Rozdział 37: Bez ciebie nic nie jest takie samo...

– Czyli to jest Bakuprzestrzeń. – powiedziałam, gdy przenieśliśmy się do „wirtualnej rzeczywistości, gdzie mogą się odbywać bitwy”, jak to mi wytłumaczył Marucho.

   Na razie nie prezentowała się jakoś imponująco, bo było tam tylko kilka prostokątnych budynków i jedno działające pole bitwy, ale to dopiero początki. Przenieśliśmy się na arenę w kolorze piaskowym.

   Rozejrzałam się uważniej. Oprócz tego były jeszcze trybuny i cztery kolumny. Koło jednej z nich stały cztery dziwaczne bakugany domeny Haosu, Subterry, Ventusa i Aquosa.

– Znasz ich? – szepnęłam do Fludima.

– Nigdy wcześniej ich nie widziałem. – odparł zdziwiony.

– Może to mechaniczne bakugany? – zasugerowała Mira.

– Nie, to zwyczajne bakugany. – uznał Drago.

– Ale wyglądają podejrzanie. – dodała Ingram.

– Marucho, co oni tu robią? – Dan zwrócił się do blondynka.

– Pochodzą z danych widmowych.

– Czego?!

– Kilka dni temu otrzymaliśmy zaszyfrowane dane. – wytłumaczył Marucho. – I właśnie z nich są te bakugany.

– Skąd je otrzymaliście? – spytał Shun.

– Tego nie wiemy – przyznał blondynek. – Anonimowe źródło.

– Podejrzane. – mruknął Ace. – To mogą być wrogowie!

– W takim razie czemu nas nie atakują? – Wzruszyłam ramionami.

– Bo to tylko ich awatary.

   Coś czuję, że mi dziś mózg wybuchnie.

   Nie zwróciłam uwagi na tłumaczenia Marucho, a zaczęłam się kłócić z Acem, kto ma rację.

– Oni tylko czekają na dobry moment do ataku!

– Idź do lekarza i sprawdź czy nie masz paranoi!

– Ty powinnaś zrobić to samo w kwestii twoich „genialnych” pomysłów!

– Niektóre wypalają!

– Cudem!

– Cudem to ty wygrywasz!

– Coś ty powiedziała?!

– Ogłuchłeś?
– Od słuchania twoich idiotyzmów!

– CISZAAA! – ryknęła Mira i odciągnęła nas od siebie, gdy ja szykowałam się do ciosu w nos, a Ace ładował gantlet.

– Cześć! – Akane uradowana pomachała do bakuganów. – Ale chamy! Nawet nie odpowiedzą!

   Ace spojrzała na nią jak na Dana czyli jak na niedorozwoja. Jednak ona pokazała mu język i powędrowała na trybuny.

– Jess, chodź tu! – Pomachała w moją stronę.

   Kiedy Baron zaczął walczyć ze swoim „klonem” i jednym z tych dziwnych bakuganów, my zaszyłyśmy się na najwyższym piętrze widowni.

– I co? Kiedy spotkasz się z Keithem? – spytała Akane, bawiąc się gantletem.

– Nie wiem. – Przygryzłam wargę. – To może być trudne.

– Czemu? Ja muszę ogarnąć, czy on jest odpowiedni!

– Po prostu cała ta bitwa ciągle trwa, a on nie jest po naszej stronie.

– Miłość do wroga, co? Brzmi jak fabuła jakiejś książki. Dziewczyna z tajemniczymi mocami, ląduje na obcej planecie, a tam wpada w oko przystojnemu i groźnemu wojownikowi. Na końcu walczą razem i się w sobie zakochują! Tak! Tak musi być! Dopilnuję tego! I będę chrzestną! – Akane rozmarzyła się.

   Uśmiechnęłam się słabo. Też bym chciała tak marzyć, ale wiedziałam jedną rzecz. W życiu nigdy nie tak jak w książkach.

****

   Ziewnęłam potężnie, idąc korytarzem. Po bitwie Barona ruszyły inne walki i walczyłam z Runo, Mirą, Marucho, Acem i Danem. Przegrałam tylko z Danem...Robię się coraz lepsza!

– Rewanż! Jutro! – wrzasnął Ace i zamknął drzwi.

   Zaśmiałam się cicho. Krzyczał to już od dobrej godziny, ale go zlewałam, bo byłam zajęta odciąganiem Akane od różnych sprzętów, które mogła zniszczyć, a miała w tym większy talent ode mnie.

– Co ja widzę? Ledwo północ, a ty już śpiąca! – zauważył Fludim.

– Bitwy męczą – Przeciągnęłam się i weszłam do pokoju.

   Widok Akane zaplątanej w zasłony z suszarką w dłoni i kablem od niej między nogami nie był dla mnie niczym nowym. Zamknęłam drzwi, złapałam piżamę czyli krótkie spodenki w czerwoną kratę i szarą koszulkę z czarnym nadrukiem i zabarykadowałam się w łazience.

– Pomogłabyś mi! – wrzasnęła Akane. – Cholera, supeł się zrobił!

– Radź sobie sama!

– A utop się najlepiej!

   Weszłam do wanny pełnej cieplutkiej wody. Czując, jak wszelkie mięśnie zaczynają mi się rozluźniać, uśmiechnęłam się błogo i przymknęłam oczy. Siedziałam tak, słuchając odgłosów bitwy Akane z suszarką i zasłonami oraz rozmyślając co dalej.

   Rodzice i Mick bezpieczni.

   Akane jest tuż za drzwiami.

   Jestem znów z Wojownikami.

   Bakugany są bezpieczne.

   Jednak wciąż dręczył mnie ten nieodkryty fragment i sprawa, kim jest Reiko. Nabrałam nieco wody w dłonie i spojrzałam na swoje odbicie. Widziałam zwykłą nastolatkę w koku, o orzechowych oczach. A w moim środku drzemała tajemnicza siła.

 – Zniszcz mnie...

   Uniosłam głowę i rozejrzałam się wokół. Pusto. Więc kto to powiedział? 

– Jess, wyłaź, bo będziesz pomarszczona jak staruszka! – zawyła Akane, wyrywając mnie z zamyślenia.

  

****

   Spadam w ciemność, wyciągając ręce przed siebie, chociaż nie mam czego się złapać.

Nawet gdy krzyczę, to z moich ust nie wychodzi żaden dźwięk.

   Co się dzieje?!

   Nagle pojawia się nikłe światełko.

– Keith? – szepnęłam zaskoczona, widząc chłopaka, który wyciągał do mnie rękę.

   Blondyn w odpowiedzi tylko uniósł nieco kąciki ust.

   Wszystko zaczyna wirować. Ląduję boleśnie na kolanach.

   Co to za sen? Czy kolejna wizja?

– Przepraszam. – Zauważam, że Keith unosi tą przeklętą czerwoną maskę.

– Nie! – krzyknęłam, zrywając się na równe nogi. – Nie ubieraj jej! Przestań!

   Jednak chłopak mnie nie słucha, tylko patrzy mi w oczy po raz ostatni niebieskimi tęczówkami, po czym zakrywa je maska.
– Nie... – głos zamarł w moim gardle, gdy zaśmiał się triumfalnie nad płonącym miastem. – Dlaczego?

– To już koniec! Keitha nie ma! Umarł! Zniknął! Jest iluzją! – w ciemności rozbrzmiało tysiące głosów.

– ZAMKNIJ SIĘ! – wrzasnęłam i zacisnęłam pięści. – To nieprawda!
– Jesteś tego taka pewna? – spytał Spectra z politowaniem.

– Tak! – rzuciłam wściekła. – Nie da się tak łatwo zniszczyć samego siebie! Ciągle masz rodzinę, wspomnienia i....

   Zniszcz mnie, proszę.

– He? – Znowu wszystko zawirowało, a do drwiącego śmiechu maszkarona, dołączył zimny Zenohelda.

   Zacisnęłam powieki, marząc, by to wszystko się już skończyło. Nie chcę tego oglądać! Mam dość!

– Jessie. – usłyszałam i poczułam, jak ktoś łapie mnie za nadgarstek.

   Otwieram oczy i natychmiast tego żałuję, widząc po raz kolejny blondyna. Czy te wizje się kiedyś skończą?

– Przestań. – cedzę przez zaciśnięte zęby. – Nie pokazuj mi czegoś, czego nie ma – przełknęłam ślinę, spuszczając wzrok i zaciskając pięść.
    Gorzkie uczucie wypełniło moje gardło. Powinnam go nienawidzić i po części tak było, jednak gdzieś w głębi chciałam wrócić do tych krótkich chwil, gdy zachowywał się normalnie.  Nie znałam go długo, a wtedy czułam się z nim tak swobodnie, jakbyśmy znali się od dawna a nie kilku miesięcy.
– Nie rozumiem tego – mruknęłam. – Dlaczego nie umiem się od ciebie uwolnić?
– Jesteś pewna, że to chodzi?
   Podniosłam głowę. Wpatrywał się we mnie spokojnie, ciągle zaciskając dłoń na moim przegubie.
– O co ci chodzi?
   Uśmiechnął się delikatnie, a jego twarz na moment mi się rozmazała, jakby ktoś przeciągnął po niej gumkę. Zamrugałam kilka razy.
– Jeszcze wrócę – powiedział. – Może wtedy zrozumiesz, czego tak naprawdę szukasz. Tymczasem żegnaj.
   Puścił mój nadgarstek i pochylił się do tyłu, rozpływając w ciemności. Wraz z jego zniknięciem, mrok pochłonął światło. Moje ciało objął chłód.

Zniszcz mnie....zniszcz mnie!

– Nie! – Nagle poczułam, że się boję. Mrok napierał z każdej strony. – Nie zostawiaj mnie, proszę! – Wyciągnęłam rękę do przodu, choć jego już nie było.

   Dłoń zawisła bezwładnie w powietrzu.
Zniszcz mnie...

   Samotna łza spadła na ciemne podłoże.

– Jess? – Otworzyłam oczy i ogarnęłam, że ściskam Akane za ramię i ciężko oddycham. – Co jest? Czy to łzy? – Dziewczyna zdumiona spojrzała na kilka kropli na swoim ramieniu.

– Akane jest coś, co muszę ci powiedzieć. – powiedziałam, padając na poduszkę.

****

   Moja przyjaciółka nie zwracając uwagi, że jest czwarta rano, raźnym krokiem pociągnęła mnie do kuchni. A tam otuliła mnie kocem, puściła „Panorame – Monster” na cały regulator i zaczęła udawać, że umie gotować.

   Uniosłam brew, gdy mandarynka podpaliła się jakimś cudem. Ma podobny antytalent do gotowania co Keith.

– Udało się! – Na blat wjechała ciepła czekolada w wielkim kryształowym pucharku z dodatkiem bitej śmietany, wiórek miętowych i ciastkiem w kształcie gwiazdy. – Ten Marucho mnie chyba nie zabije za spalony garnek? – spytała.

– Nie oczekiwałabym tego. – mruknęłam i zaczęłam pić przez słomkę.

– A przechodząc do tego Spectro – Keitha. – Usiadła naprzeciwko mnie. – Keith ciągle istnieje i najwyraźniej coś do ciebie czuje.

   Pokiwałam głową z ironią, na co ona prychnęła i wydęła policzki.

– Mogę ci to nawet przeliterować, ale najpierw fakty. Pojawia się zawsze, gdy jesteś przy nim, to raz. Nie jest w stanie cię do końca zniszczyć, to dwa.

– Bo zazwyczaj w punkcie kulminacyjnym robiłam huk i wiałam. – wtrąciłam. Uciszyła mnie machnięciem ręki.

– Zresztą on cię na swój własny sposób chroni.

   W tym momencie nie wytrzymałam i zakrztusiłam się czekoladą. Poparzyłam sobie gardło, ale byłam zbyt zszokowana, by to zauważyć. Akane spojrzała na mnie zdumiona.

– Chroni?! Dotychczas kazał mi walczyć z bakuganem, nazywał swoją bronią, groził i był jednym wielkim chamem! – wrzasnęłam oburzona. – Jak to jest ochrona, to ja dziękuje!

– Proponował ci pomoc w ucieczce od Vexosów i wiedział, że jeśli potem u nich wylądujesz, to zginiesz, więc próbował cię uratować. – rzuciła Akane ze zwycięską miną. – Temu nie zaprzeczysz.

– Hmm. – Podparłam podbródek ręką. – Może i masz rację.

   O własną broń się dba, prawda? Póki jest potrzebna.

– Albo i nie. – dodałam, ściskając mocniej pucharek.
– Jessie! – Fludim spanikowany wleciał do kuchni i przytulił się do mojego policzka. – Nie strasz mnie tak! Jest środek nocy, a ciebie nie ma!

– Tak właściwie to jest świt. – poprawiła go Akane.

   Zauważyłam, że mój bakugan promieniuje fioletowym światłem.

– Ej, Fludim, dobrze się czujesz?

– Doskonale, a co? – zdziwił się.

– Bo świecisz się na fioletowo.

– Co?!

– Rzeczywiście! – Akane przyjrzała mu się uważniej. – I nieco na czarno.

– Jak?!

– Bez tych nerwów, Fludim.

   Gwałtowny podmuch popchnął mnie do tyłu. Poleciałam wraz z krzesełkiem i pucharkiem na spotkanie z podłogę.

– Jess!

Kątem oka ujrzałam, że za mną jest portal.

– Łap mnie ktoś! – wrzasnęłam, wyrywając się do przodu.

   Akane złapała opuszki moich palców. Jednak siła tunelu pociągnęła mnie w tył.

   Lecę...

   Lecę...

   Lecę...

   Bum!

– Auu. – jęknęłam, masując sobie plecy. – Co to miało być?! – zwróciłam się do Fludima.

– To chyba ja. – wyznał skruszony. – Ale nie mam pojęcia, jak to zrobiłem!

   Nie było nam jednak dane obgadać tego.

– Proszę, proszę, kogo my tu mamy. Nasza królewna wreszcie wróciła. – Z cienia wynurzył się Hydron w ciemnych spodniach i białej luźnej koszulce, czyli w piżamie. – Czy cisza nocna nie jest ci znana, Jessico?

 Suprise! Raz komedia, raz tragedia i te zwroty akcji! Się dzieje, proszę państwa! xD I to przez Bring me to life! Kocham tą nutę ^^

Jako, że jest już pierwsza, a ja miałam dziś dość zalatany dzień, to papa ^^

Ps. Może pod następnym będą granice neta xd