Rozdział 51: Myślisz, że mnie znasz?

   Masz ładne oczy. Niemal jak niebo!
   O kim ty mówisz?

   Nie masz dokąd uciec.
   Nie...

   Jesteś tylko bronią.
   Nieprawda!

   Dziwak!
   Zamknij się!

Jak to jest być pustym w środku?
  Zamilcz!

   Czułam, jak całe moje ciało dygocze, a oddech więźnie w gardle. Czemu nagle zaczęłam sobie przypominać to wszystko? Przez jedną głupią piosenkę?! Warknęłam z irytacją i otworzyłam oczy. Jednak nie stałam już w centrum dowodzenia Bakuprzestrzenią. Byłam w moim domu.

   Trzasnęły drzwi. Obróciłam głowę i ujrzałam 8 – letnią mnie oraz Mick'a.

   Mózg ma fazę na wspominanie?

– Dziecko, co się stało? – Moja mama przebiegła przez mnie jak przez powietrze i przyklęknęła przy młodszej mnie. Wtedy dostrzegłam, że z jej wargi lała się krew.

– Nic. – odparła dziewczynka, ścierając szkarłatne krople.

– Na pewno! – prychnęła mama, łapiąc za apteczkę.

– Pobiła się z Bill'im. – wypalił mały Mick, nim młodsza ja sprzedała mu kuksańca.

– Słucham? – Mama zaczęła dezynfekować zadrapania. – Czemu to zrobiłaś?

– Bo znów się ze mnie nabijał. – burknęła dziewczynka. – Idiota!

– Ale porządnie go sprałaś. – zaśmiał się Mick, po czym umilkł, gdy nasza rodzicielka spiorunowała go wzrokiem.

– Nie powinnaś tego robić, skarbie. – powiedziała łagodnie mama, głaszcząc mini mnie po włosach. – Przemoc nie jest rozwiązaniem.

– No jasne! – wybuchnęła dziewczynka. – Najlepiej by było, gdybym siedziała cicho i tylko dawała się ze mnie nabijać, tak?! – Mama otworzyła usta, ale córka nie dała jej dojść do słowa. – Mam gdzieś, czy przemoc jest rozwiązaniem, czy nie! – Po tych słowach wyrwała się matce i wbiegła po schodach. Po chwili rozległ się trzask drzwi.

   Zniszcz mnie, proszę.

   Cała sceneria pękła na pół i zaczęła się pomniejszać, aż zamieniła się w płatki śniegu.

Nie...Pokręciłam głowę. Wiem, co zaraz zobaczę.

   Chłopak o czarnych rozczochranych włosach z nosem w telefonie wszedł na przejście dla pieszych.

   Ślizg opon po mokrej nawierzchni. Błysk przednich świateł.

   Głuchy trzask.

   Telefon wzlatuje do góry, a jego właściciel uderza w maskę samochodu.

– JORDAN! – równocześnie rozbrzmiewają trzy wrzaski. Jeden Jane, drugi 15 - letniej mnie, a ostatni wydobywa się z moich własnych ust.

   Tupnęłam nogą, pragnąc zniszczyć to wspomnienie, przestać słyszeć te krzyki, przestać cokolwiek czuć.

– Masz ładny uśmiech, Jessie.

   Zamknij się!

   Zielona wstęga energii zaczęła tańczyć wokół mnie. Powoli wszystko zaczęło się oddalać, cichnąć.

   Odetchnęłam z ulgą i zrelaksowałam się. Z dala od tego wszystkiego, mogłam zacząć trzeźwo myśleć. To już przeszłość. Nie zmienię jej.

   Otworzyłam oczy, tym razem stojąc tam, gdzie powinnam, czyli z moimi przyjaciółmi.

– Chodź! – Akane pociągnęła mnie za rękę. Chyba nikt nie zauważył, że odpłynęłam na dłuższy czas.

  Wbiegliśmy do pomieszczenia, gdzie teleportowali się Keith i Mira. Bez Shadowa i Mylene. Co się z nimi stało?

   Spojrzałam na ekran i zrozumiałam. Portal pochłaniał resztki trybun i areny. Czyli wciągnął też dwójkę Vexosów. Mylene została pokonana przez własną broń, której użyła z taką pewnością, że pozbędzie się Spectry. Nagle monitor zaczął śnieżyć, po czym obraz zupełnie zanikł, oznajmiając, że kula – pułapka pochłonęła wszystko. Nawet swoich właścicieli.
   Obróciłam się na pięcie i wyszłam na korytarz. Mylene została pokona przez samą siebie. Parsknęłam czymś na kształt chichotu. To się nazywa odejście z klasą.

****

   Akane wyleciała za przyjaciółką na korytarz. Nie podobało jej się dzisiejsze zachowanie Jessie. Najpierw traciła kontakt ze światem, po czym nagle wracała, a teraz wyszła bez słowa wyjaśnienia.

   Najbardziej niepokoiło ją jednak, jak zamarła po raz drugi.

– Leaus, czy ona powiedziała Jordan? – spytała bakugana.

– Wydaje mi się, że tak. – odparł.

   Zaklęła głośno. Miała nadzieję, że do tego nie dojdzie. Przyśpieszyła kroku.

– Jess, gdzieś ty polazła?

   Nagle na korytarzu rozległ się śmiech. Pusty chichot odbijający się ponuro od ścian. Gwałtownie się urwał i było słychać miarowe stukanie kul o posadzkę korytarza.

– Ne, Akane – Jessie pojawiła się na drugim końcu korytarza. – pomóż mi.

–  Co jest? – spytała dziewczyna, oddychając z ulgą, widząc, że jej przyjaciółka wygląda normalnie.

– Muszę zdobyć ten eliksir na kostkę i to jak najszybciej.

– Nie wystarczy poprosić Reiko?

   Jessie pokręciła głową.

– Nikt nie może wiedzieć, że go wzięłam.

– Czemu?

– Muszę odnaleźć ostatni fragment układanki. – powiedziała poważnie Jessica.

– A gdzie on jest? – Uśmiechnęła się Akane, strzykając palcami.

– W pałacu Vexosów.

****

   Reiko westchnęła głośno. Stała sama w sali ze sprzętem sterującym Bakuprzestrzenią. Wszyscy Wojownicy zajęli się roztrzęsioną Mirą, a Spectra wybył gdzieś. Ciekawe dokąd się udał?

   Woda, Światło, Ciemność, Wiatr. Zenoheld pozbywał się wszystkich filarów, które podtrzymywały jego władzę jak uschniętych gałązek. Idiotyzm. Nie zdaje sobie sprawy, że za chwilę pogrąży w swym własnym szaleństwie, a wtedy już nikt go nie uratuje.

Chociaż może to i lepiej? Łatwiej będzie się go pozbyć...

   Poczuła, jak ostry kolec kuje ją w skroń. Jessica chce znów coś zrobić sama. Westchnęła i włożyła z powrotem do specjalnej wnęki w sukni przedmiot, którym bawiła się przez cały czas.

   Ostry sztylet wylądował między niebieskimi fałdami materiału.

****

   Akane zerknęła nieufnie na srebrny wywar bulgoczący w kotle.

– Nie wiem, czy to bezpieczne. – stwierdziła.

   Uniosłam brwi i uśmiechnęłam się.
– My kiedykolwiek zrobiłyśmy coś bezpiecznego?

– Nie. – Wyszczerzyła zęby i sięgnęła po bandaże.

– Musimy je namoczyć w tym eliksirze i owinąć wokół mojej kostki. – powiedziałam. – Tylko ile muszę to trzymać?

– Może aż poczujesz, że ci się kość zrosła?

– Ale kostka jest skręcona.

– To nie wiem.

   Zasępiłyśmy się, odczuwając solidne braki wiedzy medycznej. Jak na złość ja do teraz niczego nie skręciłam lub złamałam, a Akane była jakimś dzieckiem farta i tylko miała bliznę na łopatce (przygoda z żelazkiem i szpadą, nie pytajcie)

– Coś tak myślałam, że to zrobisz, Jessie. – Poderwałyśmy głowy i ujrzałyśmy Reiko, przyglądającą nam się wzrokiem matki, która przyłapała dziecko na brzydkim uczynku.

– Co ci do tego? – warknęłam.

   Pokręciła głową i splotła ręce, przybierając poważną minę.

– Jestem za ciebie odpowiedzialna – zaczęła. – i muszę o ciebie dbać. Tymczasem ty chcesz zrobić szalenie niebezpieczną rzecz, nie mówiąc o tym nikomu.

– Dalej będziesz odstawiała tą szopkę z kochającą opiekunką? – spytałam znudzona i skupiłam moc. Powstała bariera, która odepchnęła Reiko. Uśmiechnęłam się złośliwie.

– Przykro mi, Jessie, ale jesteś ode mnie o wiele słabsza. – powiedziała, po czym wiązką niebieskiej energii rozbiła osłonę w drobny mak.

   Zakręciło mi się w głowie, ale ustałam w miejscu. Nie dam się pokonać jakiemuś duchowi! Najwyżej wciągnę ją odkurzaczem!

   Wtedy rozległy się kroki na korytarzu. Reiko zatrzymała się wpół kroku, a ja znieruchomiałam.

– Spectra. – szepnęłyśmy równocześnie.

   Akane rzuciła mi porozumiewawcze spojrzenie i wypadła z pomieszczenia.

– Cóż, Reiko – Złapałam za bandaż i zmrużyłam oczy – nie będziesz w stanie mnie zatrzymać.

– Wywar nie jest gotowy. – powiedziała spokojnie, zbliżając się do mnie.

– Czemu mam ci wierzyć?

– Bo to jedyne co ci pozostało.

   Prychnęłam i rzuciłam się do przodu.

****

   Spectra spojrzał chłodno na Japonkę, która rozłożyła ręce w obronnym geście i nie miała zamiaru go dalej przepuścić.

– Co ty wyrabiasz? – spytał w miarę spokojnym tonem, chociaż najchętniej zmiótłby dziewczynę z drogi.

– Idź innym korytarzem, skręć albo fruwaj, ale nie wolno ci tędy przejść!

– Dlaczego? – Splótł ręce na torsie i spojrzał na nią badawczo.

   Wzięła głęboki wdech i opuściła ręce.

– Bo nie możesz i tyle.

– A dokładniej?

– Po prostu nie możesz! – warknęła. – Spadaj stąd!

   Postąpił krok do przodu, ale ku jego rozczarowaniu Akane się nie cofnęła, tylko wymamrotała kilka słów w nieznanym mu języku.

– Czy to za związek z Jessie? – strzelił, jak się okazało, celnie.

– Nie twój interes, Phantom.

– Wydaję mi się, że jednak mój.

-– Pieprzę, jesteś cholernie wścibki. – westchnęła. – Ej! – Złapała go za ramię, kiedy koło niej  przeszedł i szarpnęła do tyłu.

   Wystarczył jeden, wypracowany ruch i zamiast niego w tył poleciała Akane. Wylądowała na ugiętych kolanach.

– Nieźle. – Wyszczerzyła się, po czym wyjęła gantlet. – Walcz ze mną.

– A co będę z tego miał?

   Wywróciła oczami i stanęła prosto.

– Jeśli wygrasz, przepuszczę cię, a jak przegrasz, to łaskawie zabierzesz stąd siebie i swoje ego.

   Spojrzał na nią przeciągle.

– Dobra, powiem ci też, czemu nie chciałam cię przepuścić. – wymamrotała, mordując go wzrokiem.

   Uśmiechnął się przebiegle.

– Zgadzam się.

   Wystukał współrzędne w gantlecie i przeniósł ich do Bakuprzestrzeni.

   Akane wyciągnęła kartę otwarcia.

   Głupia, nawet nie wie, co ją czeka.

****

   Mimo że miała zamknięte oczy, czuła, że ktoś ją trzyma za rękę. Pod jej powiekami przemykały jasne snopy światła.

   Otworzyć oczy czy nie?

   Nie, lepiej jeszcze chwilę odpocząć...Od dawna nie miała na to czasu. Poczuła miłe ciepło rozlewające się po jej ciele.
   Zaraz, co się stało?

   Pamiętała, że rzuciła kulę – pułapkę, że walczyła z Phantomem oraz jak Spectra złapał ją, gdy miała wlecieć do portalu. To wspomnienie napełniło ją burzą różnych uczuć. Od zdumienia poprzez wściekłość do nienawiści. Czemu on chciał ją uratować? Co chciał udowodnić? Że się zmienił? Potwór zawsze pozostanie potworem, nieważne jaką maskę przybierze!

   Przecież ona chciała go zabić. To nie ma sensu.

   Uścisk na ręce wzmocnił się. Uchyliła powieki.

– Shadow? – wymamrotała skołowana, patrząc na Vexosa, który wyjątkowo nie śmiał się wariacko.

   Kolejna rzecz bez sensu. Po co on ją ratował?  Czemu?!

   Wszystkie wspomnienia zlały się w jedną plamę. Zabawne, niemal we wszystkich towarzyszył jej ten wariat...
– To chyba twój najidiotyczniejszy wyczyn w dziejach, Shadow. – powiedziała, kręcąc głową.

   Chłopak wybuchł śmiechem.

– Razem będzie nam raźniej, nie?

   Już otworzyła usta, by zwyzywać go od ameb umysłowych, baranów i kretynów, gdy uświadomiła sobie, że mówił prawdę. Więc uśmiechnęła się tylko lekko i pozwoliła, by pochłonęło ich światło.

– Dziękuje. – jej cichy szept rozniósł się w dal.

****

   Kiedy po raz kolejny musiałam uniknąć niebieskiej kuli energii, a uwierzcie, z kulami nie jest to łatwe, zapragnęłam wziąć odkurzacz i wciągnąć Reiko do środka.

   Jeśli to jest jej „opieka”, to powinnam pobiec do rzecznika praw dziecka i żądać odszkodowania! Kto to widział ciskać w ranną mocą?! Inna sprawa, że jej oddawałam, ale ona jest duchem. Małe wrażenie to na niej robiło.

– Giń, maszkaro niemyta! – warknęłam. – A nie sorki ty już jesteś martwa.

   Zmarszczyła brwi i koło mojego ucha ze świstem przeleciał iskrząca, błękitna wstęga.

– Jessie, czemu jesteś taka nierozsądna? – spytała, zaprzestając ataku. – Nie chcę ci zrobić krzywdy.

   Poczekaj, bo właśnie pędzę by ci w to uwierzyć. Czuj ten pęd i kurz!
– Powiem ci, że jakoś nie zauważyłam. – mruknęłam. – Co ci się znów nie podoba?!

– Eliksir nie jest jeszcze gotowy, tak ja mówiłam. Poza tym nie mówisz nikomu o swoich planach przyjaciołom.

– Powiedziała wiecznie szczera osoba. – zakpiłam. – Twoje dzieci musiały mieć nieźle przerąbane z taką mamusią, co ma nietolerancję na docinki i uwielbia mieszać w głowie!

   Gwałtownie się zatrzymała, a jej twarz stężała. Przez sekundę patrzyła na mnie, jakby rozważała, czy wrzucić mnie do kotła z eliksirem i w nim ugotować.
– Mamo! – W kuchni rozległ się wyraźnie dziewczęcy krzyk.

   Nie stałam już na czarno – białych kaflach, lecz na miękkiej trawie. Na krużgankach mała dziewczynka, może czteroletnia, o liliowych włosach w białej sukni szarpała się z wysokim mężczyzną i wyciągała rękę w kierunku marmurowej fontanny.

   Nie miałam wątpliwości, że osobą stojącą koło fontanny była Reiko. Wyglądała niemal tak samo, oprócz złotej obręczy ze srebrnymi diamencikami, która spoczywała na jej głowie.

– Kazuhiro, puść mnie! Muszę iść do naszych dzieci! – krzyknęła moja przodkini, szarpiąc się z mężem.

– Nie, kochana. Nie możesz. Znasz zasady. – odparł smutno.

– Mamo! – Do dziewczynki dołączył młodszy od niej chłopczyk na oko  trzyletni.

   Reiko wyrwała się mężowi i zaczęła biec w ich stronę.

– Mama już idzie! – zawołała, gdy mężczyzna, z którym szarpała się dziewczynka, zagrodził jej dalszą drogę włócznią. – Co ty robisz?! Rozkazuję ci zejść mi z drogi!

– Wiesz, że nie mogę, pani. – rzekł cicho.

   Reiko zacisnęła pięści, a ja ujrzałam jak wokół niej falują wstęgi niebieskiej energii.
– To moje dzieci. – wydusiła, wyciągając rękę. Dotknęła opuszką palca ostrza. – Jeśli masz zamiar mi je zabrać, to będziesz musiał przejść po moim trupie!

– Naprawdę pragniesz umrzeć w tak młodym wieku, pani? – zapytał strażnik. – I żeby twoje dzieci oglądały twoją śmierć?

   Reiko zamarła, próbując coś powiedzieć, ale z jej ust dochodził tylko szloch i niezrozumiałe strzępy słów.

   Strażnik spojrzał na nią ze współczuciem, po czym obrócił się i skinął głową do swoich towarzyszy. Ci z kolei łagodnie acz stanowczo odciągnęli dzieci od matki, mimo że te się wyrywały i ciągle wzywały Reiko. Strażnik ruszył za nimi.

   Gdy ich kroki i krzyki ucichły, moja przodkini uniosła głowę ku niebu. Z jej oczu spłynęły łzy.

– Reiko. – rzekł Kazuhiro, ścierając krople białą chustką. – Tak bardzo mi przykro.

– Najdroższy.

– Tak?

– Powiedz mi jedno.

– Słucham?

   Kobieta wzięła jego twarz w dłonie i przybliżyła do swojej.

– Czemu ten świat traktuje mnie jak potwora? – wyszeptała.

   Wtedy scena się urwała, a ja znów stałam w kuchni.

   Reiko klęczała na ziemi, zaciskając dłonie na ramionach.

– Rebeko, Daichi, mama tak strasznie was przeprasza. – wydusiła.

   Olśniło mnie. Ja mogę ujrzeć niektóre jej wspomnienia, więc czemu ona nie mogła by widzieć moich? Stąd nagle przypomniałam sobie o głupiej trójce i o Jordanie. Zacisnęłam pięści, chociaż scena, którą widziałam, nieco mnie poruszyła.

   Kobieta podniosła się z klęczek i spojrzała na mnie zapuchniętymi powiekami.

– Reiko, czy my...

– ...możemy widzieć swoją przeszłość? – dokończyła. – Tak, przez pewien czas. Tak długo jak ostatni fragment nie został odnaleziony, jesteśmy ze sobą silnie połączone.

   A co zmieni ten jeden fragment? Co takiego w nim jest?!
– Czyli to przez ciebie widziałam Jordana. – wycedziłam, czując uścisk w gardle.
– Naprawdę nie chciałam. – głos miała beznamiętny. – Nie wiedziałam, że był dla ciebie tak bliski jak mi Kazuhiro.

   W tamtej chwili miałam ochotę wysłać ją do diabła z dodatkowymi pozdrowieniami od Cerbera.

– Wiesz, co jeszcze zauważyłam, Reiko? – spytałam, kuśtykając w jej stronę. – Od kiedy się pojawiłaś jestem raczej dalej niż bliżej odnalezienie ostatniego fragmentu układanki. – Przystanęłam. – Czy ty to robisz specjalnie?

   Nie odpowiedziała.

   Zgadłam.

 Ten rozdział jakoś bardziej mi się podoba ^^

Lync: Nawalasz tymi notkami jak szalona

Ja: No xD mam nadzieję, że nadążacie czytelnicy ^^''

Spectra: Lepiej się módl

Ja: Ty się módl, bym nie wstawiła twoich artów

Spectra: -.-

Ja: No własnie xD

Dan: Jess, co za Jordan?

Jessie: *skubie sierść Aresa* Nieważne...

Akane:  Kiedyś ci wyjaśnimy.

Dan: Aaa..ok.

Ja: W tym rozdziale coś się wyjaśniło czy raczej znów namieszałam? O.o

Spectra: Po co zadajesz tak idiotyczne pytania?

Ja: Ugh, siedź cicho >.>

Akane: I szykuj się na dojazd. Wgniotę cię z Leausem w ziemię!

Spectra; Pomarz sobie

Akane: -.-

Jessie: Akane, miałaś ćwiczyć E.T. Ej tam jest tekst o ukochanym, który jest obcym!

Akane: Bo cię przykuję do Keitha bez koszulki!

Lync: Te groźby

Shadow: Idź spać. Musze sobie POWAŻNIE porozmawiać z Angel >.>

Ja: Etto...No to paaa! *blokuje drzwi miotłą i chowa się do szafy*

Ps. Widzę, że shot świąteczny stał się strasznie popularny ^^

Ps.2. Wow mam już ponad 50 rozdziałów! (zostało 30 do końca xD) dlatego dam tu dwie ciekawostki.

1. Jessie miała być z Shune,

2.  Jessie miała różowe włosy i była Vexoską xD

Jessie: Chyba trzeźwa nie byłaś, jak to wymyśliłaś

Ja: Czepiasz się >.>

Jessie: Wcale nie <.<

Akane: I don't want, what I can get

I want someone, with secrets

That nobody, nobody, nobody knows

I need a gangsta

To love me better

Than all the others do

To always forgive me

Ride or die with me

That's just what gangsters do

Jessie: Czuję kolejne nawiązanie. Gus!

Akane: Umrzyj.

Jessie: Ja ciebie też xD

KOŃCZYMY

Jessie&Akane: Dobranoc ^^