One shot#1 : Wyzwanie dla Jessie

~Ten post miał być na walentynki, ale nie mogłam wytrzymać i dodałam go teraz xD Akcja dzieje się po zakończeniu 1 części.

Ostrzeżenie

Relacje między różnymi postaciami uległy zmianie. Ogólnie będzie Kessie *ale zaskoczenie*, więc się tam nie poduście itp. xD

Ps. Nie ma spoilerów. Można spokojnie czytać ^^

~~~~~~

– Przegrałaś! – ucieszyła się Akane.

   Z niedowierzaniem popatrzyłam na nasze ręce. Ja pokazywałam kamień, a moja przyjaciółka papier. Jęknęłam. Skoro Akane wygrała to...

– No, Jess to czas się szykować. – zachichotała radośnie. Starałam się zamordować ją wzrokiem. – Nie marudź, on będzie zachwycony.

– Czemu ja się w ogóle zgadzałam? – westchnęłam.

– Bo cię uwiodłam moją nieprzeciętną urodą i przemową o szczęśliwym związku – odparła Akane, po czym zaczęła grzebać w swojej przepastnej torbie.

   Siadłam na łóżku i padłam na miękką kołdrę. Pogratulowałam sobie w duchu tego zakładu. Zapomniałam, że Akane to prawdziwy mistrz rozpraszania w czasie gry. Fludim nawet nie odważył się pisnąć. Pewnie dlatego, że miałam minę mordercy.

– Ta-dam! – Uniosłam głowę i myślałam, że jednak dziś moja przyjaciółka zginie. Akane potrząsała szkolnym mundurkiem i opaską z kocimi uszami.

– Zamorduje cię, przysięgam. – wycedziłam, biorąc kostium. Posłała mi promienny uśmiech, na który pokazałam jej język i zamknęłam się w łazience.

   Założyłam białą koszulę, narzuciłam na nią czarno – fioletowy sweterek. Czarne zakolanówki i ciemna spódniczka oraz botki wskoczyły na swoje miejsce. Poprawiłam włosy i założyłam tą przeklętą opaskę z uszkami. Nagle mój wzrok padł na wannę. A może tak by się utopić i nie przeżywać tego upokorzenia? Tak to bardzo dobry pomysł! Już nachylałam się nad kranem, ale w tym samym momencie wbiła Akane.
– Nawet o tym nie myśl! – zawołała, odciągając mnie od wanny.

– No weź! – Wydęłam policzki. – Mam tak wyjść na ulicę?!

– W Japonii to nic wielkiego. – powiedziała. – Jesteś taka uroczaa i niziutka. – Wyszczerzyła się.

– Odezwał się metr siedemdziesiąt. – burknęłam i skrzyżowałam ręce na piersiach. – A może tak zemdleje?

– Nie ma mowy. Przegrałaś i teraz ładnie wypełnisz wyzwanie.

– Powiedz mi ty jedno: czemu akurat takie zadanie? Co ja ci takiego zrobiłam? – jęknęłam.

– Nic, ale stwierdziłam, że waszemu związkowi trzeba pomóc.

– Nie ma żadnego związku! – oburzyłam się.

– Oczywiście. – Pokiwała głową. – A ja jestem świętym Mikołajem.

– W sumie brzuch pasuje.

– Ej!

    Zaśmiałam się triumfalnie, ale mina mi zrzedła, gdy doszłyśmy do teleportu stojącego w korytarzu. Wzięłam głęboki wdech i wstukałam współrzędne. W myślach zaklinałam teleport, by nie zadziałał, co mu się czasami zdarzało. Jednak wyjątkowo dziś bez ociągania przeniósł nas na...Vestalię.

– Nie znoszę cię. – mruknęłam do Akane.

– Też cię kocham.

   Wywróciłam oczami, po czym wyprostowałam się i ruszyłam uliczkami, ignorując ciekawskie spojrzenia mieszkańców. Z każdym krokiem moja pewność siebie topniała, a chęć zwiania lub zemdlenia wzięła górę.

– Jessie? – Aż podskoczyłam, słysząc swoje imię. Gus patrzył zdumiony na mój strój. – Co ty wyrabiasz?

– Przegrałam zakład z Akane. – powiedziałam ponuro.

   Moja przyjaciółka pomachała wesoło do Gusa. Dziwne to było trochę, bo zazwyczaj Akane nie przepada za facetami. A tu proszę taka zmiana. Uśmiechnęłam się porozumiewawczo.

– Zostawię was sama, gołąbeczki. – oświadczyłam i pośpiesznie zwiałam od nich.

– Yyyy...Ja....ten...tego..no.... – bełkotał Gus.

– Jak mi tam nie pójdziesz, to pożałujesz! – wrzasnęła Akane.

–  Dobrze już dobrze! – krzyknęłam i skierowałam się we właściwą stronę.

   Stanęłam przed dobrze znanym sobie wieżowcem. Modląc się, by był w mieszkaniu sam, otworzyłam drzwi i poszłam do windy. Na całe szczęście nikt nie jechał ze mną. Zatrzymałam się na siódmym piętrze. Przez chwilę rozważałam się opcję udawania, że go nie zastałam, ale dałam sobie lekkiego liścia.

   Ogarnij się, Jessica! Byłaś w wymiarze zagłady, walczyłaś z Zenoheldem i przeżyłaś nie jedno z tym gościem! To będzie kaszka z mleczkiem!

   To dlaczego moje nogi są jak z waty?!

   Po czasie, który mi wydawał się wiecznością, stanęłam przed drzwiami do mieszkania. Obok była wmontowana mała klawiaturka. Niestety nie znałam hasła, więc musiałam użyć domofonu. Wcisnęłam srebrny przycisk. Rozbrzmiał melodyjny dzwonek.

– Kto tam? – spytał głos należący do Keitha.

   Starając się mówić normalnie, odparłam.

– To ja, Jessica.

   Drzwi rozsunęły się. Przemogłam się i weszłam do środka. Mira nie wyskoczyła na przywitanie, więc chyba jej nie ma. Tyle dobrze.

– Cześć, Jessie. Co tak nagle przyszłaś....? – spytał, po czym zmierzył mnie wzrokiem i otworzył lekko usta.

– Ja....no...przyszłam cię odwiedzić. – powiedziałam normalnym tonem. – Jak ci idzie nowy projekt? – spytałam.

– Całkiem nieźle. – Niby prowadził mnie do salonu, ale widziałam te jego ukradkowe spojrzenia. – Czemu się tak ubrałaś? To na Ziemi zwykły strój?

– Nie! – zaprzeczyłam błyskawicznie. –  Przegrałam zakład. – przyznałam, poprawiając spódniczkę.

– Aha. – bąknął. Usiadłam na kanapie. – Dasz mi sekundę na przebranie się? – Wskazała na swój podkoszulek poplamiony smarem.

– Jasne. – powiedziałam, uśmiechając się słabo.

   Kiedy zniknął, odetchnęłam z ulgą. Nie było tak źle. Mogłam się tyle nie stresować. Co nie zmienia faktu, że Akane zostanie zadźgana łyżeczką i przejechana pociągiem.

   Kiwając się na boki jak dziecko z chorobą sierocą, czekałam na jego powrót. Może ta niezręczność przejdzie i pogadamy po ludzku?

   Wrócił, gdy ja rozważałam opcję zamordowania przyjaciółki i tego co zrobię z jej zwłokami. Ubrany w zwykłą czarną koszulkę z nadrukiem, dresowe spodnie i trampki wyglądał o wiele lepiej, niż wtedy kiedy był Spectro – Keithem.

– Może pójdziemy na miasto? – zaproponował. – O ile wyjście w tym stroju ci nie przeszkadza. – dodał szybko.

– Jasne, chętnie się przejdę. – odparłam i zwlekłam się z kanapy.

   Szliśmy uliczkami, odprowadzani spojrzeniami niemal każdego. Westchnęłam z irytacją.

– Widziałaś to? – spytał Keith. Uniosłam głowę.

   W centrum miasta postawiono nową fontannę, której każdy strumień mienił się innym kolorem. Dodatkowo co godzinę układały się w nowy kształt. 

– Jakie to ładne. – Podeszłam bliżej i podziwiałam pokaz wody, która formowała się w różne kształty i mieszała barwy, tworząc tym samym nowe.

– Zgadzam się. – Chłopak stanął koło mnie.

   Oparłam się o jego ramię jakby nigdy nic. Pachniała wodą kolońską i takim charakterystycznym zapachem laboratorium. Nagle zobaczyłam błysk flesza. Odwróciłam głowę i ujrzałam Akane z telefonem i wielkim bananem na twarzy.

Zrobiła nam zdjęcie. Brew zaczęła mi drgać.

– AKANE! – wydarłam się i pognałam w jej stronę.

   Uciekała, chichocząc jak szatan. Miałam gdzieś, że wyglądam jak kobieta kot (no prawie) i wrzeszczę na pół Vestalii. Moim jedynym celem było zdobycie telefonu i usunięcie zdjęcia.

– Czemu się tak wkurzasz? Przecież i tak wielu ludzi widziało was razem. – zauważył Fludim.

– Ale Akane pokaże to każdemu! – jęknęłam. – A wtedy Ace i Dan mi nie popuszczą!

– Nie panikujesz zbytnio?

– Zamknij się. – warknęłam.

   Bakugan zamilkł. Akane zniknęła z moich oczu. Zatrzymałam się gwałtownie i niespodziewanie potknęłam o krawężnik. Moje kolana zaliczyły bliskie spotkanie z chodnikiem. Wstałam. Na prawym zrobiło mi się mała ranka, z której ciekła krew.

– Szlag – mruknęłam.

– Nic ci nie jest? – zawołał Keith, doganiając mnie.

– Nic. – odparłam, otrzepując się z pyłu.

   Spojrzał zaniepokojony na moje kolano.

– A to?

– Przecież odnosiłam dużo gorsze rany, Keith. – powiedziałam zaskoczona. – Nic mi nie jest.

– Ale i tak trzeba to opatrzeć.

   Zignorowałam rumieniec na twarzy i zakryłam go kołnierzem swetra.

– Za kim tak goniłaś? – zmienił temat, za co byłam mu wdzięczna.

– Za Akane.

– Czemu?

– Bo zrobiła nam zdjęcie.

– No i?

   Zmieszałam się. Jak ja mam mu to wytłumaczyć?

– No i...wiesz...wyglądaliśmy jak....jak... – słowo nie chciało mi przejść przez gardło. – para. – dokończyłam. – I mam na sobie ten głupi strój! – dodałam głośniej.

– Mi tam twój ubiór podoba. – powiedział z zaczepnym uśmiechem. Spojrzałam na niego oniemiała. – I twój rumieniec też. – Odsłonił moje delikatnie różowe policzki.

– Ja się wcale nie rumienie! – zaprotestowałam, chociaż wiedziałam, że to głupie.

– Naprawdę? – Nachylił się jeszcze bardziej. Czułam na skórze jego ciepły oddech. Przysunął usta do mojego ucha. – A to co? – Dotknął palcem gorącej skóry policzka.

– Istnieje coś takiego jak przestrzeń osobista, wiesz? – fuknęłam, trzepiąc go w ramię.

– Wiem. – zaśmiał się bezczelnie. – Ale mnie to nie obchodzi.

   Zaczęłam rozważać czy mu coś zrobić, Keith jednak zdecydował za mnie. Objął mnie w pasie i przyciągnął jeszcze bliżej. Praktycznie stykaliśmy się nosami. Uśmiechnął się cwaniacko.

– I co teraz, Jessico? – droczył się. – Przekroczyłem granice twojej przestrzeni?

   Zarzuciłam mu ręce na szyi i spojrzałam prosto w oczy.

– Przysięgam, jak tylko się ogarnę, to coś ci zrobię, Keithie Fermin – wycedziłam.

– Już się boję. – Pocałował mnie w czoło. – Matko, ale ty jesteś ciepła.

– Dzięki za komplement. – wymamrotałam.

– Chcesz komplement? Proszę bardzo. Wyglądasz w tym stroju uroczo. Chyba poproszę Akane, by częściej z tobą wygrywała. – powiedział, bawiąc się kocimi uszkami.

– Spróbuj, a własnoręcznie zniszczę ci mieszkanie. – zagroziłam.

   Zaśmiał się krótko, po czym uciszył mnie pocałunkiem. Staliśmy tak dłuższą chwilę, zanim oderwaliśmy się od siebie.

– A teraz dasz sobie ładnie opatrzyć kolano, bo inaczej zrobię ci zdjęcie i wyśle do internetu.

– Szantażysta!

Koniec *.*

Ja: *wielki banan na twarzy* Podobało się? ^^

Keith&Jessie: *jak jeden mąż idą z nożami*

Ja: Bo tej dwójce już mniej >.>

Shadow: Nie wyprzedzasz wydarzeń?

Ja: Myślisz, że czytelnicy shippują inny związek? O.o *przestrach* Jak tak to bardzo przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać xD

Dan: Jess~~

Jessie: Nie teraz...