Rozdział 13: Odprawiam szamańskie rytuały, kurde!

~~~~muzyka~~~

   Był środek nocy (przynajmniej tak mi się wydawało), a te dwa pajace ciągle coś robiły w laboratorium. Dochodziły stamtąd wybuchy i warkot maszyn. Zirytowana wstałam i poszłam ich opieprzyć za zakłócanie mojego snu. Ale oczywiście postawili sobie barierę przed laboratorium, bym nie mogła wejść. Jeszcze czego! Wydarłam się, ale mnie zignorowali. O nie! Nie puszczę im tego płazem. Chciałam po dobroci, ale skoro tak stawiają sprawę, to mogę im urządzić pamiętny balet.
   Wyciągnęłam z kuchennych szafek mąkę i zwiesiłam ją koło wejścia do laboratorium. Następnie wzięłam kilka zapalonych zapałek. Chyba już wiecie, co chcę zrobić? Przedziurawiłam worek nożami, rzuciłam w białe kłębowisko zapałki i wskoczyłam za stół. Buchnęło pięknie. Zraszacze zaczęły gasić ,,malutki” pożar. Po chwili ogień zniknął. Nie pomyślałam o jednym. Spectra mnie zabije za próbę zniszczenia statku! Wygramoliłam się spod stołu i niczym James Bond wymknęłam  na korytarze. Słyszałam wrzaski i przekleństwa Spectry oraz Gusa, który próbował go uspokoić.
   Poślizgnęłam się na mokrej posadzce i z rozpędu rąbnęłam w ścianę. Upadłam na plecy. Mogłam sobie tym razem odpuścić. Ale niee! Musiałam ich jeszcze bardziej wkurzyć! A o konsekwencjach jak zwykle nie pomyślałam! Z bolącym nosem podniosłam się, wpadłam do randomowej sypialni i schowałam się pod łóżko. Przeczekam tu fazę największej furii, a potem jakoś wrócę do pokoju. Wreszcie coś rozsądnego! Rozejrzałam się na tyle, ile dawała mi moja kryjówka. Czerwona tapeta, złote dodatki i wszechobecny przepych. Mhmmm, sypialnia Phantoma, lepiej być nie mogło.
   Do pokoju wszedł Spectra. Poznałam po butach i niecenzuralnych słowach pod moim adresem. Gdyby nie fakt, że jestem z złej sytuacji, wyszłabym i mu odpyskowała.

– Mała zaraza. – warknął, siadając na łóżku. – Dorwę ją.

– Spectra – odezwał się Helios.  – nie warto zawracać sobie nią głowy.

– Heliosie, ona prawie zniszczyła statek. Tym razem pożałuje. – dreszcz przebiegł mi po plecach na dźwięk nienawiści w jego głosie.

   No pięknie po prostu. Phantom ma najgorsze zamiary wobec mnie, a ja leżę tuż pod nim. Dzięki ci szczęście, idź w cholerę.

– Mistrzu – Buty Gusa zastukały o podłogę. – nigdzie jej nie ma.

– Pewnie schowała się w jakimś kącie. Gus weź jej bakugana i ogłoś przez megafon, że ma tu przyjść w podskokach, inaczej Fludim skończy jako materiał testowy. – rozkazał Phantom pewnie z okrutnym uśmiechem.

– Tak jest. – Grav wyszedł.

   Wkopałam się na całego. A może ogłuszyć Spectrę? Z Gusem nie będę miała większych przeszkód. Rozejrzałam się. W nocnej szafce stoi lampka. Jeśli zdążę szybko wstać i go walnąć, to będzie dobrze. Już prawie się podniosłam, gdy ręka w białej rękawiczce zacisnęła się na mojej bluzce i uniosła mnie do góry.

– Dokąd to? – wycedził Spectra.

   Nigdy jeszcze nie widziałam takiej zimnej furii. Mimo że nie mordował mnie wzrokiem, czułam emanującą nienawiść.

– Eeee... – nie umiałam wymyślić choćby najgłupszej odpowiedzi.

– Zdajesz sobie sprawę co zrobiłaś? – wysyczał.

– Podpaliłam korytarz. – wzruszyłam ramionami. – A co?

– Jeszcze masz czelność się pytać?! – wrzasnął. Niedobrze. – Twoją bezczelność jeszcze mógłbym ci podarować, ale próbę zniszczenia statku już nie! – Potrząsnął mną.

– Możesz mnie puścić? – jęknęłam. – Czy planujesz mnie przywiązać do krzesła i pobić?

– To nie najgorszy pomysł. – przyznał. – Ale nie przyniósłby efektów. – uśmiechnął się okrutnie.

   Przeprosić go? Wyjdę na przerażoną bezradną pannę, ale lepszego wyjścia nie widzę. Tym razem nie żartował. Jednak on zdecydował za mnie i dalej nie puszczając mojej bluzki, ruszył przez korytarz. Słyszałam ciche trzaski materiału. Jeszcze chwila i będzie po bluzce. Gdy się zatrzymał, bez ceregieli rzucił mną o ścianę. 

– Nie jestem workiem ziemniaków, idioto! – krzyknęłam, rozcierając plecy.

– Lepiej się zamknij. – powiedział zimno. – No chyba, że twój ukochany bakugan ma bardziej cierpieć. – wskazał na Fludima, który stał w szklanej tubie. Był w swojej zwykłej postaci.

– C-co wy chcecie zrobić? – Spojrzałam przerażona na Spectrę, co mu się wyraźnie spodobało.

– Gus, zaczynaj. – rozkazał Phantom, a Grav wcisnął jakiś guzik.

   Po ciele Fludima przebiegły iskry, a bakugan cicho jęknął. Z każdą chwilą przybywało iskier, a Fludim coraz bardziej cierpiał.

– Przestań. – szepnęłam, a do oczu napłynęły mi łzy. – Przestań! – podbiegłam do tuby i zaczęłam uderzać w nią pięściami. W konsekwencji dostałam prądem.

– Odsuń się, Jessie. – Fludim zacisnął zęby. – To tak strasznie nie boli. – uśmiechnął się krzywo.

   Ciepłe łzy płynęły mi po policzkach. Szybko jej starłam. Nienawidzę ich. Pokazuję, że tak naprawdę jestem słaba. Słaba. Nie potrafię ochronić nawet Fludima.

– I co? – Phantom nachylił się nade mną. – Już nie jesteś taka silna. – zaśmiał się.

   Uderzyłam go w twarz. Gwałtownie usiadł i dotknął czerwonego policzka. Dyszałam ciężko. Czemu ta cholerna moc nie przychodzi?! Czemu?! Wrzask Fludima prawie rozsadził mi bębenki. Rzuciłam się na Gusa i wyłączyłam sprzęt. Bakugan odetchnął i wrócił do formy kulistej. Miałam gdzieś, co mi zrobią. Zasłoniłam guzik ciałem i patrzyłam groźnie na Spectrę i Gusa. Z wargi Grava leciała krew, a na policzku Phantoma widniał odcisk mojej ręki.

– Co teraz? – wydyszałam. – Nie pozwolę wam więcej skrzywdzić Fludima.

   Nie czułam znajomego gorąca. Nie byłam wystarczająco wściekła? Spectra zacisnął rękę na moim gardle. Zakrztusiłam się i wierzgnęłam nogami, jednak był za daleko.

– Jesteś głupia, Jessica. – warknął. – Tu nikt nie będzie cię chronił. Gus!

– Tak mistrzu?

– Szykuj Heliosa.

– Oczywiście. – Gus spojrzał na mnie nie wściekle, jak się spodziewałam, ale tak jakby ze współczuciem i wyszedł.

– Dusisz mnie. – wycharczałam, na co Phantom mnie puścił.

– Masz ganlet? – spytał.

   Kiwnęłam głową. Czyli mam z nim walczyć? Wolę to niż dalsze tortury Fludima.

– Dlaczego? – Nie umiałam powstrzymać tych słów. – Czemu jesteś taki okrutny? – spuściłam wzrok.

– Naiwna dziewczyno. – odparł. – Tylko tak mogę ci pokazać, że nie wygrasz. –  Kucnął i uniósł mój podbródek. – Albo będziesz posłuszna, albo twój bakugan może nie dożyć do końca tygodnia.

– Nienawidzę cię.

– Nie musisz mnie kochać. – zaśmiał się.

– Nie będę twoją zabawką – Wyrwałam mu się. – Nie będziesz mną manipulował.

– A co ty możesz? Jesteś sama. Nikt ci nie pomoże!
   To naprawdę był Keith? Ten miły, choć mający cięty język chłopak? Naprawdę był w stanie zmienić się do tego stopnia, kiedy tylko chciał?

– Zachowujesz się jak Hydron – Spojrzałam mu prosto w oczy. – Jak zepsuty dzieciak, który czerpie satysfakcję z poniżania innych. – Uśmiechnęłam się wrednie. – Ktoś taki nie jest godny tronu.

   Pojechałam mu. Spojrzał na mnie zszokowany. Myślałam, że mnie uderzy. Ale nie. Z jego gantletu wysunął się miecz, który wycelował w moją głowę.

– Mała, bezczelna Ziemianka – Oko błysnęło mu złowrogo. – Zapłacisz za swoje słowa.

– Porazisz mnie prądem? – prychnęłam.

   W tym samym momencie wbiegł Gus z Heliosem w dłoni. Spectra schował miecz. Wyjęłam gantlet i wyciągnęłam Fludima z tuby.

– Masz siłę walczyć? – Pogłaskałam go lekko.

– Tak. – skinął głową. – Odwdzięczę im się.

– Jak chcesz. – uśmiechnęłam się słabo. – Gantlet wystrzał mocy! – krzyknęliśmy równocześnie ze Spectrą.

– Karta otwarcia start! – blondyn zaczął. – Naprzód Helios!

– Dalej Fludim!

Poziom mocy Heliosa: 900

Poziom mocy Fludima: 800

   Helios wyglądał jak robot. To nad tym Spectra tyle pracował? By zmienić żywego bakugana w kupę złomu?!

– Super moc aktywacja! Oszustwo cienia! – krzyknęłam

Fludim: 800 g + 300 g = 1100

Helios: 900 g – 300 g = 600

   Phantom nie zareagował. Dobra, czuję, że ma jakiś genialny plan, więc użyłam kolejnej karty.

– Super moc aktywacja! Świetlista lina!

Fludim : 1100 g + 400 g = 1500 g

Helios: 600 g – 400 g = 200 g

   Mimo trafienia Helios nie zmienił się w kulkę. Jego oko tylko błysnęło.

– Co jest? – mruknął Fludim.

– Hybryda dwóch domen. – Phantom spojrzał na nas zaciekawiony. – Interesujące. Super moc aktywacja! Farbass!

   Helios zaczął się naprawiać!

Helios: 1500

Fludim: 1200

– Że co? – wydusiłam, patrząc na licznik.

– Widzisz, Jessie, Farbass to unikalna moc Cyber Heliosa. Pozwala mu się zregenerować, a jego poziom mocy rośnie do poziomu przeciwnika. Dodatkowo odbiera ci 300 punktów! – Spectra uśmiechnął się triumfalnie.

   Super, cudnie, zajebiście. Muszę szybko się jakoś pozbyć tego denerwującego jaszczura.

– Podwójna super moc aktywacja! Włócznia mroku + Oko słońca!

Fludim: 1200 + 800 = 2000

Helios: 1500 – 800 = 700

– Nic się nie uczysz. – Phantom pokręcił głową. – Helios kwazar wybuchu!

Helios: 700 + 300 = 1000

Fludim: 2000 – 1200 = 800

Wskaźnik życia Jessie: 55%

   Jednym ruchem nas załatwił?! Ta zniewaga krwi wymaga!

– Jessica, możesz równie dobrze się poddać. – uśmiechnął się zaczepnie. – Nie masz szans.

–  Nie mów hop, póki nie przeskoczysz! – krzyknęłam.

– A może zawrzemy umowę? – zaproponował.

– Jaką znowu?

– Jeśli wygrasz, przysięgam, że cię wypuszczę i dam spokój. – oświadczył, a ja uniosłam brew. Coś mu nie wierzę. – Jednak jak ja wygram, to zostaniesz ze mną  i pomożesz w zdobyciu rdzenia oraz obaleniu Zenohelda. – zaproponował.

– W kulki lecisz? Mam zdradzić przyjaciół i być twoją zabawką? Nigdy. – odparłam, mierząc go wściekłym wzrokiem.

– Czyli przyznajesz, że jesteś słaba?

– Jestem rozsądna nie słaba. – odparowałam, czując przypływ złości.

– To może inaczej. Nie musisz walczyć z przyjaciółmi. Jak wygram, to pomożesz mi pozbyć się rodziny królewskiej. Wiem, że chcesz się na nich zemścić.

   Rozsądek krzyczał bym się nie zgadzała, ale mi taka propozycja odpowiadała. Mogłam się zemścić na Hydronie, jednak potem będę miała problem ze zwianiem od Spectry. Moja moc go interesowała, więc na pewno będzie miał na mnie oko. Ugh i co ja mam zrobić?!

– Zrób, jak uważasz. – podpowiedział Fludim. – Nie ma sytuacji bez wyjścia – Uśmiechnął się zachęcająco.

– Zgadzam się! – krzyknęłam. – Karta otwarcia start! Naprzód Fludim!

– Dalej Helios!

– Super moc aktywacja! Krzyk ciemności!

Fludim: 800 + 400 = 1200

Helios: 900 – 400 = 500

– Karta otwarcia start! Reaktor Pyrusa!

Helios: 500 + 500 = 1000

Fludim: 1200 – 500 = 700

– Super moc aktywacja! Krąg Haosu!

Fludim: 700 + 300 = 1000

Helios: 1000 – 300 = 700

– Kończmy to, Heliosie! – krzyknął Spectra. – Super moc aktywacja! Eksplozja!

– Nie tak szybko! Synteza super mocy aktywacja! Taniec Darkusa i Haosu!

   Licznik nie nadążył za liczeniem punktów. Cyferki latały mi przed oczami. Helios wytworzył potężną i gorącą czerwoną aurę. Fludim zaatakował go kulami Darkusa i strumykami Haosu. Zasłoniłam twarz gantletem.

Fludim: 1000 + 700 – 800 = 900

Helios: 700 + 800 – 700 = 800

   Za mała różnica. Cholera.

– Całkiem nieźle. – Spectra uśmiechnął się złośliwie. – Ale to koniec! Helios!

   Helios strzelił w Fludima czerwonymi pociskam. Zanim zdążyłam zareagować, zmienił się w kulkę. Przegrałam...

Wskaźnik życia Jessie: 0%

   Czas zaczął płynąć.

– Jesteś cały? – spytałam bakugana.

– Tak. Musze odpocząć. – zwinął się w kulkę.

– Witam w drużynie Jessico Knight. – Phantom spojrzał na mnie złośliwie.

   

*****

– Jest jedna osoba, która zna położenie pałacu Vexosów i nie jest Vexosem. – uśmiechnął się Marucho.

– Mówisz o Spectrze, prawda? – spytał Shun. Marucho kiwnął głową. – Nie wiem czy będzie skory nam pomóc.

– Zresztą nawet nie wiemy, gdzie jest – dodała Runo.

– Prędzej czy później się pojawi. – powiedział blondynek. – W końcu chce zdobyć rdzeń. – spojrzał znacząco na Dana.

– No tak! – Kuso ożywił się. – Jak mogłem o tym zapomnieć! Jesteś genialny Marucho!

– Staram się, jak mogę.

– On nam nie pomoże. – stwierdziła Mira. – Dla niego Jessica nic nie znaczy.

–To go zmusimy! – krzyknął Dan.

– Niby jak? – spytała Runo.

– No wiesz yyy ten...możemy.... – zaciął się szatyn.

– Możemy mu zaproponować, że jeśli przegra, wyjawi położenie pałacu. – uznał Shun.

– Świetny pomysł! – ucieszyła się Julie, klaszcząc.

   Nieco weselsi wojownicy ruszyli pograć w kręgle dla rozerwania się.

*****

   Nie słuchałam, co mówił do mnie Spectra. Myślałam tylko o tym, jak najskuteczniej wymknąć się z jego rąk, gdy tylko pojawi się szansa.

– Możesz mi to zdjąć? – Wskazałam na obręcz. Tego cholerstwa musiałam się stanowczo pozbyć.

– Nie jestem głupi. – złość mu przeszła, ale dalej używał zimnego tonu.

   Ziewnęłam potężnie. Pewnie jest gdzieś koło czwartej rano. Chociaż w tych innych wymiarach łatwo się pomylić. Już chciałam odejść, gdy powieki same mi się zamknęły, a ja leciałam na spotkanie z podłogą. 
   Ocknęłam się pod czerwoną puchatą kołdrą. To nie mój pokój. Podniosłam się i rozejrzałam. Keith spał na białym dywanie. Ubrany w piżamę,a właściwie w podkoszulek i dresowe czarne spodnie. Wyglądał tak normalnie, jak zwykły ziemski nastolatek, a nie wiecznie wkurzony Spectra. 
   Tylko co ja robiłam w jego pokoju? Dobra, wolę nie roztrząsać, czemu mnie tu zaniósł. Zamknęłam oczy, próbując wrócić do krainy snów, gdy drzwi skrzypnęły i wszedł Grav.

– M-mistrzu? – spytał zdumiony.

– Śpi. – mruknęłam, nie otwierając oczu. – Zostaw go.

– A ty co tu robisz?

– Odprawiam szamańskie rytuały, kurde! Próbuje zasnąć, idioto! – Zakryłam się kołdrą.

   Cicho zamknął drzwi. Pewnie nie chciał budzić swojego mistrza, bo nawet mnie nie zrugał za me jakże bezczelne zachowanie.

– Dzięki. – mruknął po chwili Keith czy tam Spectra.

– Nie zrobiłam tego dla ciebie – prychnęłam. – Nie chciałam tylko, by się darł

 – Aż tak mnie nie znosisz, Jessico?

   Obejrzałam się na niego przez ramię, unosząc wysoko brwi. Siedział po turecku i próbował jakoś ogarnąć swoje włosy.

– Nie oczekuj miłości za rzucanie mną po ścianach oraz torturowanie mojego bakugana.

– Masz jakieś siniaki? – spytał.

– Nie obchodzi mnie czy mam. Skrzywdziłeś Fludima. – powiedziałam cicho. – Mam gdzieś, czy ja odniosę jakieś rany, bo to jakoś przetrwam. Co ci takiego Fludim zrobił? – głos mi zadrżał. Panowanie nad emocjami niezbyt mi wychodziło.

– Jest najlepszym narzędziem, by mieć na tobą jakąś kontrolę – odparł.
   Krótka zwięzła odpowiedź wypowiedziana zwykłym głosem. Tyle wystarczyło, bym uświadomiła sobie, że tak naprawdę blondyn jest tako samo bezwzględny w masce czy bez. Prawdopodobnie te jego chwile łagodności były tylko elementami jakiejś jego gry.
   Spuściłam głowę, wstydząc się własnej naiwności. Dlaczego tak łatwo mu się daję omotać?

–To okrutne  – mruknęłam.

– Wiem.

   Zapadła cisza. Spectra zdążył wstać, gdy postanowiłam zmienić nastrój napięcia, który zawisł w powietrzu.

– A tak z innej beczki czemu śpię u ciebie? – spytałam, a on się zmieszał.

– Muszę mieć na ciebie oko. – powiedział w końcu.

– Rozumiem, że mam spać z tobą w jednym pokoju? – Popukałam się w czoło.

– Możliwe. – Uśmiechnął się pod nosem.

– Zboczeniec! – krzyknęłam i odsunęłam się gwałtownie na kraniec materaca, w rezultacie lądując na podłodze.

– Żyjesz? – spytał, wyciągając rękę..

– Ratunku! Spectra jest zboczeńcem! – zawyłam, uśmiechając się wrednie.

– Cicho! – fuknął i próbował zasłonić mi usta.

   Przerzuciłam go przez siebie i wpadłam do łazienki. Nie było wanny tylko prysznic. Idealnie. Chwyciłam słuchawkę prysznicową i wycelowałam w rozzłoszczonego i jednocześnie rozbawionego chłopaka.

– Nie ruszaj się, bo strzelę. – zagroziłam.

– Proszę bardzo. – ruszył do przodu.

   Ze słuchawki wbrew moim oczekiwaniom nie poleciała woda tylko jakieś żółte strumienie. Co to jest?! Już zepsułam prysznic? Rzuciłam słuchawkę na ziemię, poślizgnęłam się i wraz ze pastą do zębów na nogach wyleciałam z łazienki. Otoczyłam się kołdrą jak gąsienica i oczekiwałam na natarcie. Keith jakoś ogarnął moje szkody i dostał ataku śmiechu na mój widok. Wow. Widzieliście kiedyś śmiejącego się w najlepsze Spectrę, który trzyma się oparcia łóżka, by nie upaść? Bo ja nie. Znów psuł mi się jego obraz bezwzględnego psychopaty. Stop, Jessie, musisz być silna!
   Wstałam i zobaczyłam na prześcieradle i na kołdrze ślady pasty. Upsss. Gus wypierze. (spadaj na drzewo! dop. Gusa)

   Czułam się przez moment jak z Akane lub Wojownikami. Niczym niezakłócona chwila beztroski. Szkoda tylko, że w każdym momencie może się skończyć.

– Mistrzu! – do środka wparował Gus. Stanął jak wryty na widok mojej osoby mokrej i całej w paście oraz Keitha pokładającego się ze śmiechu.

– Czego, Gus? – blondyn w jednej sekundzie się opanował.

– Wojownicy są na Vestalii. – poinformował go Grav.
– Doskonale. – uśmiechnął się Keith, a właściwie Spectra. – Gdzie dokładniej?

– W zamku Klausa von Hercela.

   Jeden z dawnych sprzymierzeńców Maskarada? Tylko co on robi na Vestalii?

– Za niedługo wyruszamy. – zarządził Phantom. – Przygotujcie się.

   Wychodziłam, gdy Gus powiedział z wyrzutem:

– Mistrzu pralka jest już pełna! Jak ja mam to wyprać?!
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ja: Kocham moją wenę. *głaszcze kota* Mam nadzieję, że się podobało.
Jessie: *ogląda uważnie prysznic* Nawet prysznice mają tu jakieś dziwne.
Dan: To gdzie ty się tam kąpiesz?
Jessie: Mam zwykłą wannę ^^ *cała mokra*
Shadow: *zarzuca na dziewczynę koc* Przebierz się zanim zachorujesz.
Jessie: *podejrzliwy wzrok*
Dan: *niewinny uśmiech*
Jessie: Fludim pilnuj ich. *wychodzi*
Shadow: Mamy *patrzy w notatki* 4 propozycje nazw. Co z tym robimy?
Dan: Ankietę *.*
Keith: Spróbujcie a przejadę was moim statkiem 
Dan: Spectra masz pastę na buzi :D
Keith: Słyszałeś, Kuso?
Dan: Tak ^^
Jessie: *wraca* O czym dyskutujemy?
Shadow&Hydron: Ogólnie to my się gniewamy na Angel.
Ja: *znad książki* He?
Shadow: Za mało mojej osoby!
Hydron: Jestem księciem, nie? I Jessica to moja narzeczona. Więc czemu mieszka z Phantomem?!
Ja: Niezbadane są wyroki losu *.* *uśmiecha się na widok miny Hydrona*
Hydron: A spadaj *bierze Jessie na ręce*
Runo: *uderza chłopaka patelnią* Spadaj!
Jessie: Dziękuje Runo ^^ *przytula dziewczynę i kopie Hydrona*
Hydron: -_- Mylene.
Mylene: *biegnie z batem*
Dan: A turlajcie się *wychodzi z Jessie i Runo*