S2 Rozdział 13: Pajęcza sieć

    Specjalna dedykacja dla Sassy_woman, która cierpliwie wyczekiwała tego rozdziału! Mam nadzieję, że ci się spodoba i wybacz zwłokę! ^^"

   Przechyliłam głowę i zdezorientowana przyglądałam się białemu pudełeczku przewiązanemu fioletową wstążką, które zostawił dla mnie Keith na stole w jadalni.

– Tak się chyba nie oświadcza, nie? – spytał Fludim.

    Popukałam się w czoło, wzięłam pudełeczko i potrząsnęłam. W środku było coś ciężkiego. Uniosłam brew. Brylant mi dał? Uniosłam wieczko i moim oczom ukazał się prostokątny zestaw bojowy z dwoma działami po bokach utrzymany w ciemnych barwach. Uśmiechnęłam się pod nosem.

– Takie średnio romantyczne – uznał bakugan.

– Za to miłe. Dał ci nową broń. Troszczy się o ciebie, Fludi.

– Hmpf! Chyba nie docenia!

    Pokręciłam głową i poszłam do kuchni po talerz z kanapkami i herbatę. W mieszkaniu byłam tylko ja, bo Mira już o świcie chodziła na praktyki, a Keith miał na szóstą trzydzieści jakieś spotkanie ze sponsorami. Tsa, tak często tu przebywałam, że już nauczyłam się na pamięć rozkładu dnia Ferminów. Za niedługo zacznę znajdywać swoje włosy na dywanie i bluzki w szafie Keitha, bo póki co brałam sobie jego rzeczy. Na przykład dziś miałam zamiar iść do szkoły w granatowej bluzie z czarnym kapturem, która sięgała mi prawie do kolan. Kochane dwadzieścia centymetrów różnicy wzrostu.

– Jesteś pewna, że nie masz dziś żadnych klasówek ani kartkówek?

   Pokazałam bakuganowi uniesiony kciuk, jednocześnie gryząc kanapkę. Plecak miałam rzucony w kąt holu, buty prawdopodobnie pętały się gdzieś po pokoju Keitha. Ja zawsze byłam przygotowana...no prawie.

   Ehh, jeszcze ta cała Daphtea zaczynała się jutro popołudniu. Całe szczęście nie muszę biegać za jakimiś specjalnymi ciuchami, bo to coś jest w formie zwykłego festiwalu muzycznego z wieloma atrakcjami – Baron ostatnio mówił o „Szybującej Bańce”, na którą musimy koniecznie iść – zakończona puszczeniem złotych lub srebrnych lampionów ku niebu. Zapatrzyłam się w swoje odbicie w herbacie. Od kiedy przypomniałam sobie o tym święcie, dręczyło mnie przeczucie, że coś w nim pomijam, coś ważnego związanego z Kenjim. Oby udało mi się przypomnieć, o co chodzi. Muszę spotkać się z bratem. Nawet jeśli miałby to być pierwszy i ostatni raz.

– Będzie dobrze, Jess – mruknął Fludim, widząc moją zasępioną minę.

– Swoją drogą, czemu mnie wczoraj nie obudziłeś? – zmieniłam temat, wstając od stołu i idąc do kuchni.

– Heh, no wieesz. – Wbił wzrok w tapetę. – Chciałem, ale Spectra przyszedł i stwierdził, że głupotą będzie cię budzić, bo pewnie jesteś zmęczona, no to co miałem zrobić? Upewniłem się, że ma czyste intencje! – dodał.

   Parsknęłam śmiechem i zerknęłam na niego, uśmiechając się lekko. Rzadko miałam okazję widzieć, jak się rumieni.

   Znalazłam buty, złapałam za plecak i podeszłam do teleportu, szukając odpowiednich współrzędnych. Phoebe by mi łeb urwała, gdybym opuściła kolejny dzień w szkole, a ja naprawdę lubię swoją głową, nawet jeśli mój mózg czasami nie funkcjonuje najlepiej.

   Wkroczyłam w jasne światło i po chwili znalazłam się niedaleko bramy liceum. W tłumie uczniów ujrzałam Harukę, która szła, gryząc batona czekoladowego i wpatrując się w korony drzew.

– Hello, Haru! – krzyknęłam, rzucając się jej na szyję i unikając ciosu pięścią.

– J-jess! Nie strasz mnie tak, kretynko! Prawie się udławiłam – jęknęła, kręcąc głową z politowaniem.

   Zeskoczyłam z niej i razem powoli ruszyłyśmy w stronę kremowego budynku. Haru co chwilę poprawiała swój czerwony plecak w białe groszki, z którego wystawały zrulowane papiery i fragment weneckiej maski.

– Próba? – spytałam.

   Skinęła głową, mocując się z zamkiem.

– Nawet nie wiesz, jak trudno mi dobrać osobę do głównej roli. Do tej pory nikt nie pokazał wystarczająco dobrej dramaturgii ani gry – westchnęła i zgarnęła za ucho brązowe kosmyki. – Może powinnam zmienić sztukę?

– Zawsze możesz wziąć Akane, z niej jest prawdziwa drama queen – podsunęłam i poczułam, jak ktoś mnie trzepie w łeb.

– Ja mam zawsze poważne powody do marudzenia, okej? – warknęła moja najlepsiejsza przyjaciółka, której dzisiejszy wygląd przywodził na myśl śmierć w żałobie. Głównym dowodem na to, że Aki ewidentnie ma zły dzień, była błękitna koszulka z nadrukiem kłębiastych uśmiechniętych chmurek. Normalnie nosiła ją tylko do snu i za żadne skarby nie chciała w niej pokazywać światu.

– Traktor cię przejechał?

– Nie.

– To co się stało?

– Niebieski trans się stał. Przekaż mu, że ma się ode mnie odpierdolić i nigdy więcej nie pokazywać swojej gęby.

– Co ci zrobił? – zaniepokoiłam się i złapałam ją za rękę, tym samym zatrzymując. Kilku uczniów chciało przystanąć i podsłuchać, co się dzieje, lecz wzrok Akane prawie przyprawił ich o zawał, więc szybciutko zwiali.

   Japonka wzięła głęboki wdech i przeczesała włosy dłonią, przymykając prawe oko.

– Po prostu próbował wpieprzyć się w sprawę, o której nic nie wie, lecz i tak pierdolił podobne bajeczki co te wszystkie dobre wróżki, Wojownicy i inni debile. Wiecie, wybaczenie, krzywdząca złość i tak dalej.

   Ojciec. Nie musiała mówić tego wprost. Obydwie z Haru wiedziałyśmy, jak wielką nienawiść nosi Aki w stosunku do niego.

– To takie ciekawe, że ci, co wiedzą najmniej, najbardziej się mądrzą – stwierdziła jeszcze i ruszyła dalej.

   Doszłyśmy do szafek, gdzie czekała na mnie Phoebe tupiąca niecierpliwie nogą o posadzkę. Już chciałam zatkać uszy, by chronić je przed wrzaskiem, kiedy z rogu wyłonił się Drake i błyskawicznym ruchem ręki zerwał przewodniczącej koszulę w niebiesko – czarną kratę, którą miała zawiązana na biodrach. Phoebe spróbowała go złapać za rude kosmyki, lecz ten tylko się zaśmiał, pokazał jej język i zrobił obrót na pięcie.

– Spróbuj mnie złapać, przewodnicząco~!

– RENDICH! – Phoebe zacisnęła pięść i ruszyła jak rozjuszony byk wprost na rudzielca, który potrząsał koszulą niczym płachtą.

   Tym razem dziewczyna postanowiła nadepnąć mu wpierw na stopę, lecz Drake odskoczył i znów zamachał koszulą. Żyła na czole blondynki zaczęła się niebezpiecznie pulsować.

– Znów będziemy mieć przesrane, jak miło – mruknął Dean, zakładając ręce za głowę.

– Drake jest przegrany – stwierdziła Haru. – Phoebe prawie leci para z uszu.

– Niby głupi ma zawsze szczęście – zauważyła Akane, odzyskując trochę humor.

– Nie jestem pewna czy on jest głupi, czy ma skłonności samobójcze – westchnęłam, zamykając szafkę.

– Nie no, dzięki koledzy za te pełne ciepła słowa! Aż mi się milej zrobiło, serio!  – krzyknął Drake. – Co tam, prze...Oł! Czyś ty oszalała, kobieto?! – jęknął, kiedy Phoebe trzepnęła go miotłą. Nie uzyskał odpowiedzi, gdyż dziewczyna znów się zamachnęła. – Oj, oj, spokojnie! – Odskoczył przed drewnianym końcem.

– Zatłukę cię.

   Wszystkim aż dreszcze przebiegły po plecach na ponury, pozbawiony emocji głos Phoebe, a miotła po raz kolejny przecięła powietrze, potem zakręciła się kilka razy i rąbnęła o paprotkę, która z hukiem rozbiła się o podłogę. Drake bawił się wyśmienicie, wyginając ciało w najróżniejsze pozy, byleby uniknąć piekielnego drewnianego kija, mogącego nabić przyzwoite siniaki. Pojedynek trwał od kilku minut i przyciągnął wielu gapiów, którzy już zbierali zakłady lub zagrzewali rudzielca i Phoebe do walki. W pewnym momencie Drake niemal się potknął i blondynka już miała dać mu szczotą w twarz, gdy rozległ się ostry, sopranowy krzyk.

– Co tu się dzieje?!

   Niewiele myśląc ja, Haru, Aki oraz Dean rzuciliśmy się do ucieczki, wypychając zdezorientowanych nowych uczniów na pożarcie wicedyrektorce inaczej zwanej Gepardzicą. Mimo że była chuda jak patyk, pomarszczona i chodziła na wysokich oraz cienkich obcasach, potrafiła w kilka sekund dopaść tego, który zakłócił spokój w jej kochanej szkole i zawlec go na tortury, pardon, do gabinetu. My już dość dobitnie zapoznaliśmy się z jej osobowością i wierzcie mi, Zenek to przy niej pchła. Ta kobieta potrafi wzrokiem ukraść duszę, wykręcić kości lub zmiażdżyć mózg. Dlatego musieliśmy porzucić naszych towarzyszy, bo niestety nasza kartoteka u niej była pokaźna, a moi rodzice naprawdę nie byliby zachwyceni wezwaniem na rozmowę do dyra.

– Niech bogowie mają w opiece tamtą dwójkę – wymamrotała Haru, kiedy stłoczyliśmy się w czwórkę za kanciapą woźnego i upewnialiśmy, że Gepardzica nas nie dostrzegła i nie podążyła za nami.

– Bogowie kontra Szatan, no ja nie wiem czy dadzą radę – powiedział Dean, drapiąc się po głowie. – Ehh, rodzice znów się wkurzą.

– Twój brat ma dość szczeniacki sposób na podryw – podsumowała Akane i spojrzała na zegar. – Dobra, od dwóch minut mamy lekcję, jak potruchtamy, to może zdążymy.

   Cichutko jak myszki ruszyliśmy ku sali, gdzie mieliśmy lekcję historii USA.

****

– Wpadłam na pomysł, jak możesz mi się odpłacić, chłopczyku.

   Nathan’a tylko wrodzony spokój powstrzymał przed upuszczeniem kartoniku z sokiem jabłkowym prosto na puree, kiedy zielonowłosa piękność usiadła na stole koło niego. Miała na sobie czerwoną, dżinsową spódnicę, biała bluzę z dekoltem w łódkę i czarne adidasy marki Puma, którymi beztrosko wymachiwała, przy okazji podkradając mu sałatę z lunchu. Przełknął ślinę i pomny wskazówek Akane odłożył sok z dala od siebie.

– Serio? Jaki? – spytał, przyglądając się jak odrzuca kucyka na plecy i uroczo marszczy nos, gdy jeden kosmyk połaskotał ją po twarzy.

– Pójdziesz ze mną do Bakuprzestrzeni i powiesz kilku osobom, o co cię poproszę – oświadczyła, uśmiechając się i mrużąc oczy. – Bez żadnych protestów, zgoda?

   Nathan nawet nie usłyszał trzech czwartych wypowiedzi. Jego umysł na słowach „Pójdziesz ze mną do Bakuprzestrzeni” wydarł się z radości i pokazał mu wizję, jak idzie z tą dziewczyną pod rękę otoczony serduszkami i tymi grubymi amorkami trzymającymi łuki. Ona się właśnie z nim umówiła? Jego zabiegi, by stać się bardziej atrakcyjnym, wreszcie przyniosły efekty? Znaczy się nie było tak, że nie podobał się dziewczynom, bo miał kilka adoratorek, lecz większość z tych, które mu się podobały, nie zwracało na niego uwagi. A tu proszę!

– To jak będzie? – Kolejne pytanie dziewczyny wybiło go z świata marzeń. Wydawała się już lekko zirytowana długim brakiem odpowiedzi.

– Jasne, nie ma problemu. Kiedy?

– Dzisiaj, zaraz po lekcjach.

   Skrzywił się lekko.

– Nie możemy trochę później? Mam dziś zmianę w pracy.

   Dziewczyna pochyliła się w jego stronę, świdrując go oczami koloru dojrzałej maliny. Przechyliła głowę na bok i zaczęła nawijać kosmyk włosów na palec.

– Potrzebuję cię dzisiaj – powiedziała z naciskiem.

   To wystarczyło. U Nathana od razu uruchomiła się męska duma, która nie pozwoliła mu opuścić damy w potrzebie, nieważne, że kuzynka się na niego wydrze a nawet wywali z pracy. Mile połechtany uśmiechnął się promiennie i ujął rękę dziewczyny, którą ciągle przyglądała mu się z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Możesz na mnie liczyć – obiecał uroczystym tonem. – Przy okazji nazywam się Nathan Croven.

– Heather – odparła i zeszła ze stołu, wyrywając dłoń. – W takim razie będę na ciebie czekała koło głównej bramy – rzuciła i ruszyła ku wyjściu, zgrabnie kręcąc biodrami.

   Patrzył przez chwilę urzeczony, póki nie pochłonął ją tłum. Westchnął. Jak to możliwe, że wcześniej nie zwrócił na nią uwagi? Chodzili już dwa lata do tej samej szkoły!

– Kto to był? – Usłyszał głos Rogera nad głową.

– Piękna Heather, z którą wybieram się dziś do Bakuprzestrzeni – oświadczył, podnosząc kartonik z sokiem. Pociągnął łyk i znów popadł w rozmarzenie.

– A co z robotą?

   Machnął niecierpliwie ręką, jakby odganiał natrętną muchę.

– Raz na ruski rok mogę nie przyjść.

   Roger uniósł brew, lecz nic nie powiedział, widząc maślany wzrok kumpla. W sumie dawno nie popadł w ten swój stan ameby, przez co zaczął podejrzewać, że blondyn zmienia orientację. Postanowił więc machnąć na to ręką i dać Nathanowi robić z siebie kretyna podczas prób zdobycia serca jakiejś dziewczyny. Croven był zbytnim uparciuchem, by cokolwiek – z wyjątkiem pogrzebacza lub pięści Akane – zdołało wybić mu głupoty z głowy. Poza tym miał własne problemy z Jane, która ostatnimi czasami stanowczo za często mroziła go spojrzeniem swych błękitnych tęczówek.

****

   Stała w cieniu dębu, obserwując spod przymrużonych powiek dwuskrzydłowe drzwi wyjściowe i czekając, aż kuzyn odbierze. Zimny wiaterek zmusił ją by ubrała katanę, w której kieszeni miała zdjęcie przedstawiające ją, dwóch kuzynów oraz tego śliniącego się do niej Nathana. Jak miło, że tak jej się nawinął pod rękę.

– No co tam? Wyszło? – W końcu usłyszała głos z lekką chrypką.

– Jeszcze nie wiem, ale myślę, że pójdzie bez problemu. Zdjęcie jest świetne, dzięki – powiedziała, opierając się plecami o pień.

– Nie ma za co, Het. Ale jesteś przekonana, że oni nie mogą sprawdzić, kiedy ja i Benny byliśmy ostatnio w Bakuprzestrzeni?

– Wygląda na to, że stracili władzę nad administracją, a kiedy już ją odzyskają ja i Cru będziemy daleko, daleko stąd – prychnęła. – Wiesz, że od kiedy to się zaczęło, to lepiej się czuję? Taka żywsza i weselsza.

– Adrenalina, ot co. Skąd wzięłaś tego kolesia?

– Wylał na mnie sok kilka dni temu, a potem zadurzył – zdusiła śmiech. – Mówię ci, patrzył się na mnie jak ciele na malowane wrota! – Usłyszała dzwonek. – Kończę, do zobaczenia.

– Do zobaczenia i powodzenia.

   Schowała telefon i poczekała cierpliwie, aż spomiędzy morza ludzi wyłoni się Nathan. Biła od niego taka radość, że niemal oślepiała. Dobroduszny, naiwny głupek. Pokręciła głową z politowaniem.

– To idziemy? – spytał, dochodząc do niej.

   Skinęła głową i razem ruszyli ku wyjściu. Kiedy znaleźli się na przystanku autobusowym, skąd mieli pojechać do punktu dostępu, postanowiła mu powiedzieć, co takiego potrzebuje od niego.

– Chcę jedynie, byś powiedział Danowi Kuso, że wczoraj byłeś ze mną i moimi kumplami w Bakuprzestrzeni i że oni zostali porwani przez gościa z krzaczastymi brwiami.

   Nathan spojrzał na nią zdumiony i zamrugał kilka razy.

– Ale po co?

– To bardzo ważna sprawa – ściszyła głos i spuściła głowę. Wiedziała, że taka postawa na pewno na niego podziała. Nie myliła się. Chłopak od razu spoważniał.

– Dobra, zrobię to, skoro prosisz.

– Dziękuje – Uniosła kącik ust. – Jeśli wszystko pójdzie dobrze, potem ci wszystko wyjaśnię.

   Doskonale wiedziała, że potem nigdy nie nadejdzie.

Hehe, musicie mi wybaczyć tą straszną zwłokę, ale walczyłam o pasek, a potem wyjechałam do Włoch i za bardzo nie miałam jak pisać. Ale spokojnie wróciłam i już zaczęłam pisać kolejny! Jak widać intryga się rozwija, a Jess jest tuż tuż od brata. Trochę wyszłam z wprawy, więc ten rozdział jest taki sobie...

Odmeldowuje się!