Rozdział 47: Koniec kłamstw

   Ciekawe czy istnieje order dla mistrza niszczenia atmosfery? Bo jeśli tak, to bezkonkurencyjnie powinien być mój. Spectra od wczorajszego wieczoru nie odezwał się ani słowem i było widać, że zamierza to kontynuować.

   Westchnęłam i zdjęłam kompres z głowy. Na szczęście byłam w pokoju sama, bo gdyby Akane zobaczyła, że nie śpię, to bym urządziła kazanie roku. Zresztą...

   Który z nich jest tym prawdziwym?

   Pokręciłam głową, próbując pozbyć się tych idiotycznych myśli, a kiedy to nie zadziałało, wsadziłam twarz w poduszkę i zamknęłam oczy.

– Jessie coś się stało? – usłyszałam cichy głos Alice.

– Nie. – Rzuciłam poduszką na kołdrę. – Tylko się zamyśliłam. – Chciałam wstać, ale powstrzymał mnie wzrok dziewczyny, która położyła miskę z dymiącą zupą na stoliku i oparła ręce o biodra.

– Rozumiem, że masz dość bezruchu, ale jeszcze jesteś chora. – oświadczyła tonem nieznoszącym sprzeciwu

– Mam tylko kaszel! – wychrypiałam.

– Jeśli będziesz zbyt męczyła swój organizm, to gorączka może wrócić, a nawet może ci się pogorszyć!

– Ale czuję się jak trędowata! Nie mogę wychodzić!

– Bo masz kostkę skręconą. – zauważył Fludim, za co został zabity wzrokiem.

   Alice uśmiechnęła się z rozbawieniem.

– Mogę ci przynieść kule, jeśli obiecasz, że będziesz się oszczędzać. – powiedziała.

– Serio? Dzięki! – Wyrzuciłam ręce do przodu. – Wreszcie się przejdę!

–  To się źle skończy. – wymamrotał Fludim.

****

   Oparłam się o ścianę budynku, a chłodny wietrzyk rozwiał moje włosy. Westchnęłam. Brakowało mi tego.

   Wydawało mi się, że jestem sama, do czasu, gdy z altanki doleciał mnie głos Akane.

“I miss the taste of a sweeter life

I miss the conversation

I’m searching for a song tonight

I’m changing all of the stations

I like to think that we had it all

We drew a map to a better place

But on that road I took a fall

Oh baby why did you run away?

I was there for you

In your darkest times

I was there for you

In your darkest nights!

No właśnie kochanie, gdzie uciekłaś? – zwróciła się do mnie, gdy wtoczyłam się do środka.

Opadłam na krzesło, oparłam kule o ścianę, poprawiłam bluzę i dopiero wtedy łaskawie na nią spojrzałam.

- Hen daleko od twojego kazania. – mruknęłam. – Weź pośpiewaj jeszcze.

- Nie pamiętam, jak dalej szedł. – przyznała, patrząc na telefon. – Dobra! Ale potem ładnie sobie wszystko wyjaśnimy. – oznajmiła i wzięła głęboki wdech.

But I wonder where were you

When I was at my worst down on my knees

And you said you had my back

So I wonder where were you

When all the roads you took came back to me

So I’m following the map that leads to you

The map that leads to you

Ain’t nothing I can do

The map that leads to you

Following, following, following to you

The map that leads to you

Ain’t nothing I can do

The map that leads to you

Following, following, following!!!

- Kto tu jest? – Zaskoczona Runo, wkroczyła do środka, przez co Akane znów urwała w połowie piosenki. – To ty śpiewałaś?

- Yhym. – przytaknęła moja przyjaciółka.

- Jesteś profesjonalną piosenkarką? – spytała Misaki, wytrzeszczając oczy. – Bo to zabrzmiało naprawdę profesjonalnie.

Spojrzałyśmy na siebie z Akane i wybuchnęłyśmy śmiechem.

- Nie, ale chciałabym być. – przyznała.

- Ak jest samoukiem. – dodałam.

Dziewczyna spiorunowała mnie wzrokiem.

- Miałaś mnie tak nie nazywać!

Podniosłam ręce do góry i wyszczerzyłam zęby.

- Aye, aye.

Przewróciła oczami i usiadła na stoliku.

- Wydaje mi się, że miałyśmy sobie coś wyjaśnić. – powiedziała cierpko.

Runo drgnęła.

- A to ja spadam. Do zobaczenia! – krzyknęła i ruszyła w przeciwną stronę.

Kiedy zniknęła między różanymi krzakami, Akane przybrała minę pani psycholog i założyła nogę na nogę. Popukałam się w czoło.

- Więc Jessico Alexandro Knight, zdajesz sobie sprawę, jak bardzo zrąbałaś swoje relacje z Keithem? – zaczęła złowrogim tonem. – Może i niespecjalnie za nim przepadam, ale wy jesteście dla siebie stworzeni! Takie Yin i Yang!

Jak za chwilę wpadnie w swój paringowy amok, to chyba trzasną ją kulą.

Oparłam głowę o ramię i czekałam, aż Akane skończy wymieniać do czego można porównać mnie i Spectrę oraz o tym, że to było zapisane w gwiazdach. Nagle zatęskniłam do opanowania Jane. Ona zawsze wykładała kawę na ławę, a nie mówiła o porównaniach i różnych historiach z jej życia.

- To ja się zdrzemnę, a ty kończ swój poemat. – burknęłam, przymykając powieki. Niemal natychmiast zostałam obudzona przez gwałtowne klaśnięcie tuż przed twarzą.

- Tajemny cios modliszki. – uśmiechnęła się Akane, ale zaraz zmarszczyła brwi. – Co jest? Wyglądasz na przygnębioną.

- Jestem śpiąca. – westchnęłam.

- Pfff jak ty jesteś śpiąca, to ja jestem Miku Hatsune! Ogólnie zachowujesz się jak nie ty. Czemu?

- Nic mi nie jest.

Przewróciła oczami.

- Masz wyrzuty sumienia. – strzeliła i niestety trafiła w dziesiątkę.

Kolejna jej przerażająca cecha. Zawsze, od kiedy się znamy, potrafiła odgadnąć co mnie dręczy, nawet gdy jej nie mówiłam. Jak? Tego nie wiem.

- Ta.

- Przez?

- Lync i Volt umarli. – wydusiłam. – Może gdybym była ostrożniejsza, to by żyli. – Zacisnęłam palce na ramionach i podkuliłam nogi. – Gdyby...

- Gdyby babcia miała brodę to by była dziadkiem. – wpadła mi w słowo Akane, przez co parsknęłam śmiechem. – Nie ma w tym twojej winy. Śmierć jest bezstronna.

Oparła moje czoło o swoje i tak trwałyśmy przez chwilę.

- Powinnaś wreszcie dać sobie spokój z tym udawaniem, że dasz sobie radę sama. To cię w końcu złamie i zniszczy. Każdy się boi, każdy czuje ból, każdy płacze.  Nie to ma nic wspólnego ze słabością. – szepnęła i odsunęła się .

Spojrzałam na słońce, prześwitujące przez zielone pnącza z pączkami róż. Może Akane ma rację?

 – Wracajmy. A i pogadaj z Keithem. – Przeciągnęła się.

- Zwariowałaś? Co mam mu powiedzieć: „Sorki, nie umiem już rozróżnić czy jesteś świrem czy może spoko chłopakiem?” – zakpiłam.

- Tak.

- Bo ci przywalę kulą. – zagroziłam, wstając i łapiąc za wspomniany przedmiot.

Wyszłyśmy na dziedziniec i pokierowałyśmy się do wejścia domu Marucho. Coś czułam, że jeśli szybko nie wrócę, Alice wpadnie w furię, a to chyba dość rzadki widok.

Akane niemal wbiegła po schodach, a ja musiałam jak ta babcia po jednym stopniu, bo winda została zepsuta przez te dwa geniusze zwane Baronem i Danem.

- Szybciej, szybciej!

- Spadaj. – burknęłam.

Nagle kula wymknęła się z ręki, a ja wykonałam pokraczny taniec i złapałam się poręczy.

- Auuu! – okrzyk Ace’a, poinformował mnie, gdzie wylądowała kula.

- Nie umieraj, tylko oddaj mi ją! – ryknęłam, odwracając do niego głowę.

Wymamrotał kilka vestaliańskich przekleństw i zaczął się wspinać po schodach.

- No, ale idź jak człowiek, a nie babcia. – jęknęłam, widząc ile jeszcze mam stopni do przejścia.

- Nie może cie ktoś wnieść? – spytał, gdy wreszcie dotarłam na pierwsze piętro i miałam serdecznie dość wysiłków fizycznych.

- Niby kto? Ty? A może Marucho?

Grit wzruszył ramionami. Obróciłam się na pięcie i pokuśtykałam do pokoju. Fludim usadowił się na moim ramieniu.

- Sądzę, że Akane miała rację. Obecnie razem ze Spectrą gracie jednej drużynie, więc lepiej gdy się będziecie dogadywać. – rzekł.

Przewróciłam oczami i oparłam się o parapet. Kula plasnęła o podłogę, ale niezbyt się tym przejęłam.

- Ja nic złego nie zrobiłam! To była czysta prawda!

- Czasami prawda rani bardziej niż kłamstwo. – powiedziała Reiko, pojawiając się w odbiciu szyby.

Przycisnęłam czoło do zimnego szkła i zmierzyłam ją uważnym wzrokiem. Od pewnego czasu jej oczy były fioletowe, suknia biała z wydłużeniem z tyłu, a kwiaty wplątane we włosy czerwone.

- Kto jak kto, ale ty mi nie powinnaś dawać lekcji o szczerości. – wycedziłam.

Westchnęła i rozłożyła ręce.

- Wiem. Jednak pragnę ci przypomnieć o jednej rzeczy.

- Jakiej znowu? – prychnęłam, krzyżując ręce na piersiach.

- Jane ci kiedyś powiedziała, że życie zacznie przypominać grę, prawda? – Reiko uniosła głowę i tanecznym krokiem pojawiła się przy mnie. – Miała rację. Teraz też toczy się gra. Tyle, że w niej stawką są wasze życia.

Zapadło milczenie. Nasze włosy rozwiał wiatr, które wpadł przez uchylone okno.

- Dlatego myślę, że już czas byś powiedziała o mnie Wojownikom. – powiedziała cicho, wyłamując sobie palce. – Czas ucieka.

Tsaaa, opowiem im, że widzę duchy, które są moimi przodkami i szukam fragmentów o wydarzeniach z pałacu Vexosów. To rzeczywiście brzmi absolutnie normalnie!

Jednak...czy nasze życie w ogóle jest normalne?

Cóż to zależy od naszego pojęcia „normalności”.

- Wojownikom mogę, ale jeśli Spectra się dowie, to po nas, Reiko! – krzyknęłam półgłosem. – Już co podejrzewa, a jak pozna ciebie to będzie istny cyrk. Zaczną się pytania i wszyscy się dowiedzą o...- zamilkłam. No właśnie. O czym się dowiedzą?

Że nie mówiłam im całej prawdy?

Że może jestem szalona?

Że ewidentnie jest coś ze mną nie tak?

- Najwyższa pora na to. Jeśli nie dowiedzą się teraz, będzie za późno.

- Dobra, powiem. – skapitulowałam. – Ale w zamian wyjaśnij mi, czemu boisz się Keitha.

Spuściła wzrok na czarno – białe płytki, którymi wyłożony był hol.

- Bo to przeze mnie taki się stał. – wymamrotała łamiącym się głosem. – Zniszczyłam dobrego chłopaka.

- Jak?

Pokręciła głową.

- Wszystko mu pomieszałam. – Chwyciła się za głowę i zaczęła drżeć. – A teraz nie umiem mu spojrzeć w oczy. Och, czemu?

Patrzyłam na nią w milczeniu, myśląc usilnie co takiego musiała zrobić. Według Miry Spectra stał się taki, przez obsesję na punkcie Rdzenia Vestroi. Lecz jaka jest prawda?

Nagle usłyszałam kroki i chciałam ostrzec Reiko, ale było już za późno.

- Możesz mi wytłumaczyć kim jest ta kobieta, Jessico?

Powoli odwróciłam głowę i stanęłam twarzą w twarz ze Spectrą w masce. To upiorne oko, ten chłodny wyraz twarzy. Za jego plecami stała przerażona Akane. Pokazała mi na migi, czy ma go walnąć, ale pokręciłam głową. To nic nie da. Keith jest wytrenowany.

Głośno przełknęłam ślinę i odparłam.

- To Reiko, moja praprapraprababcia. Jakiś problem?

 Piosenka: Maroon 5 - Maps

Ja; No to się podziało, a Jess wpadła

Jessie: Juhuuuu

Ja: Tak, czuć ten optymizm xD

Bez zbędnego gadania przejdźmy doooo...ruskich artów! xD

Jessie: Shun skończ z tą herbatą bo mi zaczniesz Hydrona przypominać!

Shun: No wiesz co?

Jessie: Dobra, dobra, sorry.

Ja; Jak Spectra wstaje po pijaku

Spectra: Tobie raczej chodzi o Akane, Jessicę i Jinx (pozdro dla Elz xD)

Jessie: Ja byłam trzeźwa!

Akane: Jak świnia

Spectra: Oczywiście.

 Jessie: Kto był zdolny to stworzyć >.<

Dan: Zenuś

Lync: Wiecie, że Zenoheld też miał takie włosy?

Jessie&Dan:....*dostają ataku śmiechu* Paint. Szybkoooo!

Shadow: Co ty, Gus? Króliczków nie lubisz?

Gus: Nie przepadam

Shadoa: Ale są takie puszyste urocze...Mój płaaaaszcz! *goni białego królika* zrobię z ciebie potrawkę!

Jessie: Gus zostałeś zlany, przykro mi xD

Shadow: Mówiłem, że jest coś z nimi nie tak?

Spectra; Coś mówiłeś?

Shadow:....

Jessie: No Mira widzę nowy styl masz xD

Mira: Etto...

Dan: Styl kozy

Shadow: Twój byłby stylem barana

Jessie: Bro, też jesteś skrzywdzony przez internet. Nie tak jak Gus i Keith, ale zawsze.

Dan: Sis, weź nic nie mów

Jessie: Też cię kocham xD

Ja: *chowa się pod stołem przed rozwścieczonym chłopakiem*

Shadow: Miraaaaa

Mira: Tak?

Shadow: Popat*Ace rzuca się na niego z mordem w oczach* Jestem z młody na śmierć!

Jessie: A mi to się kiedyś śniło ;-; Jestem prorokiem!

Dan: Akurat ja by nie chciał mieć takich snów

Jessie: Uwierz mi, ja też

Shadow: Gus ci faceta kradnie >.> Skandal! *krew cieknie mu z wargi* Gdzie ta medna? *warczy i wybiega wałkiem*

Jessie&Dan: O.O

Ja: I to proszę państwa nastąpi cud. Znalazłam normalny art Shadowa!

Jessie: Poszukiwania były długie, ale udało się

Dan: Nic nam nie pozostało, jak święto urządzać xD

To na tyle ^^