S2 Rozdział 15: Gdybym mógł cofnąć czas...

„Złych wspomnień nie musisz brać ze sobą. I bez tego będą cię prześladować.”

Carlos Ruiz Zafon - "Książę Mgły" 

   Ciężko jest mi określić, jakie konkretne uczucia towarzyszyły mi, kiedy szłam koło brata oraz jego dziewczyny – Veny. Oczywiście jednym z nich była ulga, że Kenji żyje, ale inne? Strach, radość, smutek, złość? A może ich mieszanka? Wcisnęłam mocniej ręce w kieszenie płaszcza i schowałam twarz w szalu.

   Milczenie między nami było tak ciche że aż głośne. W mojej głowie roiło się od pytań, Kenji pewnie zastanawiał się, co teraz będzie. Gdzieś w naszych środkach wirowało pełno różnych emocji i uczuć, które pragnęły uwolnienia, lecz żadne z nas nie chciało im go dać. Jeszcze nie.

   Jedynie Vena nie wydawała się zakłopotana obecną sytuacją. Gdy dowiedziała się, kim jestem, przedstawiła mi się jako narzeczona Kenjiego i tyle. Nie wyglądała na zaskoczoną informacją, że jesteśmy rodzeństwem. Szła z moim bratem za rękę i wpatrywała się w dal z delikatnym uśmiechem błądzącym po ustach. Wiedziała o wszystkim?

   To mnie zabolało, nie ma co owijać w bawełnę. Jednak nie chciałam krzyczeć ani urządzać żadnych scen na ulicy, zanim nie poznam wersji brata. Mama mówiła, że prawda może okazać się bolesna.

   Zatrzymaliśmy się przed piętrowym budynkiem. Na parterze znajdowała się spora restauracja, która nazywała się, jak wynikało ze napisu umieszczonego nad szklanymi drzwiami ze złotymi framugami, Suisen. Tłumacząc z japońskiego oznacza to narcyza. Ulubiony kwiat naszej mamy.

   Kenji i Vena mieszkali na piętrze, gdzie weszliśmy dzięki schodom, które mieściły się z boku budynku. Brat otworzył drzwi, przepuścił swoją dziewczynę, potem mnie i sam wszedł. Znalazłam się w przytulnym holu utrzymanym w fioletowo – błękitnych barwach. Był dość obszerny i ciągnął się chyba przez całe mieszkanie, bo odchodziło od niego osiem różnych pomieszczeń.

– Wolisz pić herbatę czy kawę, Jessie? – spytała Vena, oddając kurtkę Kenjiemu i szybkim ruchem zrzucając z nóg buty.

– Poproszę kawę – odparłam, lekko się uśmiechając. Liczyłam w duchu, że nie będę chciała stąd wyjść, zanim dziewczyna skończy ją robić.

– Okej. Rozgość się, za chwilkę wrócę – rzuciła i weszła do pierwszego pokoju od prawej, gdzie była kuchnia.

   Kenji bez pytania wziął mój płaszcz i zarzucił go na drewniany wieszak. Potem podsunął mi kapcie. Cisza była już tak dobijająca, że wwiercała mi się w uszy. W końcu ruszyliśmy do salonu. Bez ceregieli usiadłam na miękkiej bordowej sofie. Nawet nie rozejrzałam się po pokoju, tylko utkwiłam oczekujący wzrok w Kenjiego, który usiadł naprzeciwko.

– Zmieniłaś się trochę, Jessie – powiedział ze słabym uśmiechem. – Jak byłaś młodsza, to opanowanie było ci niemal obce. Uwielbiałaś robić afery. Mniejsza. – Machnął dłonią, jakby chciał odepchnąć wspomnienia dawnych lat. – Co konkretnie chcesz wiedzieć?

– Co się wydarzyło, kiedy zniknęłam.– odparłam i przygryzłam wargę. –  I...Kenji, dlaczego nigdy nikomu nie powiedziałeś, co się wtedy stało? Że to Zenoheld zabił naszych rodziców? – Spuściłam wzrok.

   Kenji oparł łokcie o kolana, opuścił ręce i splótł dłonie razem. Na jego twarz padł cień.

– Znalazłem się daleko za pałacem. Reiko wysłała mnie na przedmieścia, by Zenoheld nie mógł mnie dopaść. Jednak wtedy tego nie wiedziałem i nie rozumiałem, jakim cudem nagle byłem tak daleko. Niczego nie rozumiałem. Te płomienie, krzyki – Zatrząsł się delikatnie, mocniej zaciskając palce. – Te widoki są wypalone w mojej pamięci. Nie umiałem w nie uwierzyć, chciałem się ich pozbyć, ocknąć się i upewnić, że to jedynie koszmar. Tylko że tak się nie stało. Byłem w szoku, Jessie – Podniósł na mnie oczy przepełnione smutkiem i strachem. Przełknęłam ślinę. – Straciłem kontakt z rzeczywistością. Kiedy się ocknąłem, minęły dwa dni, a ja znajdowałem się w domu pary staruszków. Nasi rodzice rzadko wystawiali nas na widok publiczny, więc oni nie wiedzieli, kim jestem. Wtedy jeszcze czułem wściekłość, chciałem wrócić i ogłosić wszystkim, co się wydarzyło, lecz... – Umilkł i wziął kilka głębokich wdechów. – usłyszałem w radiu, że Zenoheld został nowym władcą i padł na mnie strach. Nie zrozum mnie źle, Jessie. Teraz wiem, że to było absurdalne, jednak jedenaście lat temu byłem święcie przekonany, że jeśli wrócę, to Zenoheld mnie zabije. Ta myśl mnie paraliżowała. Nie umiałem nic zrobić. Wmówiłem tamtym staruszkom historię, że uciekłem z domu od okrutnych rodziców. Postanowili mnie adoptować.

– Ale przecież... ciało...identyfikacja...

– Z tego co słyszałem, to z ciała Cassie pozostała sama czaszka. Widocznie uznali, że ja spłonąłem całkowicie – Wzdrygnęłam się, a Kenji przetarł twarz dłońmi. – Zmieniłem nazwisko. Imię przez przypadek w rejestrze mam wpisane jak „Kenpi”, ale to przez to, że staruszkowie niedosłyszeli. Pewnie dlatego szybciej na mnie nie trafiłaś. Kontynuując, próbowałem jakoś żyć dalej z dala od Zenohelda. Skończyłem studia, poznałem Venę, założyłem tą restaurację, aż pewnego dnia...

– ...pojawiłam się ja.

    Skinął głową i ukrył twarz w dłoniach. Dałam mu czas, nie pośpieszałam go.

– Przypomniałem sobie, że miałem młodszą siostrę, która miała więcej odwagi niż jej głupi brat i ochroniła mnie, prawie przypłacając to życiem – powiedział z grymasem wściekłości i żalu. Dłonie mu drżały, a klatka piersiowa unosiła w niespokojnym tempie. – Zrozumiałem, że zmarnowałem szansę, którą mi dałaś, wymazując się. Chroniłaś mnie przez długie sześć lat, a ja to zaprzepaściłem, nie mówiąc nikomu prawdy – Z oka pociekła mu łza. A za nią kolejna i kolejna. Kapały na ciemne spodnie lub spływały po policzkach. – Wybacz, Jessie. Bałem się z tobą zobaczyć, bo wiedziałem, że cię zawiodłem. Bałem się smutku w twoich oczach. Nie... Bałem się, że zobaczę w nich nienawiść, choć w pełni na nią zasługuję. – Zaśmiał się gorzko. – Jestem zwykłym tchórzem, a nie bratem. Powinienem cię chronić. Powinienem...Kurwa...Gdybym mógł cofnąć czas...

   Nie dałam mu skończyć zdania, tylko wyrwałam się do przodu i przyłożyłam dłonie do jego mokrych policzkach.

– Jesteś idiotą, Kenji – wymamrotałam, ocierając łzy kciukami. – Ale nie jesteś tchórzem. Naprawdę myślisz, że będę cię obwiniała o coś, co sama zrobiłam? Naprawdę myślisz, że mogłabym cię znienawidzić? – mówiłam dalej, a w moim gardle rosła gula, której nie umiałam przełknąć. – Jesteś moim bratem. Głupim, nadętym, starszym bratem!

– Jessie...

– Więc nie mów więcej takich rzeczy – Przyłożyłam swoje czoło do jego, przymykając oczy. – Wszystko już jest w porządku.

   Nieśmiało i delikatnie przytulił mnie, jakby się bał, że to zwykła senna mara. Sama poczułam, jak ciekną mi łzy, ale nie byłam pewna czy są ze smutku czy ze szczęścia. Objął mnie mocniej i pocałował w czoło, tak jak zawsze to robił, zanim poszłam spać.

– Cieszę się, że wróciłaś, Jessie.

– Ja też się cieszę, braciszku.

– Przepraszam za wszystko.

– Przeproś jeszcze raz, a cię walnę.

– Huh, jednak nie zmieniłaś się tak bardzo.

   Puścił mnie, naciągnął rękaw bluzy na dłoń i otarł mi nim twarz.

– Zaraz przyniosę ci chusteczki – powiedział, podnosząc się, lecz w tym samym czasie rozległo się pukanie do drzwi. Po chwili weszła Vena niosąca małą tackę z trzema kubkami w towarzystwie dwóch bakuganów.

– Przeszkadzam wam? – spytała, stawiając napoje i zasłaniając tacką połowę twarzy.

– Nie, wszystko już wyjaśnione – odparł Kenji.

   Pokiwałam głową, bo dziewczyna wyglądała na nie do końca przekonaną. Kiedy zauważyła, że obydwoje mamy zaczerwienione oczy, odłożyła swoją prowizoryczną tarczę.

– Może zaprowadzę cię do łazienki, Jessie? – spytała.

– Jasne, dzięki.

   Łazienka znajdowała się naprzeciwko kuchni. Vena wpuściła mnie do środka, wyciągnęła z szafeczki wiszącej nad okrągłym lustrem puchaty ręcznik, położyła na pralce i wyszła z pomieszczenia. Odkręciłam kurek i na białą powierzchnię umywalki trysnęła zimna woda. Nabrałam trochę na dłonie i ochlapałam sobie twarz.

– Poszło lepiej niż myśleliśmy – mruknął Fludim.

– Nom – Przytaknęłam, sięgając po ręcznik.

   Ledwo wyszłam na hol, kiedy rozległ się głośny, ciągły dzwonek. Kenji otworzył drzwi, a do środka z rozpędu wpadła jakaś czarno – różowa postać, która uderzyła ramieniem o ścianę i zatrzymała się na jednej nodze, wymachując rękami na boki.

– Ke, Ke! Widziałeś może taką niską szatynkę na wzgórzu?! – krzyknęła, jak się okazało, gdy odrzuciła włosy z twarzy, Rei, łapiąc brata za bluzkę.

– Jeśli chodzi ci o Jessie, to jest tutaj Reinere, spokojnie – westchnął lekko rozbawiony Kenji i pokazał na mnie dłonią.

   Volan rzuciła się na mnie z okrzykiem radości i złapała w mocnego przytulasa. Prawie się przez to obie przewróciłyśmy, lecz w ostatniej chwili złapała nas Vena. Reinare przerzuciła się na nią, ignorując jej ciche protesty i głębokie rumieńce.

– Rozumiem, że trafiłaś, Volan? – powiedział głos, który automatycznie przywiał chłód do korytarza. Keith stanął w progu, unosząc brew i wpatrując się w różowowłosą. Oczywiście towarzyszył mu Gus, na którego ramieniu była uwieszona ta Irene. Za ich plecami stała Mira, zdyszany Baron oraz Ace. W krótkich słowach przybyli tu wszyscy.

– Przepraszam, ale kim wy jesteście? – zwrócił się do nich Kenji, jednocześnie próbując uwolnić swoją narzeczoną od Rei.

– Aaa, to moi przyjaciele – powiedziałam.

   Brat otaksował wszystkich szybkim wzrokiem, ale na Spectrze zatrzymał się nieco dłużej. Oho, jak jemu też włączy się TONMS, to się chyba wyprowadzę.

– W takim razie zapraszam do środka – Uśmiechnął się i zapraszającym gestem pokazał na wnętrze mieszkania. – Nazywam się Kenji Lovett, jestem starszym bratem Jessie.

   W ułamku sekundy wszyscy zastygli. Baron zamrugał kilka razy, Mira przechyliła głowę na bok, Gus uniósł brwi, Spectra zmrużył oczy, Ace zakrztusił się śliną, a Rei rozbłysły oczy.

– Kyaa, Ken, Jess jesteście rodzeństwem!

– W sumie jesteście nawet podobni.

– No i po co była ta lista...

– Cicho bądź, Gus.

– Eh? O co chodzi, skarbie?

– Przynajmniej wiemy, czemu postanowiła nas przyprawić o zawał, idiotka.

– Ooo! Brat mistrzyni Jessicy!

   Zacisnęłam palce na nosie, wzdychając ciężko. Oj, dopiero teraz zaczyna się ciężka przeprawa.

Ta dam, taki krótki rozdzialik o Jessie i jej bracie! ^^ Chyba jest troszeczkę za łzawy, ale był pisany pod wpływem chwili (23-1 w nocy najlepsze na pisanie XD) Jak chcecie, to możecie się pobawić i powiedzieć, kto mówił te końcowe 7 wypowiedz. 

Odmeldowuje się!

EDIT: 

Taki kolażyk, który zrobiłam przy okazji XD