S2 Rozdział 4: Wojna, neathiańscy szpiedzy i bezdenna głupota

    Ren Krawler, tak? Wysoki, dobrze zbudowany Gundalianin o ciemnej karnacji i żółtych wręcz kocich oczach. Przyleciał na Ziemię w poszukiwaniu pomocy u Wojowników, gdyż jego planeta została napadnięta przez wrogą rasę Neathian. Bakugany zamieszkałe na Gundalii nie są szkolone do walki, przez co nie mają szans w starciu z współbraćmi z Neathii, dlatego Ren potrzebuje siły Wojowników. Niestety, neathiańscy agenci wpadli na taki sam pomysł, co Krawler, więc pewnie teraz włóczą się gdzieś po Bakuprzestrzeni.

   Niby wszystkie elementy perfekcyjnie do siebie pasują, a w dodatku Dan miał wizję, gdzie widział urywek tej wojny. Jednak dla mnie coś tu nie pasowało.  Do tego jeszcze dochodzi zachowanie Rena...czy on nie jest zbyt spokojny, jak na osobę, której rodzinna planeta jest ogarnięta wojną?

– On nie mówi nam całej prawdy – oświadczyła bez zbędnego wahania Shiena. – Może i jego planeta została napadnięta, ale to nie wszystko.

   Razem z Haruką po wysłuchaniu historii, przeprosiłyśmy na chwilę i wyszłyśmy przedyskutować sprawę do wnęki korytarza.

– Tak jak myślałam – westchnęłam i oparłam się o ścianę. – Jest zbyt spokojny i nie wygląda, żeby się przejmował tą wojną, o ile w ogóle to wojna.

–  No właśnie. Nie mam nic do tego, że szukał pomocy na innych planetach, ale Dan – san powiedział, że Ren przybył tu jakiś czas temu, więc czemu dopiero teraz powiedział o konflikcie?

–  Słuszna uwaga – mruknął Garra, bakugan domeny Pyrusa należący do Shieny. – I jeszcze opowiedział nam o nim, jakby odbębniał to po raz setny.

– Poza tym najpierw zajął się pomocą Marucho w  rozbudowie Bakuprzestrzeni i nawet słowem się nie zająknął o tej wojnie aż do wizji Dana – Pogładziłam palcami brodę i zmarszczyłam brwi. – zupełnie jakby wyleciała mu ona z głowy.

–  Niestety wygląda na to, że pozostali mu zaufali – zauważyła Shiena.

– Trudno, wybije im to z głowy – machnęłam ręką. – Nie mają kobiecego instynktu i zbyt łatwo wierzą innym – westchnęłam.

– O ile Ren – san ci na to pozwoli.

– Wątpisz we mnie? – Uniosłam brew i kącik ust.

– Powinnyście już wracać – zauważył Fludim. – Im dłuższa rozmowa, tym Krawler nabierze co do was większych podejrzeń.

  Wymieniłyśmy z Haruką porozumiewawcze spojrzenia. Jak już dało się zauważyć kompletnie nie ufałyśmy temu kosmicie, ale uznałyśmy, że najlepiej będzie grać przyjazne. Kto wie czy znów się roztkliwi nad losem Gundalii i  powie coś więcej?

  Wróciłyśmy do salki, gdzie Wojownicy zwartym kółeczkiem otaczali stół.

– Co jest? – spytałam, patrząc Danowi przez ramię.

– Udało mi się zlokalizować dwóch neathiańskich szpiegów – odpowiedział za Kuso Ren i przesunął w moim kierunku dwa akta ze zdjęciami.

– Ledwo nam o nich powiedział, a już się pojawiają, huh? – wyszeptała w moim kierunku Shiena, pochylając się nad stołem.

  Delikatnie wzruszyłam ramionami i przyjrzałam się fotografiom. Na jednej był blondyn z krzaczastymi brwiami, na których widok Jane niechybnie sięgnęłaby po brzytwę (miała jakiś uraz, tylko nikt nie wie skąd), a na drugiej okularnica z niebieskimi włosami upiętymi w kok. Miała minę wyrażającą coś pomiędzy „Zabierzcie mnie stąd” i „Na co się kurwa gapisz?!”

– To Sid Arlake i Lena Isis – wyjaśnił nam łaskawie Krawler.

– To niesamowite jak szybko się zjawili – powiedziała uszczypliwie Shiena, ale Ren ją zignorował i zwrócił się do chłopaków.

– Powinniśmy się nimi jak najszybciej zająć.

– Masz rację, nie pozwolimy im szerzyć wojny w naszej Bakuprzestrzeni! – zakrzyknął wojowniczo Dan, a umięśniony chłopak z rudymi dredami o charakterze Barona, który nazywał się chyba Jake, mu zawtórował.

  Splotłam ręce na piersi. O ile ta wojna naprawdę się toczy, Danny...

****

   Cóż, ci neathiańscy szpiedzy naprawdę słabo kryją się ze swoją obecnością, skoro w centralnej części Bakuprzestrzeni namawiają dzieciaki na bitwę. Litości to już Aki potrafi być dyskretniejsza. No, czasami... No dobra nie umie, ale dziewczyna się stara! Inna sprawa, że nigdy jej nie wychodzi.

  Na szczęście nie byli szczególnie gadatliwi, więc Marucho raz dwa przeniósł nas na ukrytą arenę walk, która rzecz jasna była pusta. Dan, blondynek i owa dwójka zeszli na pole bitwy, a my usadowiliśmy się na trybunach.

– Nie działają jakoś dyskretnie jak na szpiegów – zauważyłam, zerkając na Rena.

– Neathianie nie są zbyt rozsądną rasą. Działają pod wpływem emocji – odparł bez mrugnięcia okiem. 

   Taa, a Spectra i Gus to wrogowie. Oparłam łokcie o kolana i ułożyłam brodę na splecionych dłoniach, śledząc wzrokiem bitwę. Neathianie używali prawdziwych bakuganów, przez co rudemu zaświeciły się oczy i prawie wyleciał za barierkę. Ciągle wykrzykiwał też różne hasła typu „Do boju, Dan!” albo „Dan, mistrzuniu, daj im popalić”! Ten koleś musi być spokrewniony z Baronem, nie ma bata, że jest inaczej.

  Tak pochłonęło mnie porównywanie Jacka do Leltoya, że nawet nie zauważyłam, kiedy przysiadł się do mnie Shun.

– Czy dla ciebie też tu coś nie gra? – spytał.

  Podskoczyłam nieco, gwałtownie wyrwana z jakże fascynujących przemyśleń i zamrugałam kilka razy. Kazami westchnął, ale dał czas, by mój mózg przeskoczył na właściwe tory.

– To wszystko jest takie zbyt... – Przygryzłam wargę szukając dobrego słowa. – wyreżyserowane. Ledwo powiedział nam o tych szpiegach, a tu bam! I już się pojawiają.

– Zresztą jego zachowanie nie pasuje – wtrąciła Haruka, obserwując plecy Rena.

– Mi też się to nie podoba – przytaknął Shun. – Ren coś ukrywa.

– O czym tam rozmawiacie? – Krawler odwrócił do nas głowę. Rzecz jasna był to zupełny przypadek, bo koleś na pewno nie strzygł uszu w naszą stronę. Tak, tak.

– O tym, że ta laska ma wyjątkowo irytujący głos, skrzeczy jak jakaś papuga – palnęłam pierwszą lepszą rzecz jaka przyszła mi do głowy. Haruka od razu gorliwie pokiwała głową.

– Heh, Dan mówił, że jesteś wyjątkowo szczera – Ren uśmiechnął się i podszedł do mnie. – Słyszałem też od niego, że pochodzisz z Vestalii – W tym momencie obiecałam w duchu, że jak tylko szatyn skończy walkę, to mu od serca palnę w łeb. – W związku z tym mam do ciebie pytanie. Myślisz, że twoja planeta mogłaby wesprzeć Gundalię w walce z Neathią?

– Nie jestem upoważniona do podejmowania takich decyzji – odparłam bez chwili wahania, odnotowując w pamięci, by jak najszybciej poinformować Spectrę oraz Radę o Renie i jego bajeczce.  – To nie jest rzecz, na którą można się zgodzić od razu.  Sam rozumiesz – uśmiechnęłam się sztucznie. Ugh, coś to granie miłej mi nie idzie...

– Rozumiem. Czyli musiałbym się zwrócić z tym do kogoś innego?

–  Dokładnie. Do przewodniczącego Rady – Spectry Phantoma – powiedziałam, nim pomyślałam i przez sekundę trwałam w słodkiej nieświadomości własnej głupoty. Dopiero zdezerientowany wzrok Shieny wyjaśnił mi, że mój mózg wziął wolne.

– Spectra Phantom, tak? Zapamiętam to nazwisko i dziękuje za informacje, Jessie.

  Noo, w sumie nie wyszło tak źle, bo okłamanie króla kłamców jest praktycznie niewykonalne, zwłaszcza, że mu wszystko wcześniej wyjaśnię. Tylko gorzej będzie z przekazaniem Keithowi, że wkopałam go w rolę przewodniczącego posługując się jego ksywą. A może najpierw powiem o tym Gusowi albo Mirze, a oni to przekażą? Przynajmniej zyskam czas na ucieczkę, bo ostatnimi czasami Fermin jest dość zajęty w pracy i pewnie ostatnie, o czym marzy, to biała larwa gadająca o pomocy w ratowaniu planety.

   Spojrzałam na Neathian, którzy właśnie stracili wszystkie punkty życia i przegrali. Nie przejęli się tym specjalnie, a wręcz na odwrót. Zbyli to wzruszeniem ramion i zniknęli.

  Też bym tak chciała...

****

– Możesz powtórzyć? – choć głos Gusa w komunikatorze brzmiał stoicko spokojnie, to byłam wręcz pewna, że chłopak z trudem panuje nad zwyzwaniem mnie od idiotek.

– Czy mógłbyś z łaski swojej przekazać Keithowi, że Gundalianin Ren Krawler może się za niedługo u niego pojawić, bo wmówiłam mu, że Fermin jest przewodniczącym Rady? – powtórzyłam powoli. – A i dodaj, że gość kłamie albo nie mówi całej prawdy!

– Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak Mistrz jest teraz zajęty? – syknął Gus.

– Zwal to na działanie na spontanie, a tak swoją drogą, to broniłam interesu Vestalii, więc się nie drzyj, kudłaty!

  Grav ze świstem wciągnął powietrze i przez chwilę słyszałam tylko jego oddech.

– Nie mam czasu na dłuższe wyjaśnienia, ale coś dziwnego się dzieje i ten koleś chce w to wciągnąć Wojowników oraz Vestalię – dodałam, czując, że ten idiota zaczął odwalać relaksacyjne oddychanie.

– Co o tym sądzą Wojownicy?

– Shun mu nie ufa, ale reszta niestety tak. Chciałam z nimi o tym pogadać, lecz ten Ren ich nie opuszcza ani na krok, a wolę zachować pozory, że mu ufam – Padłam plecami na łóżku, mrużąc oczy przed światłem lampy.

  Ares zaczął się przymilać do moich nóg, więc poklepałam miejsce koło siebie. Kiedy na nie wskoczył, zaczęłam drapać go po brzuchu, czekając na odpowiedź Grava.

– Rozumiem, jednak czemu to ja mam to przekazać Mistrzowi?

– Bo mieszkasz bliżej, a ja mu się wolę nie narażać.

– Nie będę robił za twojego posłańca.

– Ok, w takim razie wyślę do internetu zdjęcia, jak się migdalisz z tą swoją dziewczyną o czerwonych włosach. Irene, nie? A może też poproszę kogoś, żeby to wydrukował w vestaliańskiej gazecie – zagroziłam mu pierwszym z brzegu zmyślonym szantażem, bo żadnych zdjęć im nie zrobiłam. Jeszcze.

– Mistrz i tak ci tego nie daruje – warknął.

   Uśmiechnęłam się szeroko i przytuliłam Aresa.

– Dzięki, Gus!

  Grav prychnął z irytacją i rozłączył się. Odrzuciłam komunikator na bujany fotel i wtuliłam twarz w brązową sierść Aresa. Minęło zaledwie pół roku, a już się wplątałam w kolejną aferę. Jakaś wojna, szpiedzy, szukanie Kenjiego i jeszcze ustalanie rządów na Vestalii. Jednak uznałam, że najpierw dowiem się, jakie są rzeczywiste intencje Rena i o co chodzi w tej całej wojnie.
  

Ok, jednak udało mi się strzelić rozdział. Średniawo mi się podoba, ale to chyba przez to, że nie przepadam za serią GI XD Dobra, następny powinnien być lepszy, a ja się zmywam póki co ^^

Odmeldowuje się!