One shot#2 Puścić Jess samą na Vestalię

– Akaneeee!

   Dziewczyna odwróciła głowę i ujrzała Dana Kuso oraz Barona pędzących w jej kierunku.

– Kto to ten różowowłosy? – szepnęła Jane, wyjmując jedną słuchawkę z ucha.

– Baron Leltoy. Vestalianin. – odparła Akane. – Co jest? – zapytała Dana, gdy ten je dogonił.

– Widziałaś gdzieś Jessie?

– Rano do niej wbiłam, ale była zajęta, więc poszłam tylko z Jane na zakupy. – powiedziała nastolatka, wskazując na przyjaciółkę, a potem na torby z logiem sklepu. – A co?

– Bo dzwonię do niej od godziny i nie odbiera, a umówiliśmy się!

– Może gdzieś wyszła. – powiedziała Jane. – A ogólnie to cześć. Jestem Janice, ale mówcie mi Jane, ok? – Uśmiechnęła się miło, wyjmując lizaka z ust.

– Dan Kuso. – przedstawił się szatyn.

– Wiem. Jesteś liderem Młodych Wojowników i żarłokiem jak ich mało. – Jane zerknęła na Barona. – A ty jesteś?

   Leltoy poczuł, że robi się czerwony. Ziemianka miała takie ładne oczy i prawdę mówiąc spodobała mu się.

– J-jestem B-baron. – wydukał, wbijając wzrok w buty.

   Dan uniósł brwi do góry i miał ochotę parsknąć śmiechem, ale uchwycił mordercze spojrzenie Akane mówiące: Nawet nie próbuj, bo cię przejadę buldożerem!

– Baron – kun? Miło poznać.

– MIŁOŚĆ KWITNIE WOKÓŁ NAS! – wydarła się Akana, a jej oczy zaświeciły się. – Kolejny paring! Na pierwszym miejscu oczywiście jest Kessie, bo w końcu będę chrzestną, ale później jest Dan x Runo....Muszę wam jakąś nazwę wymyślić! Potem jest Mira x Ace – tutaj też przyda się nazwa. Taaa i teraz dochodzi mi Jane x Baron – kun! – Dziewczyna zaklaskała kilka razy. – Jestem taka szczęśliwa! Rzecz jasne, zaprosicie mnie na śluby, nie?

– Tobie już nawet psychiatra nie pomoże. – westchnęła z politowaniem Jane, wiążąc swoje czarne włosy w kucyka. – Jestem pełna podziwu dla Gusa, że z tobą wytrzymuje. – Posłała znaczący uśmieszek Japonce.

– T-to jest...yyy...Ej! Mieliśmy iść sprawdzić, gdzie Jess się zaszyła! – błyskawicznie zmieniła temat. – Chodźcie, mam klucze! – nie czekając na odpowiedź, puściła się biegiem w dół ulicy.

    Jane roześmiała się, widząc ogłupiałe miny chłopaków.

– Akane robi głównie za swatkę, ale sama wpadła w sidła miłości. – wyjaśniła. – I nie martw się Dan. Ona woli dręczyć Jess i Keitha. – Splotła ręce z plecami. – Chodźcie, zanim nam zwieje.

***

– Jess, telefoniku się nie odbiera, co? – Akane bez ceregieli wpadła do pokoju. – O, cześć Mira! – przywitała Vestaliankę.

– Hej, Akane, Jane, Dan, i Baron. – powiedziała Mira, gdy wszyscy wpadli do pokoju Jessici.
– Szukacie Jessie?

– Dokładnie! Widziałaś ją może?

– Poleciała jakiś czas temu na Vestalię. – odparła Mira.

– Heee? Czyżby odwiedzić Keitha? – Akane usiadła po turecku na dywanie. – No wreszcie coś się dzieje! Już myślałam, że będę musiała wkroczyć do akcji!

– Jessie by cię utopiła w ściekach. – mruknęła Jane, odkładając zakupy. – I wcale jej się nie dziwię, bo ty masz dziwne formy „pomocy”

– A co ci się nie podoba? – zawołała oburzona Akane.

– Wszystko. Mam ci przypominać, co odwaliłaś w gorących źródłach?

– No to akurat nie był dobry plan. – przyznała Akane, drapiąc się po karku i śmiejąc głupkowato.

– A co takiego zrobiłaś? – zaciekawiła się Mira.

– Keith ci nie mówił? – zdziwiła się Jane. – Przecież to była akcja roku!

– Może nie chciał... –  wymamrotała Akane.

   Dan i Baron, widząc, że są totalnie zlani, a Jessici nie ma, cicho wycofali się z pokoju. Dopiero na schodach odetchnęli z ulgą.

– Mało brakowało, a zostalibyśmy wciągnięci w strefę babskich plotek. – zauważył Dan, gdy zeszli na dół do salonu.

– A to najgorsze piekło dla każdego faceta. – dodał Mick, wyłaniając się z kuchni z kubkiem kawy. – Yo.

***

   Mira wybuchnęła śmiechem i zasłoniła usta ręką po wysłuchaniu relacji Jane. Akane wcisnęła twarz w poduszkę.

– Myślałam, że Keith i Jess mnie ukatrupią! – jęknęła.

– Dziwisz im się? – spytała Jane. – Ale oni chyba są ze sobą blisko? – zwróciła się do Vestalianki.

– Tak, ale trudno się dziwić, nie?

– Nom. – mruknęła dziewczyna, gryząc patyczek po lizaku.

– Tylko po co ona poszła do Keitha? – zastanawiała się na głos Akane.

– Może znów ma jakiś problem z fizą.

– Ale mój brat jest tutaj. – powiedziała zdziwiona Mira. – Razem z Gusem poszli do Marucho.

– Czyli Jess poszła do Ace’a?

– Nie...Poszła pozwiedzać stolicę Vestalii. Powiedziała, że chce ją lepiej poznać.

   Jane i Akane zbladły.

– Co jest? – zaniepokoiła się Mira.

– Jess...poszła sama zwiedzać?

– Tak?

– Bez mapy i tak dalej?

– No chyba.

– I bez nikogo?

– Owszem.

   Akane i Jane spojrzały na siebie skrajnie przerażone.

– Mira....

– Tak?

– My jej już chyba nigdy więcej nie zobaczymy...

– Co?!

***

   Znacie to uczucie, gdy wiecie, gdzie macie wrócić, ale nie wiecie jak?

– Mówiłem byś skręciła w lewo, a ty poszłaś w prawo! – opieprzył mnie Fludim, gdy po raz piąty stanęliśmy przy tej samej fontannie.

– Dobra, nie denerwuj się tak. Zaraz kogoś spytam o drogę i będzie cacy. – powiedziałam, szukając potencjalnej ofiary.

– Mogłaś to zrobić godzinę temu!

– A ty mógłbyś się w końcu nauczyć otwierać portale. – mruknęłam i podbiegłam do dziewczyny mniej więcej w moim wieku. – Przepraszam, wiesz może jak dojść na główny plac?

– Jasne! Musisz iść prosto do końca uliczki, potem skręcić w lewo i przy takim granatowym wieżowcu skręcić i  wejść w park. Z parku wyjdziesz zachodnią bramą i będziesz na placu. – wytłumaczyła.

– Ok, dzięki. – Pomachałam jej i oddaliłam się.

– Nie ma za co, Jessica- san! – zawołała.

– Jesteś już wszędzie znana. – zauważył Fludim.

– W końcu byłam jedną z tych, którzy obalili Zenohelda. – Przystanęłam i spojrzałam na błękitne niebo i białe chmury. Delikatny wiatr rozwiał moje włosy. – Wreszcie zapanował spokój. – szepnęłam, patrząc na swój cień.

– Masz rację. Ale za jaką cenę. – Zerknął na mnie.

– Już nic mi nie jest. – Uśmiechnęłam się. – Mnie nie da się tak łatwo zniszczyć!

– Akurat to wiem. – rzekł i schował się do mojej kieszeni.

   Szłam według wskazówek dziewczyny i dotarłam pod osiedle wieżowców.

I tu zaczęły się schody.

– Który z nich to granatowy? – jęknęłam, co chwila przebiegając na drugą stronę ulicy, bo obydwa wieżowce był tego samego koloru. – Fludim, ratuj!

– Yyy, ale one są niebieskie. – odparł bakugan.

   Faceci i ich odróżnianie kolorów...

– Nie pomagasz! – Rozglądnęłam się za pomocą, ale jak na złość nikt nie szedł! – Dobra, wyliczanka!

   Padło na wieżowiec po prawej stronie, więc tam też poszłam.

– Teraz powinien być park. – mruknęłam, gdy wydostałam się z plątaniny uliczek, osiedli itp.

   Wiecie, gdzie trafiłam?

   Sama nie wiem....

   Przede mną rozpościerał się widok na stożkowate wieżowce, ułożone w dwa rzędy.

– Może to jest vestaliański park? – zasugerował Fludim.

– Oślepłeś?

– Mówiłem, byś z kimś poszła!

– Ale wszyscy byli zajęci!

– A Reiko?!
– Chciała koniecznie iść po sukienki i materiały na mundury, to ją puściłam! Rany, Fludim, zachowujesz się gorzej niż Gus tydzień temu!

– A co się stało tydzień temu?

– Zaplątałam mu grzebień we włosach i trzeba było ich trochę obciąć...

– Jessie... – Fludim się ostatecznie załamał. – Nie, stop! Dzwoń po Mirę, Ace’a czy tam Keitha by cię znaleźli i stąd wyciągnęli!

– Jest taki mały problem.

– Jaki?

– Zapomniałam komórki.

– Na wszystkich Starożytnych! Gdzie ty miałaś dziś łeb!?

– Ej, nie krzycz na mnie!

– A ty na mnie!

– Ty zacząłeś!

– Bo twoje zapominalstwo mnie dobija!

– To zdarzyło się tylko jeden raz! Fludim, dziwnie się zachowujesz.

– Bo... – zawahał się. – martwię się! Po tym wszystkim, co się wydarzyło.

– Nie mówmy o tym. – powiedziałam stanowczo.

– Dobrze.

   Szliśmy dalej w milczeniu. Z lekkim niepokojem zauważyłam, że praktycznie nie widzę żadnych mieszkańców. Gdzie ja trafiłam?

   Nagle dostrzegłam zielone korony drzew. Park! Wreszcie!

   Uradowana popędziłam w tamtą stronę. Kiedy weszłam do środka, poczułam niesamowitą ulgę. Tylko muszę wyjść zachodnią bramę i będę w domu!

   Niemal podskakując, wędrowałam przez alejki i podziwiałam starannie utrzymany trawnik i rabaty niezwykłych vestaliańskich kwiatów.

– Jesteś pewna, że to zachód? – spytała niepewnie Fludim.

– Na 100%! – Przeszłam przez bramę. – Widzisz? Teraz tylko dojść do końca tej ulicy i wyjdziemy na plan!

– Coś nie widzę głównej wieży i fontanny.

– Nie kracz.

   Kiedy wyszliśmy z alei, wylądowaliśmy w wielkim skupisku sklepów ze sprzętem elektronicznym. Zamkniętych...

– Wykrakałeś... – wymamrotałam i osunęłam się na kolana. – Poddaje się. Umrę tu na ławce, a ty masz napisać na moim nagrobku, że hasam sobie po zaświatach w tak młodym wieku, bo zapomniałam telefonu. – zażądałam, czując ogarniającą mnie depresję i ciemną otchłań rozpaczy.

– Twój zmysł orientacji jest beznadziejny jak zwykle. – mruknął bakugan. – Przepraszam, jak dojść do głównego placu?

   W odpowiedzi rozległ się przerażony krzyk i tupot butów. Zerknęłam za uciekającym mężczyzną.

– Toś mi pomógł. – zakpiłam.

– Nie rozumiem. Czemu oni się boją bakuganów?

– Może myślą, że chcecie wziąć odwet czy coś w ten deseń. – mruknęłam i poczułam coś mokrego na nosie. – He?

   No i wtedy mój pech osiągnął apogeum. Rozlało się na dobre.

– Zajebiście! – warknęłam. – Co za udany dzień! – Wstałam z chodnika i schowałam się pod dachem jednego ze sklepów. Potarłam ramiona. – Zimno się zrobiło. Apsik!

– Na zdrowie.

– Dzięki. – Odgarnęłam włosy z twarzy. – Keith, Jane?

– No hej, Jess. – Moja przyjaciółka rzuciła mi bluzę. – Nawet nie wiesz, jak długo cię szukaliśmy.

– Chodźmy już, zanim się przeziębisz. – powiedział spokojnie Keith, wyjmując kolejny parasol.

– Ja go wezmę! – powiedziała Jane i tak zrobiła. – Jess pójdzie z tobą, ok?

– Nie mam nic przeciwko. – Uniósł nieco parasol. – Chodźmy, Jessica.

– Już. – Zapięłam bluzę.

   W trakcie drogi do placu Jane obróciła się i puściła mi oczko.

– Jestem lepsza niż Akane, nie? – zaśmiała się.

– Może. – odparłam, kichając. – No nie! Będę chora!

– Keith się tobą zajmie.

– Jane!

   Dziewczyna wyszczerzyła się jeszcze bardziej i odbiegła kawałek.

– Nie wiem, jak takie przeciwności się łączą, ale miło patrzeć na waszą dwójkę! – zawołała przez ramię.

– Jesteś jeszcze gorsza od Akane! – krzyknęłam.

– Wiem! Kiedy ślub, Keith?!

   Ja ją kiedyś zamorduję...

Coś z cyklu: Gdy Angel nie idzie rozdział xD Tak trochę o mnie, bo ja jestem w stanie zgubić się wszędzie xD

Meh, sił na podsumowanie brak...

Paa ^^