Rozdział 45: Czy nie lepiej się poddać?

“Sometimes, I hate, the life I made

Everything's wrong every time

Pushing on I can't escape

Everything that comes my way

Is haunting me taking its sweet time

Holding on I'm lost in a haze

Fighting life to the end of my days

Holding on I'm lost in a haze

Fighting life to the end of my days*”

   Dlaczego ludzie wciąż walczą?

   Czemu bronią swoich ideałów, chociaż i tak są z góry skazani na porażką?

   Giną za nic, za puste słowa.

   To takie nielogiczne...

   Czy nie łatwiej jest się poddać i oszczędzić sobie cierpienia?

   Czyż nie lepiej zamilczeć?

– Nic się nie zmieniłaś. –  Reiko uniosła głowę i spojrzała w stronę, z której dobiegł głos. Ujrzała postać dziewczynki w podartej sukni patrzącą na nią z pogardą.

– Ja... – dalsze słowa uwięzły w jej gardle.

– Dlaczego ktoś taki doprowadził do mojej śmierci? – syknęła zirytowana dziewczynka, zaciskając pięści. – Dalej jesteś żałosna. Jak zwykły robak...Ne, kogo tym razem uśmiercisz, by łudzić się tym swoim – uśmiechnęła się szyderczo. – półżyciem?

– Nie...Nie chciałam nikogo...

– Tylko mi się tu nie rozrycz! – warknęła dziewczynka. – Zawsze będziesz takim śmieciem? Wiesz co? Powinnaś nigdy się nie narodzić!

   Reiko nawet nie drgnęła, tylko westchnęła.

– Wiem. Gdybym nie przyszła na świat...

– I jeszcze zgrywasz taką opiekuńczą strażniczkę. Wzruszające. – kpiła dalej. – Idiotyczna szopka. Zabiłaś wszystkich i nic tego nie zmieni, rozumiesz?!

   Kobieta skuliła się, ale dziewczynka nie ustępowała i krążyła nad nią, kpiąc i szydząc.

– Jesteś żałosna.

– Wiem...

– Potwór.

– Jednak...

– Nic dziwnego, że cię otruto. – nie dopuszczała jej do słowa, coraz bardziej niszcząc, i tak już osłabioną, psychikę Reiko.

– Przestań. – szepnęła kobieta, czując, jak jej ciało drży. Miała dość. Była tak bardzo zmęczona.

   Straciła wolę walki. Bo po co jej ona? I tak nie wygra.

   Przecież...

   Spojrzała na spinkę, którą trzymała w dłoniach i uśmiechnęła smutno. Ona za chwilę zniknie.

   I nikogo więcej nie skrzywdzi.

****

   Alice okazała się w pełni opanowaną osobą, które dodatkowo logicznie myśli, bo z mojej chaotycznej paplaniny połączonej z lataniem po domu i wyzywaniem Lynca od ameb, wywnioskowała, kim jestem i co się dzieje. Wraz z informacjami od Dana wiedziała już wszystko.

– Poczekaj, znajdę kluczę. – rzuciła, gdy zbiegłyśmy do piwnicy i trafiłyśmy na gigantyczne drzwi, które chyba przetrwałyby wybuch bomby.

   Skinęłam głową, niecierpliwie przebierając nogami. Co prawda proponowałam wybicie lub otwarcie okna, ale kiedy ujrzałyśmy zamieć, uznałyśmy, że lepiej wyjść od tyłu.

– Dziadek znów je gdzieś wrzucił. – powiedziała zmartwiona.

– Zamorduję tą piszczałkę. Niech mi nie próbuje ginąć! – warknęłam.

– Musimy przeczekać, Jessie. – szepnęła Alice, prowadząc mnie po schodach. – Poza tym – obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem. – musisz się przebrać i zjeść coś ciepłego. – oświadczyła stanowczo i nim mrugnęłam, zostałam sama w łazience z długimi czarnymi spodniami, fioletowym swetrem i kozakami ze skóry.

– To anioł a nie człowiek. – stwierdziłam, zrzucając zniszczoną i mokrą suknią. Wdziałam nowe ciuchy. – Jednak nie mogę czekać. Nie chcę żeby znów ktoś zginął. – Wbiłam paznokcie w wewnętrzną część dłoni.

– Jessie... – szepnął cicho Fludim.

   Wyszłam na korytarz i podeszłam do okna. Na zewnątrz szalała śnieżyca, ale nie mam wyjścia. Pociągnęłam za uchwyt, by otworzyć okno, gdy usłyszałam przeraźliwy pisk w uchu. W zawiei śnieżnej dostrzegłam czyjąś niewyraźną sylwetkę. Wytężyłam wzrok. Kto to?

– Siostrzyczko, pobawmy się na dworze! Proooszę! – usłyszałam dziecinny głosik dziewczynki i ujrzałam jej zarys na białych płatkach. – Wiesz co, siostrzyczko? Mama mi mówiła, że jutro będzie piękne nocne niebo. Pooglądamy to, prawda? – Zaśmiała się radośnie, a jej sylwetka zrobiła obrót, po czym schowała ręce za siebie i nachyliła się. – A teraz chodźmy!

   Zakręciło mi się w głowie. Zamknęła na chwilę oczy i oparłam się o ścianę. Kto to był?

Wtedy pojawił się inny obraz. Znów widziałam płomienie i wszechobecny dym. Wrzask i płacz mieszały się w jeden upiorny dźwięk. Nagle wybuchło oślepiające światło, po czym zapanowała cisza.

   Brzdęk!

   Spojrzałam w dół i ujrzałam pierścień. Ten sam, który mam cały czas przy sobie. Pomacałam kieszeń, upewniając się, że jest na swoim miejscu.

– Nienawidzę cię. – Rozległ się poważny i groźny głos, który odbijał się od ścian. – Przeklinam cię! Zostaniesz zniszczony przez swe własne dzieło!

   Nie chcę tu być. To miejsce, te słowa, napełniają mnie strachem.

   Cofnęłam się o krok i poczułam, że lecę w pustkę.

   Ból.

   Płomienie i dym znikły, a ja leżałam na dole schodów. Podniosłam się na łokciach i rozejrzałam zszokowana.

– Nic ci nie jest? – spytała Alice, nachylając się nade mną. – Niedobrze, wygląda na skręconą. – zatroskała się i popatrzyła na moją kostkę.

– Bez przesady. – mruknęłam i spróbowałam wstać. Tylko dzięki dziewczynie nie wróciłam na dywan.

– Muszę cię opatrzyć. – powiedziała stanowczo.

– Dziękuję.

   Uśmiechnęła się ciepło.

– Nie ma za co.

– Gdyby kózka nie skakała, to by nóżki nie złamała. – powiedział rozbawiony Fludim, gdy dokuśtykałam do kuchni i opadłam na krzesło.

– A siedź cicho. – warknęłam, mordując go wzrokiem. – To jest Fludim, mój bakugan i przyjaciel. Ma dwie domeny. – wyjaśniłam, widząc minę Alice.

– Miło poznać. – przywitała się moja maruda.

– Mi również. – odparła dziewczyna i wyjęła bandaże. Zmniejszyła ogień pod garnkiem z zupą i rozwinęła białe zwoje.

– Jesteś naprawdę miła. – wyrwało mi się, gdy moja kostka była już zabandażowana.

   Zarumieniła się lekko i uśmiechnęła.

– Dziękuje. – wydukała.

   Taaa, trochę niezręcznie się poczułam, więc zaczęłam rozważać moją sytuację, która za wesoła nie była. W tym stanie to raczej Lynca nie uratuję! Dzięki pechu!

– Śnieżyca ustała! – zerwałam się z krzesła i złapałam półki, by nie upaść. – Lync! – Zaczęłam skakać na jednej nodze, ignorując nawoływania Alice, bym przestała.

   Wypadłam na dwór, zaliczając przy okazji glebę. Nikogo nie zobaczyłam. Żadnych śladów po jakiś atakach. Jakby nigdy nic się nie stało. Może śnieg przykrył?

   Ruda podniosła mnie z ziemi i sama rozejrzała się uważnie.

– Gdzie jest Lync? – spytała, zaciskając dłoń na swetrze.

– Też się zastanawiam. – odparłam. – Piszczałko, wracaj tu, bo nie ręczę za siebie! – ryknęłam ile sił w płucach.

   Odpowiedziała mi cisza. Pokuśtykałam do przodu i zobaczyłam coś, przez co miałam uczucie, jakby ktoś mnie zdzielił w głowę.

   Na śniegu leżała czarna rękawiczka.

   Osunęłam się na ziemię i wzięłam ją do ręki. Wypadł z niej nośnik danych. Poczułam, jak w gardle rośnie mi gula, a w sercu płonie wściekłość. Zacisnęłam pięść, czując ogarniającą mnie rozpacz. Znowu!

– Jessie, coś się stało? – podbiegła do mnie Alice.

   Otworzyłam dłoń i podsunęłam w jej stronę. Usłyszałam, jak zachłysta się powietrzem.

– Lync... – szepnęła.

   Podniosłam wzrok na padający śnieg. Kilka płatków spadło mi na czoło.

   Dlaczego?!

   Zakręciłam się w miejscu, czując, jak moje ciało wypełnia gorąco.

– Jessie! – krzyknęła Alice.

– Przepraszam. – wymamrotałam, zanim śnieg, przerażona twarz Rosjanki oraz niebo zmieszały się w jedno i znikły.

****

– Widzisz? Mimo że nie żyjesz, to pochłaniasz kolejne życia! – kolejny okrzyk rozniósł się po przestrzeni wypełnionej gwiazdami.

   Reiko patrzyła niewidzącym wzrokiem przed siebie.  Jej prawa ręka, która była lekko wysunięta do przodu, obracała w palcach złoty pierścień.

– Odwaga pozwala kroczyć przez życia z uniesioną głową. – przeczytała. – I wtedy najczęściej tą głowę tracisz. – stwierdziła.

   Kolejny przegrał i został wepchnięty w mrok. Czemu się wychylał? Przecież mógł przeżyć. Więc dlaczego?!

– Ludzie pragną wolności. Dlatego, gdy ją im odbierzesz, to skażesz się na porażkę. – powiedziała, po czym westchnęła i przewróciła się na plecy.

   Nie rozumiała ludzi. Nie rozumiała ich uczuć i emocji. Przecież one krzywdzą najbardziej. Przez nie dochodzi do największych tragedii.

   Zamknęła oczy i schowała twarz w dłoniach. Pragnęła zasnąć i już nigdy się nie obudzić. Uwolnić się od łańcuchów, które ją krępowały. Lecz nie może. Musi wypełnić swą ostatnią obietnicę.

   Przepowiednia nie może się spełnić...

****

– Jess jest u ciebie?! – wykrzyknął uradowany i zaskoczony Dan, wytrzeszczając oczy na ekran, gdzie rozmawiał przez chat z Rosjanką.

   Alice przyłożyła palec do ust.

– Ciszej. Ma wysoką gorączkę oraz osłabiony organizm i teraz śpi, więc potrzebuje spokoju.

– Sorki. – szepnął chłopak. – Rany, ale się cieszę!

   Dziewczyna uśmiechnęła się, widząc radość przyjaciela, lecz szybko spoważniała.

– Dan, powinniście po nią jak najszybciej przyjechać. Może się z tego rozwinąć jakaś choroba, a ja nie jestem wybitną lekarką. A i Jessie ma skręconą kostkę, bo spadła ze schodów.

– Jasne! Za niedługo będziemy! – Kuso już podniósł się z kanapy, gdy Alice dodała ściszonym głosem.

– Mógłbyś poprosić tu resztę? Mam wam coś do powiedzenia.

– Co się stało, Alice? – Dan zaniepokoił się zmartwioną miną przyjaciółki.

   Dziewczyna spuściła głowę i zacisnęła palce na rękawiczce. Przed oczami ujrzała twarz Lynca. Łzy zakręciły się w kącikach powiek.

– Muszę wam coś powiedzieć. – wydusiła. – Stało się coś strasznego.

   Jedna kropla spadła na klawiaturę i spłynęła na podłogę.

* Narcissistic Cannibal - Korn (ja akurat słuchałam coveru EarlyRise, bo mi pod post pasował ^^)

Rozdział 45 z cyklu tych bardziej smutnych...No i Jess się pochorowała xD

Jessie: Cholerna ruska śnieżyca -.-

Ja: A ja mam już po dziurki szkoły. Dosłownie. Bokiem mi wychodzi nauka, sprawdziany i kartkówki. Listopad i grudzień to najgorsze miesiące >.>

Dan: Patrz jak optymista. Za niedługo święta

Shadow: Chcę śnieg

Ja: Chcieć to ty sobie możesz .

Jessie: Ale ja też.

Akane: Ty to leż pod tymi kocami!

Jessie: Aye, aye

Akane: Co ja ci kupię na święta... *lisi uśmiech i wzrok na Dana*

Dan: *ten sam uśmiech*

Jessie: *smarka* żyję wśród debili...

Akane: I patrz o ile ci łatwiej z Vexosami. Chociaż taki Keith to kompletnie nowy wymiar kretynizmu i chamstwa *ignoruje spojrzenie chłopaka, które może wręcz zamrażać*

Ja: Tak teraz widzę, że mam rozdział 46 napisany ^^ Ale trzeba go trochę zmienić, więc może go wrzucę we...*zerka na kalendarz* poniedziałek! (może xD)

Odmeldowuje się! ^^