Rozdział 75: O tym jak prawie zginęłam na korytarzu

   Ja chyba pomyliłam domy. Od kilku minut przemierzałam korytarze i nie spotkałam nikogo! Mało tego! Jest cicho jak makiem zasiał! Cicho! W domu Marucho gdzie jest Dan, Akane, Julie i Baron! Przecież to tak samo możliwe, jak to, że Mylene byłą delikatną i wrażliwą kobietą!

– Fluudim, gdzieś ty nas znów przeniósł? – jęknęłam z wyrzutem, rozglądając się po pustych zakrętach. – Nawet Kato nie ma!

– Na mnie nie patrz, to nie moja wina!

– Ta, jasne, jasne. A kto ostatnio nas przeniósł do Hydrona, no kto? – przypomniałam.

– A wpadłaś do jakiegoś portalu, panno inteligentna?

– Z twoimi umiejętnościami, to nawet portal nie byłby potrzebny! – odparowałam i odwróciłam głowę. – Oby Aki i Jane były w salonie, bo inaczej coś sobie zrobię.

– Potniesz się mydłem? – zakpił.

   Zaczęłam mordować go wzrokiem, jednocześnie skręcając, przez co wpadłam nosem w coś twardego.

– Auu! –  zawyłam i złapałam się za niego. Dostrzegałam przed sobą wyraźnie męski tors. – Człowiek! – Z radości wyrzuciłam ręce do góry.

– Dobrze się czujesz? – spytał z powątpiewaniem Gus.

   Ehh, czemu akurat on?

– Oczywiście!

   Uniósł brew, ale nic więcej nie dodał, tylko zapytał.

– Spotkałaś tu może kogoś?

– Nope, pusto i cicho.

– Mistrzu, tutaj też nikogo nie ma – powiedział Grav, odwracając głowę w prawo.

– A kogo szukacie? – Stanęłam na jednej nodze i wychyliłam się zza róg, patrząc z zaciekawieniem na Spectrę z kilkoma papierami w dłoni.

– Marucho i Dana.

– Cóóż, ja tylko wiem, że Aki i Jane są w salonie, ale gdzie podziewa się reszta już nie – Mój telefon zaczął wibrować. – O wilku mowa – Odebrałam. – Taak?

– Ruszyłaś tą swoją leniwą dupę czy mam ją skopać z łóżka? – walnęła prosto z mostu Akane.

– Ja to nie ty, już idę – odparłam. – A właśnie! Widziałaś może Dana i Marucho?

– A kto pyta?

– Etto – zawahałam się na moment. – Keith.

– Może tak, może nie, kto tam to wie – odpowiedziała złośliwie. – Jak chce wiedzieć, to też niech przywlecze tu swoje królewskie cztery litery. Słyszałeś, maszkaronie?!

   Keithowi ledwo dostrzegalnie drgnął mięsień na twarzy, więc spróbowałam inaczej.

– Gus również się pyta.

– Jaki kuźwa Gus?

– Grav.

– Że kto?

– Ty serio jesteś taka tępa czy udajesz? – załamałam się absolutnym zdumieniem, które biło z jej głosu.

– Cicho! Gus, Gus, Gus,...gdzie ja to.... hmm...AAAA! – wykrzyknęła tak głośno, że oderwałam telefon od ucha. –  To ten co powinien reklamować szampony i jest uke!

   Chyba raczej nie polepszyłam sytuacji, a wręcz ją pogorszyłam.

– Uke? – powtórzył Grav.

–  To jest ten, który w męsk... – zaczęła tłumaczyć.

– Sługus! – zagłuszyłam ją. – Uke to sługus, dotarło?

– Nieprawda! Ona cię kłamie, Gus-kun! – Oburzyła się Akane. – Uke to chłopak, który jest pod drugim w łóżku! Czyli ty jesteś pod maszkaronem!

   Gus poczerwieniał jak burak, Keith wpatrywał się niewzruszony w telefon, a ja zastanawiałam się, jakim cudem Aki jeszcze żyje, skoro jest pozbawiona jakichkolwiek hamulców moralnych. Chociaż w chwili obecnej powinnam się martwić raczej o siebie.

– To się w końcu dowiem, czy ich widziałaś? – warknęłam bezsilnie, unikając patrzenia na Gusa oraz Spectrę.

– Jak tu przyjdziecie, to wam powiem – oznajmiła zadowolona. – Papa! – Rozłączyła się.

– Ja ją zabiję – wymamrotałam, chowając telefon. – To idziemy? – Uśmiechnęłam się, mając nadzieję, że obejdzie się bez gadania.

– Jessie – Głos Keitha mógłby zamrażać warzywa w Biedronce.

– Taak?

– O co jej chodziło?

– Ehh, no wiesz – Machnęłam ręką, robiąc dwa duże kroki, by znaleźć się poza zasięgiem jego rąk. – Raz mi się tam zdarzyło powiedzieć, że chyba jesteście razem.

– Słucham?

– No co? Zachowywaliście się tak! – Zaczęłam się bronić.

– Jak? – Gdyby wzrok mógł zabijać, leżałabym tu bez głowy.

– Ugh, jak para, do diabła! – wypaliłam.

   Nie wiem, którego z nich ta informacja bardziej ogłuszyła, ale wykorzystałam to, że zastygli w bezruchu, by popędzić w stronę salonu. Jeśli bym tam została, to ten korytarz niechybnie zostałby moim grobem. Oj stanowczo będę musiała dzisiaj zamknąć pokój na klucz. Jeszcze mnie Kopciuszek spróbuje udusić swoim fartuszkiem z falbankami! Bo Spectra by to zrobił gołymi rękami.

– ZABIJĘ CIĘ, AKANE! – ryknęłam, wpadając do salonu. – He? – Wstrzymałam się od zdzielenia przyjaciółki w głowę, kiedy zauważyłam, że jej tu nie ma, a pomieszczenie jest puste i ciemne.

– Na pewno chodziło o ten salon? – Spectra pojawił się za moimi plecami.

– A jest jakiś inny? – spytałam i plasnęłam dłonią we włącznik światła.

   I to był mój największy błąd.

   Po kilku sekundach oszołomienia, dotarły do mnie trzy informacje.

   Pierwsza – leżałam na podłodze i miałam confetti we włosach.

   Druga – w uchu mi dzwoniło, a koło mnie kucał Dan z piszczałką w ustach.

   Trzecia – wojownicy razem z Aki i Jane zrobili przyjęcie.

– Co się dzieje? – wydusiłam, kiedy z pomocą Ace’a wstałam z podłogi.

– Zrobiliśmy imprezę powitalną dla Keitha, Gusa, Heliosa i Vulcana! – wyjaśniła uradowana Julie, wciskając mi do rąk czerwony, plastikowy kubeczek z ponczem.

– Oraz dla uczczenia pozbycia się Tytana i twojego wyzdrowienia! – dodała Runo z wielkim uśmiechem.

– Dziękuje! - Przyciągnęłam je do siebie i mocno uściskałam.

– Nie ma za co – Misaki puściła mi oczko.

– Dokładniej to Dan wpadł na ten pomysł – szepnęła mi Julie do ucha.

– Rozumiem – Spojrzałam na szatyna, który właśnie próbował wymusić na Keithie zjedzenie pokaźnego kawałka ciasta czekoladowego i uśmiechnęłam się.

   Rozejrzałam się po salonie, który był skąpany w serpentynach i confetti. Pod ścianą ustawiono dwa długie stoły z poczęstunkiem oraz napojami. Część z jedzeniem była właśnie okupowana przez Akane, Barona i Dana, z tym, że ta idiotka brała się za ciasta, ciasteczka i inne słodycze, a chłopaki za szaszłyki, steki i itp. Puściłam dziewczyny i lawirując między ludźmi, podeszłam cichaczem do Kuso.

– Dzię-ku-je! – wysylabizowałam,  zarzucając mu ręce na szyję.

   Prawie się zakrztusił kawałkiem kurczaka, ale walnęłam go w plecy i drób poleciał w dobrą dziurkę.

– N-nie ma za co – odparł, patrząc na mnie lekko załzawionymi oczami.

   Na widok stosu jedzenie na jego talerzu, zaczęło mnie ssać w żołądku, dlatego postanowiłam upolować coś dobrego, zanim te dwa odkurzacze (Baron&Dan jakby ktoś nie załapał) wszystko pochłoną. Wyciągnęłam widelec i ruszyłam do ataku.

– Ufff! – Wypuściłam powietrze, gdy wreszcie usiadłam. Jeśli nie liczyć ciosu łokciem od Gusa (na pewno celowego), to uzyskałam jedzenie bez szkód.

– Serio zjesz to wszystko? – Ace omiótł wzrokiem stos smakołyków.

– A czemu by nie? – odparłam, zabierając się za szaszłyka. – Od rana nie jadłam!

   Chłopak pokręcił z politowaniem głową i zajął się rozmową z Mirą, dlatego dyskretnie posunęłam się na brzeg kanapy w pobliże Akane, która siedziała na podłodze z babeczką w ustach.

– Wiesz, że cię zabije, nie? – Dźgnęłam ją butem.

– Phi – Wzruszyła ramionami. – Gdybym dostawała dolara, za każdym razem, gdy ktoś mi groził, to dziś miałabym trzy razy większy dom!

– LUDZIE! – wydarł się nagle Dan, wskakując na stół. Akane spojrzała na niego niechętnie i zaczęła stukać w telefon. – Tak mi wpadło do głowy...może zamiast czekać aż Zenoheld zaatakuje nas, my napadniemy na niego?

– Dan jest już noc – przypomniał mu Marucho. – Chcesz lecieć teraz?

– Pomysł z nagłym atakiem jest dobry, ale teraz wszyscy są zmęczeni i będą nieefektywni walce – zauważył Shun.

– Huh, masz rację – przyznał Dan i podrapał się po głowie.

– Więc dlaczego nie polecimy rano? – odezwała się Akane, odkładając telefon. – Wszyscy będą wypoczęci, a Zenek i tak raczej nie będzie się nas spodziewał.

– Czyli rano? – Kuso rozejrzał się po salonie. Nikt nie zaprotestował. – Dobra! Rano lecimy, a teraz świętujemy!

****

   Padłam plackiem na łóżko. W głowie lekko mi szumiało, a w uszach ciągle dudniła muzyka, bo przecież Dan nie byłby sobą, gdyby nie rozkręcił imprezy.

– Och, już druga – powiedziała Akane, idąc w moje ślady. – Janee – chan, jakim cudem ty masz tyle energii?
– Przywykłam – odparła dziewczyna, otwierając szafę. Ziewnęła. – Ale jak mamy być jutro pełne energii, to proponuje szybki prysznic i spać.

–To ja idę pierwszaa – Aki sturlała się na podłogę wraz z piżamą i poczołgała się do łazienki.

  Kiedy wszystkie byłyśmy już umyte, Jane przypomniała sobie, że nie ma stroju na jutro i zaczęła grzebać w szafie. Przy okazji stwierdziła, że nam też coś przygotuje, bo wyglądamy podobnie do żywych trupów i powinnyśmy już spać.

– Hey, Jess – wymruczała sennie Akane.

– Hmm? 

– Co się wydarzyło wczoraj między tobą a maszkaronem?

– Słucham? – Wytrzeszczyłam oczy i cała senność ze mnie uciekła. 

– Ja też jestem ciekawa – stwierdziła Jane, wyciągając czarną bomberkę.

  Podniosłam się na łokciach i spojrzałam na nie. Wpatrywały się we mnie z zaciekawieniem i tymi swoimi minami mówiącymi "my i tak już swoje wiemy, ale ty masz to powiedzieć". Przycisnęłam poduszkę do piersi.
– Nic.

– Nic? – powtórzyły i wymieniły spojrzenia.

– Twoja twarz ma kolor wozu strażackiego, ale ty twierdzisz, że to nic? – zakpiła Wilson.

– Że co? Naprawdę?! – Spanikowana sięgnęłam po lusterko i przyjrzałam się. Rzeczywiście miałam lekko czerwone policzki. Niech to szlag!

– Gadaaaj! – Akane uszczypnęła mnie w rękę. – Bo do niego pójdę i się spytam!

– Dobra, już dobra! – skapitulowałam i padłam prześcieradło, ciągle ściskając poduszkę. – Pocałował mnie.

   Jane gwizdnęła przez zęby, a Aki zakrztusiła się własną śliną.

– Możesz powtórzyć?

– Pocałował mnie.

– O matko – Dziewczyna przyłożyła rękę do czoła. – Przecież nic nie piłam i to nie sen... –Spojrzała na mnie okrągłymi oczami jak  pięciozłotówki. – To na 100% był Spectra? Czy może go tak mocno pobiłaś? Albo się nachlał?

– Już nie rób z niego takiego nieczułego – Jane cisnęła w nią złożonymi skarpetkami. – To było słodkie.

– Ale to SPECTRA! Chodząca góra śnieżna!

– Przesadzasz.

– Wiem, że to dziwnie brzmi, ale co ja ci poradzę? – mruknęłam, zasłaniając się kołdrą po same uszy. – Sama nie jestem pewna co mam o tym myśleć, ale stało się i...i...amoo! Nie znoszę was!

   Jane zachichotała jak mała dziewczynka i odwróciła się w stronę szafy.

– Zawsze byłaś tak uroczo nieśmiała jak chodziło o związki – wymamrotała.

   To mnie dziewczyna pocieszyła. Wsunęłam się jeszcze głębiej w moją jaskinię z kołdry.

– Dobra, okej – Japonka wzięła dwa głębokie wdechy. – Ogarnęłam. Czyli jutro muszę zrobić maszkaronowi mały pokaz, jak bardzo piekło będzie dla niego przyjemne w porównaniu ze mną, jeśli cię skrzywdzi – Zamknęła oczy i przewróciła się na bok. – W takim razie dobranoc, moje kochane!

– Branoc – szepnęłam i zerknęłam na Jane.

– Ja jej pomogę w tym pokazie – powiedziała i puściła oczko. – Dobranoc.

****

    Otworzyłam jedno oko, kiedy poczułam dreszcze na ciele. Owinęłam się ciaśniej kołdrą i już miałam wracać do krainy snów, gdy usłyszałam szum. Niby nic specjalnego, jednak skojarzył on mi się z szumem, który wydawały silniki Niszczyciela. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła czwarta. Nie ma mowy, byś ktoś o tej porze gdzieś leciał, wszyscy byli wykończeni po imprezie.

   Spokojniejsza ziewnęłam i ponownie zasnęłam.

****

   Drzwi uderzyły z impetem o ścianę, co od razu zmusiło mnie do otwarcia oczu.

– DZIEWCZYNY! Wstawać! – Mira wraz z Julie wpadły do pokoju.

– C-co jest? – wymamrotałam, trąc powieki.
   Akane i Jane wystawiły tylko rozczochrane głowy, by usłyszeć odpowiedź.
– Keith oraz Gus polecieli do Zenohelda! - krzyknęły jednym głosem.

  Na minutkę zamarłam, bo mój mózg nie przetworzył owej informacji. Dopiero kiedy przypomniałam sobie o szumie nad ranem, zaczęła mi drgać brew.
   Zapomniałam, że ta dwójka jest do wszystkiego zdolna...

  

Mogą być błędy
Dobranoc!
EDIT: Chyba poprawiłam wszystkie błędy i dopisałam kilka rzeczy. Musicie wybaczyć, ale pisałam to o dość późnej godzinie i śpieszyłam się, by mnie rodzinka nie przyłapała.