najwyższym stopniu. A może by tak zrobić sobie herbatę?

****

   Stukałam paznokciami rytm piosenki „Simon Curtis – Delusional”, podczas gdy woda szumiała w czajniku. Obok niego stał zielony kubek z woreczkiem herbaty z leśnych owoców.

   Popatrzyłam przez okno na atramentowe niebo ozdobione milionami migających gwiazd. Gdzieś w głębi mojego umysłu rozległ się ostatni krzyk Tytana, o jego „pięknej” ciemności.  Również uważam mrok za coś wspaniałego, jednak dla niego prawdziwym cudem, jest taki,w którym czai się szaleństwo. Ja wolę podobny do tego nieba, przy którym czuję spokój.

  Cichy pstryk przypomniał mi o herbacie. Zeskoczyłam z krzesła i zalałam woreczek wrzątkiem, po czym dosypałam cukru i zamieszałam. Uświadomiłam sobie, że się uśmiecham pod nosem i załamałam się. Wystarczyły dwa dni  przebywania z Tytanem, a ja zaczynam się szczerzyć do kubka! Pomyśleć, co by było po tygodniu! Pewnie szalone wywijasy w hawajskiej sukience na środku salonu!

   O nie, muszę się stanowczo przewietrzyć, bo te zarazki głupoty Tytana ciągle gdzieś tu krążą. Uważając, by się nie oblać gorącą herbatą, poszłam do windy i zjechałam na dziedziniec. Chłód nocy podziałał niczym balsam. Zrobiłam piruet i w podskokach ruszyłam do altanki. Nagle uderzyła w mnie fala gorąca, przez co żółte trójkąty stanęły mi przed oczami i straciłam równowagę.

– Właśnie dlatego powinnaś odpoczywać – Podniosłam głowę i pomiędzy trójkątami dostrzegłam błękitne oczy Keitha. – Twój organizm jest przemęczony.

– Wcale że nie, świetnie się czuję! – zaprotestowałam.

– Czułaś – poprawił mnie i doprowadził do schodków altanki.

   Usiadłam na nich, ciągle czując zawroty głowy. Po chwili jednak ustały, więc siadłam po turecku i przyjrzałam się Spectrze. O dziwo nie miał swoich vestaliańskich ciuchów i maski, a czerwony podkoszulek i luźne spodnie.

– Co ty tutaj robisz? – spytaliśmy równocześnie.

– Byłam pierwsza! – zawołałam, nim zdążył coś powiedzieć.

– Nic, co powinno cię obchodzić – Taa, odpowiedź typowa dla Spectry.

– Chciałam się tu napić herbatki – burknęłam równie przyjemnym tonem co on i spojrzałam ponuro na skorupy kubka leżące koło nas. Westchnęłam. – Ale mi się nie udało.

   Chłopak w żaden sposób tego nie skomentował. Zabawne, to że dalej był dla mnie taki sam, cieszyło mnie. Fakt, że jestem z rodziny Elevenor i pochodzę z Vestalii nic dla niego nie znaczył. Z jednej strony to całkiem fajne, ale z drugiej nieco przerażające. Oparłam brodę o kolana.

– Nee, Keith.

– Tak? – Zerknął na mnie.

– Co takiego zrobiłam –  Znów ujrzałam obandażowane ramię Alice i objęłam nogi rękami. – kiedy Tytan mnie opętał?

– Chciałaś nas wszystkich pozabijać.

– Naprawdę? – Pobladłam. – Mogłam was...

– Po co w ogóle się o to pytasz? – przerwał mi dla odmiany zirytowanym głosem. - To nie byłaś ty, więc dlaczego się tym przejmujesz?

   Otworzyłam usta, ale zaraz je zamknęłam. Nieważne, co bym powiedziała, on tego nie zrozumie. Spectra odrzuca uczucia, bo uważa je za słabość, nie przejmuje się konsekwencjami swoich czynów, idzie po trupach do celu. Jest zupełnie jak potężny pożar, który nie oszczędza nikogo. Jeśli podejdziesz za blisko – spłoniesz.

– Widzisz? To nie ma sensu – mruknął, odrywając się od ściany altanki. – Zapomnij o tym i idź spać.

   Zacisnęłam pięści. Ogień nie tylko niszczy...

– Nie jestem taka jak ty! – krzyknęłam, zrywając się na równe nogi.

   Zatrzymał się i zerknął przez ramię.

– Co powiedziałaś?

   Gdybym była choć trochę rozsądniejsza, słysząc ten pozornie chłodny głos, w którym czaiła się najprawdziwsza furia, zamknęłabym się. Niestety jestem pozbawiona jakichkolwiek śladów oleju w głowie.

– Powiedziałam, że nie jestem taka jak ty, pieprzony egoisto! – powtórzyłam trzy razy głośniej.

   Jego ręką uderzyła w ściankę tuż koło mojej skroni, a w niebieskich oczach płonął ogień. Gratulacje, Jessie! Właśnie wywołałaś niezły pożar!

– Co się tak wściekasz? – spytałam z bezczelnym uśmiechem. – Bo ci powiedziałam prawdę?! Taka jest rzeczywistość! Masz każdego gdzieś i odbiło ci na punkcie władzy! Ranisz własnych bliskich, jeśli to ma ci pomóc! To jest chore, Spectra! Mało kto jest taki...taki...bezduszny jak ty! Dlatego się pytałam! Bo mi na kimś zależy w przeciwieństwie do ciebie!

– Zależy? – powtórzył i uśmiechnął się szyderczo. – Skoro tak ci zależy na innych, to czemu okłamałaś Wojowników i ukrywałaś przed nimi informacje o Tytanie? Gdybyś im powiedziała, dałoby się unikać tego, że ich zaatakował, ale tego nie zrobiłaś, bo tak mogłaś uniknąć tłumaczeń. Ty też jesteś egoistką, nieprawdaż?

– Myślisz, że nie wiem? – mruknęłam, zaciskając palce na materiale spodni. - Ukrywałam ważne informacje dla własnej wygody, choć to prawie by was zabiło – Spuściłam wzrok na bordowe botki. – Zraniłam, myśląc, że pomagam. Zrobiłam dużo złego, wiem... – Podniosłam głowę. –  Ale jest jedna różnica! Ja widzę, że to było złe! A ty nie zdajesz sobie z tego sprawy! Zakładasz raz po raz tą pieprzoną maskę i spychasz emocje na samo dno. A udawanie, że się nic nie czuje, nie sprawi, że uczucia znikną, Keith. One nadal będą się kłębiły, aż któregoś dnia mocno cię zranią, a tego nie chcę! – Nawet nie zauważyłam kilku ciepłych łez cieknących mi po policzkach.

– Dlaczego płaczesz? – Keith starł je szybkim ruchem ręki.

– Nie płaczę, a wściekam z twojej winy – warknęłam.

– A co ja takiego zrobiłem? – Zjechał dłonią i pogładził mój policzek.

– Jesteś tu i...Ugh! – Złapałam się za głowę. – Po prostu za każdym razem, kiedy przypominam sobie twój prawdziwy uśmiech, a potem widzę, że dalej próbujesz zniszczyć samego siebie, czuję ból!

– Przecież to nie twoja sprawa.

– Moja!

– Czemu?

– Bo mi na tobie zależy, kretynie! – wypaliłam.

   Przez twarz Spectry przemknęła dezorientacja, a ja zasłoniłam usta, przerażona tym co powiedziałam. Kiedy szok ustąpił, przemknęłam pod ramieniem Keitha i wyleciałam jak torpeda na alejkę. Serce waliło mi jak oszalałe, gardło paliło przez ciągły krzyk, a nogi trzęsły jak galarety.

   Ja chyba naprawdę oszalałam przez te dwa dni! Zachciało mi się powrzeszczeć na Spectrę, to mam! Kuźwa!

    Byłam tuż przy windzie, kiedy ten pociągnął mnie za nadgarstek i uderzyłam w niego plecami.

– Puszczaj! – syknęłam. – Nie mam ochoty na wysłuchiwanie twoich kpin, więc sobie daruj! – Chciałam uderzyć go łokciem w brzuch, ale zgrabnie tego uniknął.

   Warknęłam pod nosem i zamachnęłam nogą do sporego kopniaka, kiedy puścił mój nadgarstek i objął rękami w talii.

   Zamarłam na moment, bo do mózgu ciągle nie dotarła informacja, co tak właściwie się stało. Noga powróciła na swoje miejsce. Przetarłam kilka razy oczy, by się upewnić, że mi do końca nie odbiło. Ręce Keitha jak mnie obejmowały, tak mnie obejmowały.

– Mogę wiedzieć, co ty robisz? – wymamrotałam. – Bo jak to jakiś żart, to zaraz twoja twarz zapozna się z betonem, przysięgam ci to – zagroziłam.

– Nie pozwolę ci po raz kolejny zniknąć – mruknął.

– Ha?

   Obrócił mnie tak gwałtownie przodem do siebie, że wszystkie kolory zlały się w jeden. Poczułam ciepły oddech na twarzy, a potem jego wargi na swoich. Otworzyłam szeroko oczy.

He...

He?

HE?!

   Przyciągnął mnie bliżej siebie, przez co praktycznie stanęłam na palcach. Powinnam go odepchnąć, strzelić w twarz, ale ten przyjemny ogień, który wybuchł w moim ciele, powstrzymał mnie i pochłonął.

   Nie wiem, ile to trwało, ale kiedy mnie puścił, poczułam się zupełnie, jakbym wyszła z gorącego źródła. Dotknęłam opuszką palca wargi i podniosłam wzrok na, jak zawsze, opanowanego Keitha.

– Dlaczego? – zdołałam tylko wydusić.

– Bo nie od każdych uczuć da się odciąć.

   Uśmiechnęłam się, przymykając oczy. 

   Ogień nie tylko niszczy, potrafi też chronić.