Rozdział 31: Zobaczymy, kto wygra tę grę!

   Reiko, kim ty tak naprawdę jesteś?

   Ta myśl nadeszła znikąd i nie chciała zniknąć. Co z tego, że czołgałam się wentylacją z Danem. Co z tego, że szukała nas armia i Vexosi. Co z tego, że zgubiliśmy Mirę. To wszystko było nieważne, wobec problemu kim jest moja praprapraprababka!

   Niby mnie często ratowała i pomagała, ale z drugiej strony nie pozwalała znaleźć ostatniego fragmentu, nie pomogła mojemu bratu oraz bała się Spectry.

   Dlaczego?

   Czemu przez te wszystkie lata nie czułam jej obecności?

   Jak tak teraz na to patrzę, to zaufałam kompletnie nieznanej sobie, która jest duchem. Poprawka: chyba jest duchem . Podsumowując: wyszłam na naiwniaka.

– Jess, wentylacja nam się kończy. Będziemy musieli wyskoczyć przez to okienko. – powiedział Dan.

   Spojrzałam na niego zamroczona, analizując jego słowa, po czym skinęłam głową. Wylądowaliśmy na posadzce tuż koło windy. Kuso rzecz jasna ucieszył się, że nie będziemy biegać i przywołał ją. Ja tymczasem rozglądałam się, szukając strażników. Pusto i cicho. Podejrzane.

– Jess, chodź....AAAAA!

   Spanikowana rzuciłam się na ratunek Danowi, przez co zderzyłam się z czymś rudym i wylądowałam na podłodze.

– Mira?! – Wytrzeszczyłam oczy. Liderka nie zwróciła na mnie uwagi, bo była zbyt zajęta darciem się na Dana, który próbował ją uspokoić. Dostał w łeb (aż mi się Runo przypomniała) i wrzasnął pełen oburzenia.

– Nie bij mnie!

– Próbuje ci wybić te głupoty z głowy! Mówiłam, że biegniemy w prawo, bo tam pobiegła Jessie, ale nieee! Wielki Dan Kuso wie lepiej! – wycedziła wściekła Mira. – O, Jess! Jak dobrze, że nic ci nie jest. – zwróciła się do mnie z miłym uśmiechem.

   Szatyn dalej się darł, ale nasze mordercze spojrzenia skutecznie go uciszyły.

– Jeśli za chwilę przybiegnie tu armia, to ty Dan pójdziesz jako pierwsza ofiara, zrozumiałeś? – spytała liderka z żelaznym spokojem.

– T-tak. – mruknął Kuso. – To jedziemy tą windą? – wskazał na wciąż otwarte drzwi.

   Władowaliśmy się i wcisnęliśmy guzik z liczbą dwanaście czyli najwyższe piętro. Podczas jazdy nie leciała żadna relaksująca muzyczka! Widzę, że mają poważne cięcia w budżecie. Stukając butem o metalową ścianę, zastanawiałam się, gdzie reszta. Już chciałam o to spytać Mirę, kiedy gwałtownie nami szarpnęło i skończyłam na Danie.

– Ciężka jesteś. – jęknął, szczerząc się.

– Super, cieszę się niezmiernie. – mruknęłam z ironią i też zaczęłam suszyć zęby.

   Winda zaczęła pooowoli ruszać do góry, ale ciągle mrugało w niej czerwone światło. Pozbieraliśmy się z podłogi. Tylko, że ten geniusz Dan oparł się łokciem o guzik alarmujący i winda znów się zatrzymała. Wtedy obydwie z Mirą nie wytrzymałyśmy.
– KUSOOOOOOOOOOOO!

– Ratuj się, kto mooooże! Jess  i Mira dostały szału! – Szatyn zwiał przez otwarte drzwi windy, a my podążyłyśmy za nim.

   Biegliśmy tak dobry kawał, aż dostałyśmy zadyszki i dałyśmy spokój chłopakowi. Uznałam, że przysiądę na jakiejś zabytkowej komodzie z ciemnego drewna. Tak też zrobiłam, ale mebel zdradziecki pod wpływem ciężaru poleciał do przodu, a ja z nim. Zeskoczyłam z niego. Z szuflad wysypały się różne rzeczy. Głównie biżuteria, jakieś spinki i śliniaczek.

– To pewnie Hydrona. – uznał Dan, unosząc biały kawałek materiału.

   Dostałam ataku śmiechu, gdy wyobraziłam sobie księciunia w tym czymś na szyi. Mira i Kuso poszli w moje ślady.

 –To też pewnie jego. – wykrztusiłam, podnosząc sznur pereł.

– Jaki ładny. – zachwyciła się Mira.

   Zaczęłam podnosić resztki biżuterii. Moją uwagę przyciągnęła srebra spinka z niebieskim kryształem w kształcie kwiatu. Wczepiłam ją sobie we włosy.

– Do twarzy ci. – oświadczyła Mira.

– Dzięki. – Chciałam przejrzeć, ale nie miałam w czym.

– Super, że Jess pasuje, ale nie przyszliśmy tu się bawić w ubieranki tylko walczyć z Vexosami! – krzyknął zniecierpliwiony Dan.

   Przewróciłyśmy oczami i ruszyłyśmy dalej, zostawiając bajzel za plecami. Nagle dostrzegłam Reiko, która z niedowierzaniem wpatrywała się w spinkę. Gwałtownie się zatrzymałam.

– Zaraz was dogonię! – krzyknęłam do pozostałej dwójki. – Znam ten pałac! – skłamałam.

   Pokiwali głowami i zniknęli za zakrętem. Zostałam sama z Reiko. Kobieta opuszkami palców dotknęła spinki. Jej oczy przypominały dwie szklane kulki gotowe w każdej chwili pęknąć. Nie czekałam za długo. Wybuchnęła płaczem i osunęła się na kolana.

– Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? – powtarzała w kółko.

   Przyklękłam przy niej.

– Reiko do kogo to należy? – spytałam łagodnie, głaszcząc ją po głowie.

   Nie zwróciła na to uwagi.

– Gdyby ja tylko wtedy siedziała cicho...Oh, czemu nawet po śmierci muszę cierpieć? – krzyknęła z wyrzutem, po czym znów zaczęła płakać. – Przepraszam...Melody.

   Chwyciłam ją za ramiona i mocno potrząsnęłam. Trochę mnie to zdziwiło, że mogę dotykać ducha, ale w końcu ona mogła dotykać mnie. Spojrzała na mnie zamglonym wzrokiem.

– Jessica...? – wyszeptała. – Co ty tu...

– Reiko, skąd znasz Melody? – przerwałam jej. Spuściła głowę. – Proszę, powiedz mi! Nie mam czasu.

– Nie mogę. – powiedziała stanowczo. – Nie mogę, nie mogę, nie mogę! Gdyby to zrobiła to... – urwała nagle i podniosła głowę. Jej oczy rozszerzyły się z przerażenia. – I tak już za wiele wiesz.

   Pokręciłam głową.

– Nic nie rozumiem, Reiko. Kim ty jesteś? Kim jest Melody, Cassandra? O co w tym wszystkim chodzi? – zasypałam ją pytaniami.

– Powiem ci tylko jedną rzecz i lepiej żebyś ją zapamiętała. – odparła. Wbiłam w nią dziki wzrok. – Nic nie dzieje się bez powodu. – po tych słowach, uśmiechnęła się łagodnie i znów dotknęła spinki. – Gdyby tylko mogła coś zrobić. – szepnęła.

   Nim zdążyłam mrugnąć, rozpłynęła się w powietrzu. Ręce opadły mi na kolana. Nic się nie dzieje bez powodu, he? Czyli moje przybycie tu jest dyktowane przez przeznaczenie. No rzeczywiście bardzo mi pomogłaś, praprapraprababko!

   Wstałam z klęczek i ruszyłam dalej. Przydałoby się dogonić Mirę i Dana.

   Bum!

   Korytarz się zatrząsł. Wyjrzałam przez okno i ujrzałam Gusa, który walczył z Zenoheldem. Zdumiona do granic możliwości, otworzyłam okno i wyszłam na platformę. Nie zwrócili na mnie uwagi, więc dyskretnie stanęłam przy ścianie.

– Zapłacisz za zniewagę, mistrza Spectry! – krzyknął Grav.

   Ani trochę mnie nie zaskoczył tymi słowami. Ten idiota dałby się pociąć dla tego maszkarona. Swoją drogą...gdzie on jest? Zwiał z podkulonym ogonem? Niee, w to nie uwierzę. Pewnie czeka na moment, by wejść jako „super wybawca, przed którym padajcie na kolana, bo dostaniecie w łeb”.

– Jesteś głupi, dzieciaku! Mimo takiego talentu zginiesz w obronie honoru swojego durnego mistrza! – zaśmiał się Zenoheld, używając następnej karty.

   W stronę Vulcana poleciała wiązka czerwonego światła, która powaliła go na kolana. Dziadyga powciskała kilka rzeczy w gantlecie, przez co Farbross zmienił wygląd, a król wlazł do środka bakugana. Stwierdziłam, że powinnam iść, bo jak mnie teraz zobaczy, to mogę zacząć pisać testament.

   Już stawiałam stopę na korytarzu, gdy usłyszałam wrzask Gusa.

– Przepraszam, mistrzu Spectra!

   Odwróciłam się. Vulcan i Grav zostali pochłonięci przez szkarłatne światło. Huknęło. Wzbiła się chmura dymu.

   Gus...umarł?

   Zszokowana stałam w miejscu. Dobra, nigdy nie przepadałam za tym gostkiem, ale Zenoheld go zabił.

   Ta dziadyga kogoś zabiła.

   I chce zabić mnie.

   Zacisnęłam pięści? Ach, tak?! Zobaczymy, kto wygra tę grę!

   W tym momencie przypomniałam sobie słowa Reiko. Vexosi oszukują, to pułapka. Nie powiedziałam tego Danowi i Mirze! W duchu dałam sobie plaskacza. Jak szalona popędziłam, na poszukiwania kogokolwiek.

   Są! Dostrzegłam ich na dachu! Uradowana już miałam tam wpaść i im wszystko powiedzieć, gdy ktoś pociągnął mnie w tył. Zawisłam kilka centymetrów nad ziemią.

– Puszczaj! – warknęłam zirytowana.

– Nigdzie się stąd nie ruszysz. – to był głos Volta.

   Dołączyli do niego Mylene, Lync i Shadow.

– Nie pozwolimy ci włączyć się do bitwy. – oświadczyła Vexoska.

– Pobawisz się z nami! – zarechotał Shadow.

   Zaczęłam się mocniej wierzgać, ale Luster wzmocnił uścisk i nic sobie nie robił z moich kopniaków.

– Nie próbuj. – rzuciła chłodno Mylene. – Została jedna energia domeny. – uśmiechnęła się złowrogo. – To wasz koniec.

   Spuściłam głowę, gdy zobaczyłam jak naprzeciwko Miry i Dana staje Hydron z gantletem. Vexosi zaśmiali się zwycięsko.

   Spóźniłam się.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

Ja: Hej, hop! Wróciłam z gór :D I tak ich dalej nie znoszę, ale było zarąbiście ^^

Jessie: Sami się bawiliśmy :D

Shadow: *z kloszem na głowie* Oślepłem!

Ja: *wzdycha* Widzę właśnie....Rozdział dość krótki jak na mnie, ale akcja jest xD

Jessie: Ale dopasowany gif >.>

Ja: Nie czepiaj się.

Shadow: ooo Spectruś od dwóch rozdziałów cię nie ma.

Spectra: Spieprzaj do swojej piwnicy, wampirze.

Shadow: Ostro.

Jessie: Ktoś tu jest nie w sosie.

Dan: Przykro.

Akane: Bardzo.

Ja: Akane, ciebie nawet w akcji dalej nie ma xD

Akane: Aj tam *żuje gumę, patrząc na Spectrę* Ile ty ptaków oskubałeś, żeby mieć to futro?

Spectra: *wkurw* Widać, że twoja kumpela. Jessica.

Jessie: Yhyhyhy ^^

Ja: *podziwia swoje nowe skarpetki z anime i czyta mangę* Nie zabijcie się.

Shadow: Pomoże ktoś?

Ekipa: Nie.

Hydron: *skulony w kącie*

Lync: A jemu co?

Ja: Właśnie?

Jessie: Siostra, ogień, zły Keith i te sprawy.

Shadow: uuu Kessie widzę działa poza kurtyną.

Keith: Za chwilę będziesz wisiał poza kurtyną -.-

Shadow: Grozi mi! On m grozi! Angel!

Ja: Dalej go uwielbiam.

Kync: My z nią kiedyś zginiemy.

Ja: *wyszczerz* Kończymy na dziś ^^