Rozdział 50: Głęboka nienawiść

   Ośmioletnia dziewczynka siedziała na ławce w wiosenne popołudnie. Majtała radośnie nogami, patrząc na błękitne niebo upstrzone białymi kłębiastymi chmurami przypominającym baranki na łące. Miała na sobie biały sweterek oraz zieloną sukienkę ze złotą broszką. Jej brązowe włosy falowały lekko pod wpływem wiatru.

– Ake się spóźnia. – stwierdziła, wzdychając.

– Ej, Jessica! – Jej spokój został rozbity przez krzyk, który wydobył ust pewnego chłopaka.

W jej stronę zmierzało trzech wyrostków, chodzących z nią do jednej klasy.  Spojrzała na nich spod zmarszczonych brwi. Czego oni znów chcą?

– Dalej nie umiesz płakać, dziwaku? – spytał jeden z nich - Bill, który zawsze chodził w dżinsowej kurtce i żuł gumę.

– Tak samo jak wasza trójka dalej nie umie myśleć. – odparła lekko znudzonym tonem, co nie spodobało się chłopakom.

– Dalej się tak mądrzysz? – fuknął Jack.

   Nie odpowiedziała, patrząc na nich ze spokojem, chociaż zaciskała zęby.

– Myślisz, że jak twój tatulek jest kimś ważnym, to możesz z nas kpić?! – krzyknął Joy.

   Milczała.

 – Kiedy wreszcie cię zabiorą do wariatkowa, co? – szydzili dalej. – Czy może wreszcie umiesz płakać?

   Cisza. Tata mówił, by nie dała się prowokować głupków, więc to robiła, chociaż szczęki już ją bolały od zaciskania.

   Nagle Bill złapał ją za włosy i mocno pociągnął. Spojrzała na niego spode łba, przygryzając wargę, by nie pisnąć, chociaż bolało ją to.

   Nienawidzę was.

– Mówić też już nie umiesz? – warknął, szarpiąc mocniej.

   Tym razem dziewczynka nie wytrzymała i cicho pisnęła, co spotkało z uśmiechami wyrostków.

   Tak bardzo was nienawidzę...

   Szarpnęła głową do tyłu, czując ostry ból. W zaciśniętej dłoni Bill'ego pozostał pęk brązowych włosów. Zaśmiała się triumfalnie na widok ich ogłupiałych min, chociaż wcale  nie było jej do śmiechu.

– Ty mała... – zaczął Jack, gdy gałąź nad nimi spadła z hukiem tuż przed jego nogi. Popatrzył ze strachem na dziewczynkę. – Ty to zrobiłaś?

– Może. – odparła, uśmiechając się pod nosem.

   Idioci.

– Ej, co wy robicie mojej siostrze!? – Na końcu alejki pojawił się zdyszany Mick wraz z Jordanem Wilsonem.

   Trójka wyrostków natychmiast rzuciła się do ucieczki. Nie dość, że brat Jessici i jego kumpel byli starsi to jeszcze wysocy i dobrze zbudowani (jak na 10-latków). Nie chcieli z nimi zadzierać.

– Nic ci nie jest? – spytał Mick, przykucając przy siostrze.

– Nic. – odparła, biorąc głęboki wdech. – Lepiej ich ścigajcie, bo wam zwieją.

– Zemścimy się za ciebie, Jess. – przyrzekł Jordan.

   Uśmiechnęła się lekko.

– Dzięki.

   Po chwili  patrzyła, jak Mick i kolega biegną za trójką głupków z jej klasy. Przed twarzą przeleciał jej własny, wyrwany włos. Złapała go w palce, patrząc na niego bezmyślnie.

– W-wybacz za spóźnienie! – Dziewczynka z fioletowymi włosami związanymi w kucyk przytuliła ją mocno, tym samym wyrywając z zamyślenia.

– Coś ci długo zeszło. – stwierdziła Jessie, zeskakując z ławki.

– Oj nie moja wina, że musiałam zmienić spodenki, a mama znów mi je gdzieś indziej włożyła w szafie! – powiedziała Akane. – Ne, co ci się stało? – Dostrzegła zaczerwienione miejsce po wyrwanych włosach.

– Głupia trójka. – wyjaśniła jej. – Bardzo widać?

– Nie. – Japonka pokręciła głową. – Po prostu jest czerwone. Gdyby przyszła wcześniej, tak bym im nakopała za to, że cię dręczą... – wycedziła.

– Zostaw ich. Tata twierdzi, że takim jak oni już nic nie pomoże.

– Nie mają mózgu, więc to chyba wiadome. – burknęła Akane.

   Obydwie wybuchły śmiechem. Jessie schyliła się po swoją broszkę, która upadła jej na ziemię podczas ataku trzech idiotów, gdy dostrzegła, że przed nią ktoś stoi. Uniosła nieco głową i ujrzała niewyraźną sylwetkę kobiety w sukni.

– Jessie? – mruknęła Akane.

– Widzisz ją? – spytała dziewczynka, pokazując palcem przed siebie.

   Japonka skierowała tam wzrok, ale dostrzegła tylko alejkę.

– Kogo? – Zmarszczyła brwi.

   Jessica podniosła się, a kobieta zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Przywidziało jej się?

– No to idzie... – urwała gwałtownie, otwierając szeroko oczy.

– Jess? – Akane zamachała jej ręką przed oczami.

– Masz ładne oczy. Niemal jak niebo. – wymamrotała dziewczynka, po czym zamknęła oczy i padła na alejkę.

– JESS!

   Zamrugałam kilka razy, widząc przed sobą rozmazany obraz centrum sterującego Bakuprzestrzenią.

– Dobrze się czujesz? – spytał Dan.

– Taaa. – Przetarłam oczy. – Jakoś tak odpłynęłam. – Podrapałam się po głowie.

   Kiedy Kuso odwrócił głowę, zasępiłam się. Czemu akurat teraz przypomniałam sobie to wydarzenie z parku? I jeszcze ta banda debili tam była...

   Dobra, Jessie, skup się! To nie czas na odpływanie! Mira i Keith walczą z Vexosami, a ja sobie wspominam mojej jakże urocze chwile dzieciństwa.

   Uderzyłam się lekko dłońmi w policzki i spojrzałam na monitor, który akurat wyświetlał, jak Helios niszczy MAC Spidera niczym jakąś porcelanową lalkę.

   Mam teraz ważniejsze rzeczy na głowie.

****

   Przeraźliwa pustka była wypełniona tylko jeszcze gorszą ciszą.

   Co się dzieje?

   Gus poruszył się niespokojnie, dzięki czemu zaskrzypiała metalowa prycz. Dźwięk, choć nieprzyjemny, przyniósł mu pewne ukojenie. Taki przerażający spokój nie pasował do pałacu Vexosów.

   Gdzie wiecznie śmiejący się Shadow?

   Gdzie Mylene z jej chłodnym wyrazem twarzy i krótkimi, celnymi docinkami?

   Co się dzieje?!

   Zeskoczył z pryczy, zrzucając przy okazji miskę i łyżkę. Tępy huk rozniósł się po lochu.

– Co jest, szefie? – spytał Vulcan, wyrwany z drzemki.

– Słyszysz to?

– Ale co?

– No właśnie. – westchnął Gus. – Jest za cicho. Nie podoba mi się to.

– Może po prostu polecieli na jakąś misję? – zasugerował bakugan.

– Ale gdzie Zenoheld mógł ich wysłać? – zastanawiał się na głos chłopak. Po chwili przyszła odpowiedź. Wojownicy albo jego mistrz...

   Uderzył pięścią w metalową część krat. Cholera! Nie wątpił, że jego mistrz jest potężny, ale jeśli zaatakują go we dwójkę albo, o zgrozo, w trójkę z Hydronem, to może się nie najlepiej skończyć.

   Nagle roześmiał się cicho. Jak on może tak wątpić w mistrza? Czy on nie był tym, który wzniósł go na sam szczyt i pokazał nieraz, że kpi sobie z potęgi innych? Tak, z nim wszystko będzie w porządku.

   Co nie zmienia faktu, że musi się stąd wydostać. Jak najszybciej.

****

   Zacisnęła zęby, gdy bakugan tego pajaca, Shadowa, został zniszczony, jakby był jakąś muchą.

– Brawo, kretynie. – warknęła, ładując kolejną supermoc. – Tarcza płaszczki!

   Czemu walka z tą gówniarą zajmuje jej tak dużo czasu? Powinna ją pokonać w kilka sekund, po czym iść do Spectry i wreszcie zniszczyć go!

   Jeszcze oni chcą, żeby połączyła siły z Wojownikami. Oni są naprawdę tak głupi czy tylko się z nią drażnią? Ona pracuje sama! Zawsze tak było i będzie!

   Po raz kolejny mała Fermin zablokowała jej atak, ale wyraźnie słabła. Mylene uśmiechnęła się z triumfem, czując, jak w jej kieszeni kołysze się mała kula – pułapka. Tak bardzo chciała jej teraz użyć i patrzeć, jak Spectra przerażony próbuje uchwycić siostrę, którą wciąga portal, aż sam do niego wpada. Och, byłby to piękny widok.

– Sanfen! – krzyknęła.

   Niebieska wiązka energii poleciała prosto w Mirę. Była niemal centymetr od niej, gdy została zablokowana przez strzał Spectry.

– Nie wtrącajcie się! – warknęła zirytowana Mylene. Było tak blisko!

****

Is anybody there,

Does anybody care

What I'm feeling?

I wanna disappear so nobody can hear me when I'm screamin!

   Nie, przestań. Nie mogę teraz tego słuchać… Mira i Keith mają kłopoty przez tą wiedźmę. Skup się.

   Słowa piosenki powoli odpływały w ciemność, a ja mogłam zrozumieć, co się wkoło dzieje. Reszta Wojowników wykrzykiwała bojowe hasła lub zachęcała Mirę do dalszej bitwy.

– Dowal jej, Mira! – krzyknął Dan, gdy Maccubas oberwał jednym z ataków Wildy.

   Obraz przed oczami znów zaczął mi się zamydlać, a głosy przyjaciół odpływać w dal.

They say pain is an illusion

This is just a bruise and

You are just confused but

I am only human

I could use a hand sometimes

   Zacisnęłam powieki, próbując pozbyć się piosenki z głowy, ale to nie pomogło. Wręcz przeciwnie. Tekst rozbrzmiewał trzy razy głośniej.

The weight of the world is pullin' me down

(Where are you now? Where are you now?)

Every breathe feels like I'm gonna drown

(Where are you now? Where are you now?)

I'm the only one left to hold on oh

Singin' this song but can't find the words!

   Ta piosenka przywołuje tyle wspomnień…

****

   Przegrała. ZNÓW PRZEGRAŁA. Zacisnęła pięść. Jak to możliwe?! Przecież to tylko słaba dziewucha!

   Jednak ma przecież coś jeszcze.

– I co teraz zrobisz, Mylene? – spytał Spectra, powoli do niej podchodząc.

   Prychnęła, obserwując, jak zdejmuje maskę, ujawniając swoją prawdziwą twarz. Nieważne czy ją zakrywał, czy nie, nienawidziła w końcu tą samą osobą.

   Powoli zsunęła dłoń w kierunku kuli – pułapki.

– Przegrałeś, Spectra. – oznajmiła, wyjmując ją.

   Spectra cofnął się o krok. Wykrzywiła kąciki ust. Nareszcie! W końcu mogła zauważyć ten cień strachu na tej jego przeklętej twarzy!

– Żegnaj, Spectra. – wycedziła i już miała uruchomić kulę, gdy poczuła dłoń o długich szponach na swojej. Shadow. – Nie przeszkadzaj mi. – syknęła.

   Prove wystawił swój jęzor i zaśmiał się.

– Oj nie bądź taka, Mylene. Musimy się w końcu trzymać razem.

   Przewróciła oczami. Nie mogła się doczekać, aż pozbędzie się tego kretyna, ale teraz czas na zemstę. Wspólnie nacisnęli guzik uruchamiający urządzenie i rzucili kulkę. Jednak ona zamiast wytworzyć pod nogami Spectry portal, poleciała do góry i zaczęła wciągać arenę.

Osłupiała Vexoska, patrzyła na to, póki kawałek trybun nie przeleciał koło jej głowy. Wtedy poczuła, jak coś w niej pęka i wrzeszczy.

   Z gantelta wyłonił wyłonił się błękitny miecz.

– SPECTRA! – ryknęła, pędząc w jego stronę z dzikim szaleństwem w oczach.

   Starły się dwa miecze, aż iskry poleciały w boki.

   Dyszała ciężko. Nie obchodziło ją, czy zginie, czy Zenoheld stworzy tą swoją broń. Miała wszystko gdzieś.

   Ona musi go zabić. Teraz! Już! Natychmiast!

Musiałam edytować wszystko, bo czcionka była zrąbana, a blogger chyba nie łapie polecenia "normalny rozmiar". No mniejsza. Rozdział, który pisałam był zbyt długi, to go podzieliłam na dwie części xD  Ten mi się tak sobie podoba, ale zostawiam to waszej ocenie. Mylene robi się psycho, a Jess ma wspominki
Jessie: Ta xD *tuli pluszaka* Dzięki bro ^^

Dan: Prosz ^^

Czas na ruskie arty!

Jessie: Mówiłam, żeby mu taką maskotkę zrobić na święta!
Spectra:....

Jessie: Wszyscy starsi bracia tak mają? 
Dan: Najwyraźniej xD

Jessie: Pierwsze słowa, jakie mi przyszły na myśl: "Idę ci wpieprzyć!" xD
Lync: To jest chyba z odcinka ze Spectrą.
Jessie: To tym bardziej

Jessie: Akane, Keith ci prezent przyniósł xD

Akane: Ale zawiązany...Btw: Kudłaty lakier ci puścił

Jessie: xD

Jessie: Jeszcze bardziej krzywa niż normalnie O.o A to niemałe osiągnięcie xD
Mylene: *zimna furia* Ciebie też powinnam zabić
Jessie: Powodzenia xD

Jessie: Piesek ze snapa mi się przypomniał xD
Ja: Akane czuję, że to ty
Akane: *z talerzem pierogów* Nope, tym razem nie ja

Ja: Zgadnijcie czego teraz będę poszukiwała..

Jessie: Kolejny?

Ja: Oczywiście xD

Jessie: Przypomniało mi się, jak mnie porwaliście i z nim gadałam xD
Dan: Będzie co dzieciom opowiadać.
Lync: "Wtedy wasz ojciec zaczął mi założył mi metalową obręcz na szyję, bym nie mogła uciec."
Jessie: Nie każdy może się czymś takim pochwalić
Ace: Patologia
Akane: Z ciebie jest.
Ja: To jest jego mina z cyklu "Gadaj, co chcesz i tak cię nie słucham" xD
Jessie: Czyli taką ma, jak z tobą gada
Ja: -.-

Dan: Znów na odwrót....
Baron: #typowe
Jessie: Kto go uczy hasztagowania?
Haruka: Ja! xD

Ja: To siostra Gusa? O.o
Jessie: To Gus xD
Ja: To jest chore xD
Dan: To w związku Akane i Gusa nie będzie wiadomo, kto jest mężczyną a kto kobietą O.O
Jessie&Ja: *wybuchają śmiechem*

Ja: Sweet *.*
Jessie: ^^
Keith: *uśmiech się lekko*
Ja: Wybaczam ci ;-; A ty profesorku...*warga jej drży* A zresztą idźcie w cholerę!
Jessie: 2 raz sie wzruszyła O.o Matko, ale nie rycz! xD *leci za Autorką*

Tym razem kończymy tak miło xD *ociera łezkę*
Jessie: *wywraca oczami*
Ja: No nie mów, że cię to nie wzruszyło
Jessie: Podobno obydwie mamy kamień, a nie serce, ale mniejsza.

Enjoy!
Ps. Jak się czuję po Wigilii i będę czuła za 2 godziny, bo rodzina wbija na obiad:

 xD

Oby żarcie poszło w biust, a facetom w bicki ;D