Rozdział 24: Powracający koszmar

Muzyka

   Przeszłam ciemnym korytarzem i weszłam do kuchni.

– Duszno tu. – mruknęłam, po czym otworzyłam okno, wpuszczając powiew świeżego powietrza.

   Kuchnia wyglądała jak zawsze. Wyczyszczony, kremowy blat stołu a wokół niego cztery czarne krzesła. Lodówka dzielnie buczała, mimo że była pusta. Talerze i garnki wyglądały jak świeżo kupione. Kuchnia pozbawiona życia.

   Zagryzłam wargę. Ile czasu już minęło? Miesiąc? Półtora miesiąca? Straciłam rachubę czasu. Z kuchni przeszłam prosto do salonu. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to było zdjęcie mnie, Micka i rodziców na plaży we Francji. Posmutniałam i uderzyłam pięścią w czerwoną ścianę.

– Cholerni Vexosi. – warknęłam z nienawiścią.

   Pozbawili mnie rodziny, przyjaciół...Czego oni jeszcze chcą?

– Jessie, będzie dobrze. – Fludim spróbował mnie pocieszyć. Z marnym skutkiem.

– Jeszcze jeden raz. – powiedziałam. – Wrócę tam i odkryję prawdę o samej sobie.

– Będziesz miała na tyle siły? – spytał bakugan. Zerknęłam na niego zdziwiona. On mnie zawsze motywował, a teraz zniechęca? Jednak Fludim uśmiechał się, upodobniając tym samym do rodzica, który patrzy na swoje dziecko.

– Będę. Nie przeszłam tego wszystko po to, by się poddać. – Wiedziona przeczuciem, weszłam po drewnianych schodach do góry. Stanęłam przed drzwiami do mojego pokoju. – Muszę coś sprawdzić. – oznajmiłam, kładąc dłoń na klamce.

– Co takiego?

– Czy... – zacisnęłam palce, aż mi zbielały. – na pewno o kimś nie zapomniałam.

   Powitały mnie ciemnoszare ściany z jedną czerwoną, gdzie stało moje łóżko. Biała lampa zdobiona motywami roślinnymi rozświetliła pokój. Podeszłam do komody i zaczęłam szukać moich zdjęć klasowych.

– Mam! – wyjęłam brązową kopertę. Spojrzałam  w lustro w srebrnej ramie i znieruchomiałam na mój widok.

   Brązowe, zakręcone włosy w nieładzie spoczywały na moich ramionach. W oczach tliła się złość i smutek. Czarna koszulka była pomięta i pobrudzona podobnie jak spodenki. Tylko buty sięgające mi za kostkę były w niezłym  stanie. Kilka płytkich ran  na rękach i fioletowo – niebieski siniak na ramieniu. Cienie pod oczami. Wyglądałam jak nie ja. Szybko otrząsnęłam się z nieprzyjemnych myśli i otworzyłam kopertę.
– Fludim spróbuj znaleźć na tych fotografiach chłopaka z łososiowymi włosami o niebieskich oczach. – rozkazałam.

– Jessie, ty... – Bakugan pokręcił głową. – Tyle razy ci mówiłem, że on nie istnieje, że coś ci się pomieszało.

– To nie tak Fludim – Zmarszczyłam brwi. – Ja czuję, że to ktoś ważny. Lecz nie umiem sobie przypomnieć dlaczego i skąd go znam. To mnie przeraża – Chwyciłam się rękami za głowę. – Skoro cały czas mi się przypomina, to powinnam go znać. Lecz w moich wspomnieniach jest pustka – wyszeptałam. – Myślałam, że może tutaj coś będzie, ale... – Spojrzałam na zdjęcia. Żadne chłopak na nich tak nie wyglądał.

– Gdy byłaś dzieckiem, może go spotkałaś. To wszystko. – tłumaczył cierpliwie Fludim.

– To czemu ciągle nawiedza mnie w snach? Owszem przez kilka lat się nie pojawiał, ale dzień przed pojawieniem się Vexosów przyśnił mi się. Wydawał mi się taki smutny, jakby coś utracił. – powiedziałam  – On jest zbyt realny, Fludim. Istnieje, czuję to.

   Bakugan milczał, próbując znaleźć jak najlepszą odpowiedź.

– Proszę, uwierz mi. – jęknęłam. – Nie wariuje!

– No dobrze. – zgodził się Fludim. – Ale w takim razie czemu nigdzie go tu nie ma? – Wskazał na rozsypane zdjęcia.

– Nie wiem, może spotkałam go gdzieś indziej?
– I nic z tego nie pamiętasz? Nie wydaje ci się to dziwne?
– Chyba że... - Poczułam, jak krew tężeje w moich żyłach. – Ten chłopak był w pałacu i jest częścią układanki.
– Jess...
   Potrząsnęłam głową, odganiając czarne myśli. Odgarnęłam włosy z twarzy, pozbierałam zdjęcia, włożyłam je do koperty, a ją wsunęłam do szuflady.
– Dobra, na razie zapomnijmy o tym. Musimy jakoś dostać się do Wojowników.
   Wtem usłyszałam skrzypnięcie na schodach.

****

   Hydron z uśmiechem patrzył na fiolkę wypełnioną do połowy mętną, zielonkawą cieczą. Profesor Clay mówił, że zadziała.

– Jessica będzie miała niezłą niespodzianką. – powiedział, uśmiechając się diabelsko.

   Taki samy wyraz twarzy miał jego ojciec. Ta dziewczyna tak kogoś przypominała. Teraz już wiedziała kogo. Zacisnął pięść.

****

   Zaniepokojona uchyliłam drzwi.

– Mick?! – krzyknęłam na widok mojego brata. Musiał biec. Jego włosy były w nieładzie, a kurtka przekrzywiona.

   W odpowiedzi przytulił mnie. Czując znajomy zapach szamponu, od razu się uspokoiłam.

– Tęskniłem, młoda.

– Ja też, bro – Poczułam, jak kamień z serca spada z hukiem. – Co ty tu robisz? – spytałam, gdy uwolnił mnie z objęć.

– Przyszedłem tu, bo miałem wrażenie, że tu będziesz. Obecnie mieszkam u Rogera, bo rodzice wyjechali w sprawach biznesowych, a uznali, że sam nie będę tu bezpieczny, skoro ci Vexosi mogą na nas polować – wyjaśnił i zlustrował mnie uważnym wzrokiem. – Źle wyglądasz. – powiedział z troską. – Tak poważnie. – dodał, widząc moje spojrzenie.

– Wiem. – westchnęłam. – Z Vexosami nie ma tak łatwo.

– Domyślam się – Znów mnie przytulił. – Może uda mi się ci pomóc?

– Jak? – nie odpowiedział, ale wzmocnił uścisk. Podniosłam głowę. Jego spojrzenie było puste. – Mick...? – Czułam, że serce zaczyna mi szybciej bić. 

– Jessie!

   Tylko dzięki szybkiej reakcji uniknęłam sztyletu wbitego w plecy. Potknęłam się o wysuniętą szufladę i wylądowałam na panelach. Mój brat mnie zaatakował? Ta myśl kołatała mi się po głowie. Niemożliwe. To nie może być Mick.

   Wiecie co było najgorsze? Nie ciągle unikanie jego ciosów czy jego pusty wzrok. Tylko świadomość, że to naprawdę mój brat, którego kocham ponad życie. Musiał być przez kogoś manipulowany. Przez Vexosów....

– Mick, opanuj się! – krzyknęłam, łapiąc jego ręce. – Nie możesz się dać. Przecież to ja, Jessica! Twoja młodsza siostra, cholera!
   Przestał na mnie napierać i odsunął się o kilka kroków. Na jego twarzy zaczęło malować się przerażenie. Spróbowałam sięgnąć po sztylet, lecz nim zdołałam go dotknąć, zamachnął się. Przeszywający ból w ramieniu niemal mnie powalił. Krew ochlapała nieco komodę i nasze twarze. Wyrwał sztylet i zamierzył się do następnego ciosu. Zasłoniłam się książką, którą przebił na wylot. 

   Co mam zrobić? Rozcięcie na policzku. Krew zmieszała się z łzą. Chwiejnie wstałam, ale mnie podciął. Leżałam na plecach i oddychałam ciężko. Drżącymi dłońmi podniósł sztylet.

– Przepraszam, bro – Podniosłam ręce. Nad nimi pojawiła się niewielka wstęga energii. Dziwne, nie powinno być jej więcej? – Do zobaczenia za niedługo, mam nadzieję.

    Moc uderzyła go w pierś, przez co odleciał ode mnie, padł na podłogę i stracił przytomność. Skrwawiony sztylet potoczył się po panelach, zostawiając za sobą czerwony szlak. Ciężko dysząc, wstałam i podeszłam do Micka. Na szczęście moc nie wyrządziła mu poważnej krzywdy. Szybko zbiegłam po schodach i wypadłam na zewnątrz.

– ZENOHELD! – wrzasnęłam wściekle, wiedząc, że to jego wina.

   Potknęłam się o schodek i wylądowałam na trawie. Deszcz uderzał w moją głowę. Huh, zupełnie jakby płakał nad moim losem. Wstałam, krzywiąc się i ruszyłam przed siebie. Na szczęście Mick zostawił otwartą furtkę, więc mogłam spokojnie wyjść.
   Ignorowałam rozdzierający ból w ramieniu oraz krzyki Fludima, że mam iść do szpitala. Chciałam po prostu dorwać Vexosów. Za to co zrobili Mickowi. Za to co mi zrobili.

   Doszłam do parku i oparłam się o drzewo zdrowym ramieniem. Krew kapała mi z palców. Brak żywej duszy jak okiem sięgam. Deszcz przybrał na sile.

– Zniszczę ich. – warknęłam.

– Doprawdy? Wyglądasz tragicznie, Jessico.

   Powoli obróciłam głowę.

– Hydron? – wyszeptałam.

– Owszem, moja droga. – Książę ukłonił się. Złośliwy uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Jak tam spotkanie rodzinne?

– Co mu zrobiliście?! – wrzasnęłam i z dziką furią w oczach chciała cisnąć w niego mocą. Jednak ona się nie pojawiła. – He?

– Po kolei, Jessico. Twój brat był na tyle nierozsądny, że uciekł ze swojej kryjówki, bo ktoś wysłał mu maila, że widział ciebie w okolicach waszego domu. – Wiadomo chyba kto to zrobił. – Przybył tu przed tobą, więc go złapaliśmy i wczepiliśmy taki mały czip. Dzięki temu robił to, co mu kazaliśmy. Jednak uciekłaś. – Zrobił zawiedzioną minę. – A czip był do użytku jednorazowego, więc już go niestety nie użyję. Ciekawe jaką będzie miał minę, gdy uświadomi sobie, że prawie zabił własną siostrę?

– Ty dupku. – Podeszłam do niego i sprzedałam mocnego liścia. – Zabiję cię! – wysyczałam.

– A jak to zrobisz bez mocy? – zaśmiał się, po czym wymierzył mi kopniaka w brzuch. Padłam na kolana, krzywiąc się z bólu. – Jesteś bezsilna. Trzeba się było tak bardzo nie sprzeciwiać. Ja i ojciec nie lubimy takich osób. – wyszeptał mi do ucha. – Poddajesz się? W tym sztylecie była substancja, dzięki której twoja moc będzie przez jakiś czas uśpiona. To koniec walki, Jessico.

   Uniosłam głowę i wybuchnęłam szyderczym śmiechem prosto w jego twarz. Deszcz siekał mnie po twarzy, krew z ramienia brudziła włosy i bluzkę. A ja cały czas się śmiałam. Oszalałam? Całkiem możliwe.

– Poddać się? Skrzywdziliście mojego brata i dotkliwie mnie zraniliście. Mało tego. Skrzywdziliście tak wiele osób. – Powoli zaczęłam się podnosić. – Mam się poddać?! Po moim trupie!

– Dlaczego? – Odsunął się ode mnie. – Dlaczego ciągle walczysz? Przecież niemal wszystkiego cię pozbawiłem! Nie masz już nadziei, że ktoś cię uratuje! Jesteś ranna! Możesz w każdej umrzeć! Więc czemu?! – wydarł się.

   Zrozumiałam. Hydron zwyczajnie się mnie bał. On chował się przed niebezpieczeństwem, ja stawiałam mu czoła. Ja wstawałam po każdym upadku, on wolał leżeć. On nie miał własnego zdania, ja tak. Dwa różne sposoby myślenia.

   Stanęłam na równe nogi, a Hydron padł na kolana. Patrzyłam na niego z góry.

– Żal mi cię. – powiedziałam z pogardą. – Całe życie zamierzasz spędzić jako robak?

– C-co? – jęknął.

– Twój ojciec traktuje cię jak zabawkę. – Odgarnęłam włosy z twarzy. – Nie kocha cię. A ty i tak próbujesz się mu przypodobać, chociaż tylko się upokarzasz. Takiego życia pragniesz?

– Nic nie rozumiesz! – wrzasnął. – Nie znasz mnie!

– Nie znam. – zgodziłam się. – Ale wiem, że taki żywot wiodą tylko – Nachyliłam się. – śmiecie. – szepnęłam.
   Odepchnął mnie po raz kolejny. Tak samo było, gdy wykrzyczałam, jaki jest naprawdę. Prawda go przerażała. Taki właśnie  był Hydron. 

– Milcz, milcz, milcz! – Zamachnął się, ale jego pięść zatrzymała się tuż przed moją twarzą.

– Zapytałeś się mnie, czemu ciągle walczę. – powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. – Odpowiem ci. W życiu istnieją rzeczy, o które warto walczyć do końca.

– Ale ty nie masz takich rzeczy! – ryknął.

– Mylisz się. – mówiłam spokojnie, furia poszła na dalszy plan. Miałam czas na zemstę. – Mam przyjaciół, rodzinę, bakugany i – Przygryzłam wargę, przypominając sobie twarz Keitha. – chcę kogoś uratować.

   Hydron miał minę jakby parada strusi z małpami na plecach przebiegła przez ulicę. Znów oparłam się o drzewo, bo świat zaczął mi wirować przed oczami.

– Jesteś naprawdę wyjątkowa. – powiedział, łapiąc mój nadgarstek. – Ktoś taki nie może umrzeć. – Zacisnął palce, co skwitowałam sykiem i próbą wyrwania ręki. Jednak ból w ramieniu mi nie pozwolił. – Powiem to ojcu.

– Puszczaj mnie! – krzyknęłam, kopiąc go w kolano. – Skrzywił się i puścił mnie. – Nie wybaczę ci! – Kopnęłam go po raz kolejny tym razem w bok.

   Padł jak długi na chodnik. Z gantletu wysunął się miecz, który wycelowałam w jego twarz.

– Przepuść mnie.

– A masz gdzie pójść?

   W tym stanie odnalezienie ostatniego fragmentu równa się z cudem, więc nie mam żadnych pobudek by iść do pałacu. Muszę odnaleźć Wojowników.

– Mam. – odparłam.

****

   Spectra skrzywił się, widząc scenę rozgrywającą się w parku. Tyle pięknych słów powiedziała. Szkoda, że za niedługo zostanie tych wszystkich rzeczy pozbawiona. Na jego usta wpłynął chory uśmiech, który przerażał nawet Gusa. Gdy Jessie wycelowała mieczem w Hydrona, Phantom podniósł się z fotela.

– Wchodzimy.

   Gus wcisnął guzik w gantlecie i pochłonęło ich tęczowe światło.

****

   Hydron został całkowicie sparaliżowany przez strach. Myślałam, gdzie by tu pójść. Może do Jane? Mieszka całkiem niedaleko. Tak, to dobry pomysł.

– Witaj z powrotem, Jessie.

   Mój żołądek słysząc ten kpiący ton, wykonał obrót o 180 stopni. Nie chciałam obracać głowy, by ujrzeć to złowrogie oko. Jednak ręka odziana w białą rękawiczkę chwyciła mój podbródek i zmusiła, bym popatrzyła Spectrze prosto w twarz.

   Miał chory uśmiech na twarzy i okrutne spojrzenie. Nie było ani śladu Keitha. Zanikł całkowicie? Błagam nie...

   Nim zdążyłam drgnąć, stałam już na jego statku. Nie miałam szans by uciec. Fludim siedział cicho w mojej kieszeni, podobnie przerażony co ja.

– Pamiętasz? – powiedział chłodnym tonem. – Jak mnie zdradziłaś i rzucałaś niczym szmacianą lalką właśnie w tym pomieszczeniu? Pamiętasz, Jessico Knight?!

   Spuściłam głowę i milczałam jak zaklęta. Zacisnął dłoń na moim zranionym ramieniu. Pisnęłam z bólu.

– Pamiętam. – wykrztusiłam.

– Odzyskałaś mowę? Dobrze, bo będziemy duużo rozmawiać. – Zaśmiał się nienaturalnie.         Serce podeszło mi do gardła. Tak okropnie się bałam. Nie znałam tego człowieka, o ile to jeszcze był człowiek, a nie potwór.
– Keith. – szepnęłam.

   Pragnęłam zemdleć i nie patrzeć już na tą twarz w upiornej, czerwonej masce.

– Keitha już nie ma. – Szyję owiał mi jego oddech. – Odszedł na zawsze.

– Kłamiesz! – jęknęłam. – Nie mógł umrzeć!

– Mógł. Ty go zabiłaś! – Zaśmiał się szyderczo.

– Nie...to nie ja! – Nie miałam siły się wyrwać.

– On był tym, którego chciałaś uratować, prawda? – Złowrogie oko przebiło mnie na wylot. Wszystkie moje emocje, myśli, pragnienia. Widział wszystko. – To już ci się nie uda. Straciłaś go, Jessico.

   Z moich policzków spłynęły łzy.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: No cóż....Dramatycznie się zrobiło xD

Jessie: *nieobecna*

Ja: Ech, nie mam siły na podsumowanie.

Dan: A z rozdziałami to zasuwasz jak sam szatan.

Ja: Taki talent.

Shadow: Jesteś okrutna.

Ja: To dopiero początek.

Jessie: *wyłania się spod  fortecy koców, gdzie siedzi razem z Jenn* Super.

Ja: Dobranoc ^^

Ps. Mogą być błędy.